[119]

[16 Oct 2014]

(...)
Dynia chodzi na lekcje gry na trójkącie.
Gdy dzielę się tą informacją z opinią publiczną, tą, która ma rozeznanie w możliwościach wokalnych pozostałych członków rodziny (live lub unplugged), napotykam na rozmaite reakcje.
Jednych trzeba cucić krócej, innych dłużej, a niektórzy mówią, że coś im pękło i świat odtąd już nigdy nie będzie dla nich taki sam.
Cóż poradzę?
Widać dobór naturalny jednak działa.
Po pierwszej lekcji trzeba było Dyni wyłamać palce, bo nie chciała oddać trójkąta, ale liczę, że entuzjazm nieco zgaśnie, bo cotygodniowe łamanie palców może zamknąć jej drogę kariery w Nowojorskiej Orkiestrze Symfonicznej.
Czekam na Dynię na korytarzu, zwykle między klasą trójkąta, a klasą akordeonu.
Z klasy trójkąta dochodzą dźwięki wskazujące na to, że prędzej jednak to zięby Darwina niźli kwartet Małpiatek  wystąpią podczas The Last Night of the Proms.
Z klasy akordeonu słychać Biełyje Rozy albo Kalinkę.
Bo nieoficjalnym językiem urzędowym tej muzycznej placówki jest cyrylica, a nauczycielki mogłyby pozować jako Śnieżynki do zdjęć z Dziadkiem Mrozem.
Widać, wnoszę po frekwencji, taki mus, by nawet na emigracji, obywatel Federacji Rosyjskiej mógł swoją nostalgię wyrazić pieśnią bądź balladą z użyciem instrumentu.
W klasie trójkąta nostalgię wyraża się układem choreograficznym, do złudzenia przypominającym krakowiaka.
Krakowiak w wykonaniu ambitnych, czteroletnich Małpiatek pochodzących z Pendżabu i nawykłych raczej do tańca Bollywood jest dla nieuprzedzonego widza obrazem niemożliwym do wymazania z pamięci.

©kaczka