[149]

[10 Mar 2015]

(...)
Eksplodowała wiosna i obnażyła moją niewydolność macierzyńską.
Wszystek przewiewny obuw Dyni najwyraźniej skurczył się z nieznanych przyczyn i rzeczona zmuszona była udać się w piętnaście stopni w cieniu w butach na podpince.
Na podpince z futra.
Alternatywą było, wiadomo, ostruganie pięty albo przycięcie paznokci u stóp wraz z palcami.
Dynia nie była rozbawiona podpinką, zignorowała ofertę, by nie wzuwać skarpety i opuściła domostwo pozostawiając mnie przygniecioną zarzutem sporych rozmiarów: ‘YOU DID NOT THINK!’
Faktycznie, nie pomyślałam. Wiosna zaskoczyła mnie jak zima drogowców?
Za to Biskwit.
Biskwita odwinęłam z zimowego opakowania na niemowlęta. Z takiej pierzynowej onucy skrzyżowanej ze śpiworem z termostatem dla nieletnich himalaistów planujących doraczkować przynajmniej do bazy pod południową ścianę Lhotse.
- Nareszcie! – odetchnęłam z ulgą, albowiem kokon ten – hojny dar od Hauptcioteczki – był wyjątkowo niekompatybilny z wózkiem, a jeszcze bardziej z Biskwitem. Biskwit bowiem musi cały czas pilnować swoich nóg i bardzo go denerwuje, gdy znikają z pola widzenia w czeluściach piernatów.
I oto nastał dzień, gdy znienawidzony piernat można było zasypać naftaliną i zjednoczyć się z odnóżami.
Radość z ponownego spotkania z nogami była wielka, acz Biskwit nie do końca wierzył, że nadal są zakończone stopami.
W tym celu błyskawicznie zzuł buty i skarpety.
Rozumiem, raz. Dwa razy. Ostatecznie trzy, żeby wyciągnąć z tego eksperymentu średnią.
('Są. Te stopy ciągle tam są!')
Ale rozochocony możliwościami Biskwit nagie stopy chciał macać ciągle.
Najpierw więc społeczeństwo goniło za nami pytając, czy zauważyłam, że dziecko zgubiło but (‘Tak, mam w kieszeni, uprzejmie dziękuję!’). Potem, w miarę rozwoju akcji, że zgubiło but i skarpetę  (‘Wiem, wiem, tu w kieszeni. Proszę. Oto dowód’).  Następnie, że zgubiło oba buty i jedną skarpetę (‘Ach, wiem, dziękuję. Schowałam do torebki’). A wreszcie, że zgubiło wszystko (‘Rozumiem niepokój, ale orientuję się w problemie i na bieżąco poszukuję optymalnego rozwiązania.’)  Zatrzymana przez uczynne społeczeństwo po raz siódmy na trasie dwustu metrów Hauptstrasse postanowiłam oszczędzić  mu troski i zadyszki i przytroczyłam  obuw oraz skarpety w widocznym miejscu wózka.
Myślałby kto.
‘Widziałaś?! WIDZIAŁAŚ?!’ – zatchnęło się emerytowane społeczeństwo z rudym fiokiem i na cały głos odezwało się do zbliżonego wiekiem społeczeństwa platyna plus pasemka. – ‘Co za głupia krowa! Żeby takie małe dziecko! W taki ziąb! Bez butów i bez skarpet!’


©kaczka