[8]

[26 Nov 2013]

(...)
Dzięki postępowi technologicznemu Dynia pozostaje w stałym kontakcie audiowizualnym z Rubenitem i Pięknym Edkiem.
Zwykle wygląda to tak.
O zmroku Dynia wypolerowawszy zęby, wdziewa pidżamę i przypomina sobie nagle, że bezzwłocznie, tu teraz i natychmiast, musi nawiązać z Rubenitem kontakt wizualno-werbalny w celu wymiany krytycznych dla istnienia galatyki informacji.
Gdyż, uwierzcie lub nie, tysiąc kilometrów dystansu do sprawy i Rubenito awansował do tytułu ‘majn beft friend’.
Zwykle próby wywołania Rubenita w sieci na cito są daremne, gdyż ten, albo śpi, albo je, albo myje zęby, albo robi kupę, albo konwersuje z Abuelą.
Dynię z tej okazji ogarnia okrutny Weltschmerz, ma nam wszystkim bardzo za złe, utrzymuje, że wszystko to z naszej winy, po czym streszcza to, czym chciała się z Rubenitem się podzielić, niestety nie w formacie ‘executive summary’.
Za pośrednictwem telefonów komórkowych skrzykujemy tedy z Matką Rubenita najwcześniejszą możliwą, poranną konferencję.
Rubenito na tę okoliczność (tak jak na każdą inną od miesiąca) obleka się w strój Gruffalo.
Dynia na tę okoliczność (oraz jak na każdą inną od miesiąca) obleka się w szaty i insygnia królewskie, a na widok Rubenita na ekranie, milknie, spuszcza wzrok i zaczyna skubać wstążki.
Delikatnie ponaglana przez dwie matki w pidżamach, nieprzytomnie kiwające się nad kubkami kawy przy kuchennych stołach (‘no i cóż takiego chciałaś powiedzieć’), królewna wzrusza ramionami i mówi ‘Donoł!’.
W tle podskakuje Eduardo, nadal w ostrej fazie separacyjnej rozpaczy, drąc się ‘WAAAAAAAAAAAAAAANT DYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYNIA!’.
Sznurek konwersacji przejmuje Rubenito, który na tę okazję zawsze trzyma coś w rękawie, coś, czym można zadać szpanu lub posolić niezasklepione rany.
Typu: ‘Patrz! Mam nową figurkę Angry Birds!’
Dynia przebija Birds plastikowym truchłem Hallo Kitty.
Rubenito przynosi najnowszy film ze świnią Peppą. Christmas Limited Edition 2013.
Dynia na to trzy DVD z Barbie.
Rubenito idzie po nowy odkurzacz.
Dynia próbuje wciągnąć do kuchni swoje nowe łóżko.
Rubenito pokazuje rower.
Dynia domaga się okazania naszego telewizora.
Rubenito idzie przynieść ogród.
Dynia chce, abym poszła po tramwaj.
Rubenito sięga po ostateczny argument i podciąga do kamery za szyję lub szelki swego brata (‘Mam brata! HA!’).
Dynia uderza w ryk.
Przyduszony Eduardo uderza w ryk.
Strofowany Rubenito uderza w ryk.
W tle dwóch, ojców w pidżamach, zwabionych syrenim śpiewem swych dziatek, stoicko przekrzykuje soprany omawiając swe poglądy na najnowszą metodę syntezy cząsteczki  beznadziejanu czasu lub atłasu.
Dwie matki próbują o pogodzie.
Gdy poziom decybeli zaczyna przekraczać dopuszczalne normy, następuje gwałtowne pożegnanie.
Z tej przyczyny dziatki uderzają w jeszcze głośniejszy ryk.
Nie wiem, jak u Rubenita, ale u nas Dynia idzie się dramatycznie rzucić w piernaty, a po drodze zdarzy jej się trzasnąć drzwiami.
Rodzice tymczasem idą sobie wlać do kawy wódki.
(A konkretnie, wylać zimną  kawę i nalać wódki. Po drugiej stronie kanału – wylać zimną kawę i nalać sherry?)
Zastanawiam się, kiedy naturalizowani Sycylijczycy z dołu uznają, że jest za głośno.

©kaczka