[204]

[12 Sep 2015]

(...)
Podczas, gdy w poprzedniej placówce Derekcja boryka się z brakiem personelu [1] i galopującą wszawicą, w bieżącej dni mijają bez fajerwerków.
Dynia zaprzyjaźniła się z wymowną i elokwentną Iriną. Popołudnia spędzają na przedszkolnej kanapie wspólnie ‘czytając’ literaturę faktu lub beletrystykę.
Gdy z Biskwitem przychodzimy po Dynię, zawsze jakiś cherlawy pazik wyrwie się przed szereg i pobiegnie donieść, że ‘hej, Dynia [2], twoja matka przyszła’. Dynia dysponuje wachlarzem odpowiedzi poniżających posłańców, od ‘no i co z tego?’ po ‘przyszła, to poczeka’, gdzie R w 'warten' rezonuje tak ostro, jakby miało otwierać kubańskie puszki z koncentratem pomidorowym.
Pod wieszaczkiem Irina przypomina mi i utrwala podstawowe rosyjskie zwroty.
Ale obie spoglądamy na siebie podejrzliwie, gdy ja próbuję ‘kak tjebia zawut’, a Irina potrząsając bukłakiem z wodą rzecze ‘eta wodiczka’.
Rozumiem, że mój akcent nie jest pewnie carski, ale, żeby ‘wodiczka’?
Wodiczka?  (Nie było mnie na tej lekcji?)
Obie pewnie mówimy jakimś dialektem.
(Ja takim z ‘Wiesołych Kartinek’ oraz ‘Języka rosyjskiego dla klasy ósmej’.)
Biskwita fascynuje przedszkole.
Nosi za Dynią plecak jak osobisty szerpa.
Jest jak surykatka, która bardzo chciałaby się odłączyć od stada i założyć własne, ale jeszcze trochę brakuje jej odwagi.
Oddala się i wraca.
Znów odchodzi, znów wraca, za każdym razem trochę przesuwając horyzont.
I dumno, i smutno.
Biskwit na pewno nie jest mainstreamowy.
Jada bakłażany, ale z jogurtu wydłubie każdy martwy owoc.
Ciastko podda autopsji, tak, aby przypadkiem nie spożyć utopionych rodzynek.
Z literatury poważa wyłącznie trylogię o Bincie oraz ‘O mężczyźnie, który pomylił żonę z kapeluszem’.
W Bincie chodzi głównie o Babo, który puszcza bąki i o Ajszę, która zdaje się, po prostu jest fajna.
W książce Sacksa chodzi natomiast o to, aby nanosić poprawki.
Długopisem.
Od wczoraj obie dzieciny lansują się na Północy Europy.
Zabrały ze sobą kredki.
Bryggen zajaśnieje wszystkimi kolorami tęczy dostępnymi w opakowaniu dwudziestu czterech, ekologiczno-ergonomicznych akwareli dla praworęcznych.

[1] W pierwszym tygodniu nowego roku szkolnego wymówiło Dyrekcji trzech przedstawicieli ciała pedagogicznego.
[2] Dynię znają wszyscy, ona nie pamięta żadnego imienia.

(...)
Okazuje się, że gdy nie ma w domu dzieci, można bezkarnie rozwijać cukierki z szeleszczących papierków, bez obawy, że ktoś nagle wyrośnie obok ciebie pytając: ‘A co jesz? Też chcę!’.
Anarchia.
Kompletna anarchia.


©kaczka