[120]

[21 Oct 2014]

(...)
We Frauenkirche Dynia ofuknęła japońskich turystów, że przecież 'No photos', tu tu stoi na piktogramie, że 'No photos', a następnie sama wykonała serię zdjęć  (głównie selfies z fragmentami świętych, gdyż Frauenkirche obfituje w relikwiarze), a potem płynnie przeszła do zadawania trudnych pytań z dziedziny teologii fundamentalnej ‘A kto tu wisi i dlaczego?’ lub opiniując na podstawie wyrazu twarzy Ukrzyżowanego  ‘Is he crossed?’ [1] Na szczęście głód fizyczny był u Dyni większy niźli głód wiedzy, płynnie zatem ominęliśmy zagadnienie świętości wody święconej i  obraliśmy ortodromę na laickie frytki. Przy Marienplatz.

Odbyliśmy zagraniczną pielgrzymkę.
Do Bawarii.
By na własne oczy obejrzeć Terytorium Okupowane.
Podróże, wiadomo, kształcą.
Po przekroczeniu granicy przez wiele kilometrów analizowałam fenomen występowania w katolickiej Bawarii tak nieprzeliczonej ilości meczetów. Gdzie okiem nie sięgnąć, minaret! Wieża za wieżą w zabawnej czapce i z głuchoniemym muezzinem (nikt do niczego nie nawoływał!). Dopiero później, facepalm, okazało się, że Bawarczycy lubią swoje kościoły ‘z cebulą’.
Terytorium Okupowane okupuje piętro z widokiem na rondo. To szalenie wygodne, gdyż może ze swojego balkonu odbierać niekończące się defilady na cześć własną lub cudzą.
Z balkonu widać też sklep z piętrowymi tortami. Tu nie sposób nie pochwalić zapobiegliwości kobiety w ciąży. Przecież może się zdarzyć, że obudzi się pewnej nocy i uzna, że musi natychmiast wgryźć się w szwarcwaldzki na kremie. Wzuje wtedy kapcie, w ręce chwyci łom i w pidżamie pójdzie po swoje.
Najechaliśmy na Terytorium Okupowane i z miejsca stało się ono Oblężonym.
Dynia przejęła kredki, Biskwit klocki.
Dynia dekorowała ściany, Biskwit podłogi.

Lśniące parkiety pokryły prochy kukurydzianych chrupek. Na szybach objawiły się niezidentyfikowane odciski palców. Na umywalkach ślady pasty do zębów. W dywany wdeptywano przystawki,  a w gobeliny wcierano desery.
Terytorium Okupowane w odwecie wyrządziło nam placek (krzywdę dla każdej diety) oraz zorganizowało rozrywki intelektualne o charakterze gier planszowych.
Cel jednej z gier był moralnie dość wątpliwy. Należało zlikwidować głównego bohatera na śmierć i bez świadków.
Czy to przypadek, że najzręczniejsza okazała się w tym kobieta w ciąży, szczególnie upodobawszy sobie za narzędzie zbrodni, o ironio!, wypchaną (plackiem?) kaczkę?

A następnego poranka w celu zminimalizowania dalszych strat, opuściliśmy lokal, by zaznać stolicy i ekstraordynaryjnej, letniej pogody. Nie przypominam sobie, żeby  był w czasie tego zaznawania taki moment, w którym  Dynia akuratnie czegoś NIE jadła!
Zatem wersja przedstawiona dziś o poranku w placówce:  ‘It was a lovely, silly day. Nothing to eat. Nothing to sit. Only walking.  Lovely but very silly.’ wymaga solidnego retuszu.

[1] Prawdopodobnie. Ja bym była. Na większą część ludzkości.

©kaczka