[114]

[2 Oct 2014]

(...)
Przez ostatnie dni jesień tu była piękna, z bosymi stopami niemowlęcia (choć to akurat żaden dowód), z kawą na chodniku z widokiem na drużynę siatkarek plażowych w takichże strojach (bez  podpinki), z bardzo dodatnią temperaturą w gruncie (najrozmaitszych) rzeczy.
Tak więc prawdopodobnie niezapowiedziany alarm pepoż odbędzie się dzisiaj, gdyż zbiera się na deszcz.
Dynia przynosi do domu strzępy scenariusza przebiegu, potencjalne algorytmy zdarzeń, zatem być może jednak przesunięto ćwiczenia z logiki oraz wstęp do metodologii badań naukowych, by zrobić czterolatkom prelekcję na temat, co się wydarzy.
Dowiadujemy się, na przykład, że na dźwięk wyemitowanego przez siebie alarmu pepoż Derekcja pochwyci swój nieczynny ghettoblaster i rzuci się na drugą stronę ruchliwej ulicy by tam, na środku placu ustanowić tymczasowe biuro sztabu interwencji kryzysowej i stamtąd koordynować akcję ratunkową.
W międzyczasie Pan od Małpiatek wciągnąwszy na grzbiet pomarańczową, odblaskową kamizelkę, krzycząc 'FUEGO, FUEGO!' (patrz: Manuel z 'Hotelu Zacisze') rzuci się pomiędzy pojazdy mechaniczne, by zatrzymać ruch.
Uściślijmy, by zatrzymać ruch na jednej z głównych dróg dojazdowych do miasta.
Fakt, nie jest to Marszałkowska, ale potencjał na sparaliżowanie centrum zostaje.
Nie można wykluczyć, że mimo usilnych prób zatrzymania ruchu ulicznego Pan od Małpiatek odjedzie rozmazany jak komar na przedniej szybie autobusu, albowiem, tak mi wynika z obserwacji i doświadczenia, społeczeństwo jeździ tą dwupasmówką z pewną specyficzną determinacją, którą trzyma na wodzy jedynie sygnalizacja świetlna.
(Tu wyobraźnia podpowiada mi obraz setki dzieci oczekujących na to, by światło po naciśnięciu przycisku zmieniło kolor, a wszystko to na tle gorejącego jak gigantyczny krzak budynku.)
Słowem, kto chce zdążyć dziś na czas winien omijać rejony Instytutu, gdyż albo ryzykuje, że utknie w tłumie przechodzących przez jezdnię dziateczek machających na pożegnanie trzylatkom-żertwom ofiarnym z nosami przyklejonymi do szyb lub odjedzie z częścią personelu wkręconą w resory pojazdu.
Na pewno będzie pięknie.
A tu jesień.
Znów nieunikniony obrót sfer niebieskich na niekorzyść poziomu serotoniny i obrót mamony na korzyść placówek handlowych, gdzie w ofercie już sztuczne choinki, Stollen z cukrem pudrem i papier do pakowania prezentów.

(...)
Nie mogąc zdecydować się, któren piękniejszy, kupiłam oba.

(...)
Biskwit jest jak rekin, który krąży wokół kanapy.
(Tu aż prosi się o podkład muzyczny ze Szczęk: durrrum... durrum... durrumdurrum... durrumdurrumdurrumdurrum... pukupukupukupukupuku DUMDUM DUM!’)
A może krążyć, bo kanapa, jak samotna wyspa, stoi na środku pokoju.
Siedzę na tej kanapie z podciągniętymi pod brodę nogami. Nad głową, na wyciągniętych rękach trzymam pęk kabli, co do których Biskwit ma plany. Niecne i zgubne.
Z rąk nad głową jeszcze nie udało mu się wyjąć. Z wszystkich innych schowanków i owszem.
Jedynie technologia wireless może nas uratować.
Acz niewykluczone, że Biskwit zacznie przegryzać się przez mikrofale.

©kaczka