[155]

[20 Mar 2015]

(...)
Zaćmienie kompletnie zaskoczyło Derekcję.
Wczoraj wydała zatem dekret nakazujący dziś o poranku zamknięcie młodzieży w ciemnej, piwnicznej izbie i oficjalnie zakazała spoglądania w niebo.
Albowiem w czwartek po dwudziestej nigdzie nie udało się Derekcji zdobyć setki odymionych szkiełek.
Aby wynagrodzić straty moralne Derekcja w przypływie nagłego natchnienia ogłosiła zatem, że w następny czwartek w godzinach dla większości rodziców roboczych, rozpali ogromny stos w środku lasu ('dwadzieścia kilometrów od przedszkola, dojazd własny, proszę odebrać dzieci minimum kwadrans wcześniej'). Stos stanowi rekompensatę za zaćmienie odsiedziane w piwnicy oraz za brak stosu w listopadzie, tego w intencji Guy'a Fawkesa. Listopad nie konweniuje Derekcji z podpalaniem, bo ‘jest zimno i ciemno’. Guy winien był skonsultować z Derekcją swoje plany wysadzania Parlamentu, cytuję: ‘W marcu jest wygodniej obchodzić listopadowe obchody, bo jest ciepło, jasno i miło. [1]’

Dyrekcja wabi uczestników efektami specjalnymi: ‘To wyjątkowa i wygodna okazja, aby pokazać dzieciom jak wygląda i pachnie takie duże ognisko’[2].
Derekcja wabi wyrafinowanym jadłospisem: ‘Będą niezapomniane wrażenia, pianki, wursty i chleb [3] do upieczenia w ognisku’. A w post scriptum dodaje: ‘Proszę pamiętać o przyniesieniu pianek wurstów, chleba do upieczenia w ognisku [4] oraz napojów chłodzących, jak również szklanek, talerzy, serwetek i sztućców. Oraz tych tam... patyków do opiekania pianek, wurstów i chleba.’
Jak mi z tego wynika Derekcja dostarczy niezapomniane wrażenia?
Wiadomo, jak zwykle.

[1] To źle wróży tegorocznym obchodom Chanukki vel Bożego Narodzenia.
[2] Wygodnie to byłoby gdyby Małpiatki podpaliły śmietnik w przedszkolu.
[3] Stockbrot, czyli nie tam, że bochen tostowego z hipermarketu, ale świeże, wyrośnięte w dzieży ciasto drożdżowe do owijania na rożen
[4]... czyli dzieżę ze świeżym, wyrośniętym ciastem drożdżowym do owijania na rożen!


(...)
Biskwit nam się zepsuł ostatniej nocy.
Przedstawiciel współczesnej medycyny, tej, która przeszczepia głowy, wyciąga laparoskopowo dowolnie wybrane organy przez dziurki od nosa, albo potrafi trzasnąć zdjęcie wybranemu archipelagowi wysepek trzustki, tenże przedstawiciel przydybany na nocnym szpitalnym dyżurze pediatrycznym postawił diagnozę: ‘To prawdopodobnie  jakaś infekcja’, przypisał bez recepty ‘spanie, jedzenie, picie i zażywanie świeżego powietrza’ i poradził wzywać ambulans ‘jeśli się pogorszy’. Nie spodziewałam się uzdrowienia od ręki, ale cztery godziny w izbie przyjęć w oczekiwaniu  na lekarza dodatkowo i skutecznie pozbawiają tę diagnozę efektu ‘wow!’

(...)
Do niewidzialnych Latinos, Włocha, Chińczyka i kaczki dołączyła Hiszpanka.
Znakiem rozpoznawczym Hiszpanki jest skłonność do amputacji głoski H oraz genetycznie zakodowana niemożność wyartykułowania SZ lub CZ.
- Strase! – mówi Hiszpanka, a moja słowiańska fantazja za każdym razem pyta: ‘Kogo? A kogo tak strasys?’
Żeby nie było, że drwię i się natrząsam. Każdy z nas otwarcie chlubi się tam jakimś organicznym defektem.
I choć niby w pierwszej ławce, to z Chińczykiem nie mamy żadnej taryfy ulgowej! Wręcz przeciwnie, wiecznie kłody pod nogi!
Odjęto nam punkty w teście na jednostki chorobowe! Ja wpisałam Weltschmerz, chirurg Chińczyk – skomplikowane pęknięcie szyjki kości udowej z przemieszczeniem i odpryskiem.
Prowadząca uparła się, że nie konweniuje jej to z dalszą częścią uzupełnianego dialogu, w której zaleca się zażyć na wpisaną przypadłość dwie aspiryny.
(Z tego mi wynika, że prowadząca nigdy nie leczyła się w Wielkiej Brytanii.)
A wczoraj do pierwszej ławki dosiadła się Holenderka.
Jest to ogromna niesprawiedliwość, bo gdy dobrze wsłuchać się w jej język ojczysty to przecież niemiecki.
Tyle, że artykułowany przez tkwiący w krtani kawałek Goudy.


©kaczka