[6]

[21 Nov 2013]

Podzieliłabym się wynikami badań nad ludnością autochtoniczną, nad Aborygenami Szwabii, nad Aztekami Wurstenbergii, nad Indianami Gór Harzu, problem w tym, że ich nie spotykam.
(Lub gardzą mymi szklanymi paciorkami?)
Spotykam za to Rosjan w ilościach tak hurtowych, że zaczynam wątpić, czy nie przedłożyć poezji Majakowskiego nad lekturę wczesnych dzieł  Rainera Marii.
Spotykam Turków, którzy najwyraźniej odrobili straty liczebne po łupniu pod Wiedniem.
Za sąsiadów mam Sycylijczyków z zarażonym wścieklizną miniaturowym szpicem.
Elektrykę ogarnia nam Herr Melchizedek.
A lekarka, która wczoraj załamała ręce nad kartą szczepień Dyni, okazała się rodaczką.
Miasteczko wessane przez trzy inne miasta za dnia i nocą wygląda na wymarłe.
Nocą nad dachami  domów – ot,  lokalny folklor – suną wagony kolejki linowej transportującej azbest, cement lub rudę uranu.
(Indagowani na okoliczność tubylcy migają się od odpowiedzi.)
Jedyny kontakt z rdzenną ludnością następuje pod ladą chłodniczą, gdy owa goni za Dynią z szajbą kiełbasy ‘für Schätzle’.
Lub, gdy ludność przywozi mi kredens i próbuje się migać od wniesienia go pod drzwi, mętnie tłumacząc się brakiem kręgosłupa.
(Punkt dla ludności, nie cuchnie tytoniem.)
Lub, gdy dzwoni, by powiedzieć, że dostarczy piekarnik w sobotę.
- I cóż sobie na tę okoliczność ugotujemy, Rodzino? ¬ - pytam, szukając przepisu na homara w truflach.
- Mirácoli! Z Aldi. Z torebki! Bo śni mi się po nocach. – odpowiada Norweski, który tymże żywił się przez sześć do dziesięciu lat studiów. Codziennie.
- Fish and chips.  – odpowiada Dynia.
Mam szczęście, są dość prości w obsłudze.

(...)
A za autostradą, na lewo, jest miejscowość o nazwie Orzesza Dziura.
(Dziury to zresztą przewodni motyw tutejszej miasteczkowej nomenklatury.)
I nie mogę pozbyć się myśli, że zamieszkują ją ogromne wiewiórki.


©kaczka