[116]

[7 Oct 2014]

(...)
... i nie można odmówić Derekcji sprytu.
W celu wybrania komitetu rodzicielskiego zorganizowała konklawe.
Zamknięte pomieszczenie, grupa nauczycieli pilnująca wyjścia do toalety, krzesełka dla przedszkolaków (znak, że przedszkole nie ratyfikowało konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur), siedemdziesięcioro rodziców unikających kontaktu wzrokowego z personelem, a  w szwedzkim bufecie minimalna ilość skrobanych marchewek.
Skuszona marchewką (co przezorniejsi mieli własny prowiant), zakładając, że będziemy siedzieć tam do rana (a z głodu, kto wie, może zaczniemy zjadać się nawzajem) oraz by rozprostować zdrętwiałe pośladki, powstałam, by przemknąć do bufetu  i to był moment, na który czekała przyczajona  Derekcja: ‘Ooo! Widzę, że zgłasza się mama Dyni! Brawo! Brawo! Meksykańska fala. Kto za? Wszyscy? Kto przeciw? Mama Dyni? Przegłosowane. Gratulacje! Dziękujemy!  Tym samym przechodzimy do następnego punktu programu: zapisy na lekcje gry na trójkącie...’
I tak oto – kara za grzech obżarstwa - zostałam jednoosobową trójką klasową.
Jeszcze nie zdecydowałam, czy pozwolę się zdemoralizować władzy, czy też zostanę zarzewiem rewolucji.
Obie opcje wydają się kuszące, choć jak znam życie skończy się na samotnym trymowaniu żywopłotu wokół placówki oraz na składaniu kwiatów pod pomnikiem Derekcji.
Przy takim poziomie stresu (nawet scjentolodzy są tu zbyteczni ze swoją maszyną z tutek) z jakim obnosi się Derekcja przy podejmowaniu każdej decyzji od ‘gdzie zaparkować’ po ‘ulotki rozdać na końcu, czy na początku zebrania?’, dobrze w sumie żeby to były kwiaty, a nie wieńce.

[Poza tym odsiadując swoje na krzesełku dla przedszkolaka marki Szymon Słupnik, zstąpiła na mnie refleksja, że ta placówka to Klondike po sezonie. Miejsce dla desperatów i krótkoterminowych, bezkorzennych poszukiwaczy przygód. Tu osiemnastoletni pan z Kanady, który uczył w Japonii, a wcześniej w Boliwii, a może Endywii. Tu matka Hildegardy, która przed chwilą pracowała w angielskiej opiece społecznej. Tam Niemka, która po stu latach wróciła z Nowej Zelandii.Tu Pan od Małpiatek, który nie wrócił do Alabamy ze swoim oddziałem. I pani, ta którą najbardziej denerwują dzieci, nic w sumie dziwnego, do tej pory była tłumaczem kabinowym. Może taka jest specyfika szkół międzynarodowych, że nic tam nie jest trwałe, chwytnik zamiast korzeni, wieczna rotacja i improwizacja? To osobliwe dla mnie doświadczenie. Wszak przez osiem lat mojej podstawowej szkolnej edukacji towarzyszył mi ten sam panteon ciała pedagogicznego z Derekcją dostrzegalną z kosmosu, a to dzięki fryzurze farbowanej od czasów piastowskich na wściekłą fuksję. Ba! Gdybym dziś wysłała Dynię do szkoły w mym rodzinnym mieście za przyczyną rejonizacji  Derekcja byłaby ta sama, wieczna jak Fidel Castro, i wciąż widoczna z kosmosu.
Dynia nie ma problemów w tym systemie, zmiany grup, czy nauczycieli przychodzą jej gładko, odbiera to jak nobilitację. Pytanie, czy w przyszłości  pojawią się niepożądane objawy uboczne?]

... i gdyśmy już wysłuchali o szczoteczkach do zębów, lekcjach gry na trójkącie, zajęciach jogi, udrękach alarmu pepoż, kalorycznej zawartości posiłków oraz kiedy święty Marcin, a kiedy Chanuka i kiedyśmy, nie bez trudu, oderwali się od krzesełek to podszedł do mnie pan i zapytał, czy to możliwe, że mówię w jidysz?
- Zupełnie niemożliwe. – odpowiedziałam. – Skąd pomysł? Wnosi pan z mego oryginalnego akcentu?
Pan odrzekł, że to moje dziecko powiedziało jego dziecku, że mama zna jidysz.
Que?
- Dyniu, o co chodziło z tym jidysz? – pytam dziś o poranku wyrwaną ze snu dziecinę. – Przecież nikt z nas nie mówi w jidysz.
- YOU SAID YOU SPEAK YIDDYSH!!!
Que?
Kiedy? Jak? Gdzie?
Tu Dynia kreśli tło i okoliczności towarzyszące.
I wszystko jasne.
SWEDISH!!!
(Ale dla jasności, w Swedish też nie mówię.)

©kaczka