[4]

[11 Nov 2013]

(...)
A zatem już nie w Kansas.
Spakowaliśmy porcelanę po Norweskiej babce i udaliśmy się na Południe.
(Porcelana – produkt Made in Poland, garnitur do kawy wyprodukowany czterdzieści lat temu w Chodzieży. Do tego jeden talerz z takiej samej zastawy -‘odrzut z eksportu’- na jakiej kaczka za młodu jadała kluski z serem.)
Na Południu jak to na Południu.
Palmy, plantacje, Aldi Süd.
Norweski sam zbudował internet.
Mieszkanie puste, odmalowane na biało jako ta panna na wydaniu, jeszcze pachnie farbą.
Zajęliśmy jeden pokój, rozbiliśmy obóz, czekamy.
Na dziecko (w czwartek), na nasz dobytek (w środę), na meble z Ikei (jeszcze nie zamówione), na mityczny kredens (cztery do sześciu tygodni).
Mam wrażenie, że jest tak jak poprzednio.
Choć, nie. Poprzednio mieliśmy przynajmniej leżak i piekarnik.
Teraz mamy przeraźliwie dużo miejsca.  
(Jeśli wraz z kolejnymi przeprowadzkami przestrzeń powiększa się nam nieomal w postępie wykładniczym, przy kolejnej przeprowadzce spodziewam się pałacowego metrażu.)
Muszę od nowa przyzwyczaić się do sąsiedzkich dźwięków.
Do otwieranych żaluzji, szczekania psa, włoskiego dziecka, które odmawia poddania się codziennemu obowiązkowi szkolnemu, stukania holenderskich chodaków na schodach, i że, gdy Johann z drugiego piętra stojąc pod prysznicem potrzebuje ręcznika to głośno o tym informuje swą Frau.
W ciągu minionych trzech tygodni zwiedziłam nieprzeliczoną ilość Zamtów.
Józefowi K. mogłabym rysować mapy.
W nowych współrzędnych geograficznych część tych wizyt (w tym odwlekaną, w Auslanderrauszamt) jak przypuszczam, trzeba będzie wykonać od nowa.
- ‘Wiesz, kaczko’ – mówi Norweski – ‘kiedyś  nadejdzie lato. I wtedy będę siadał na balkonie z filiżanką kawy, cieszył oko widokiem doskonale utrzymanego ogrodu i ze współczuciem  spoglądał na tego nieszczęśnika z dołu, przycinającego ten ogród nożyczkami do paznokci.’
Ciekawe, coż ja będę robić latem?
Tymczasem pora opuścić macierzysty statek i wyjść na spotkanie tutejszej cywilizacji.

(...)
Językowi puryści niech odwrócą wzrok niźli mieliby mnie zlinczować pociskami z dyftongów.
‘Mama! LOOK! Oma hat gegessen a lot of my gruszkas! Tell her not to do this AGAIN!’
Przy życiu trzyma mnie jedynie, to, że możną ją wysłać ‘do kuchni, po jedną torebkę kawy z brązowego opakowania’ albo ‘po kubek w żółte kwiatki z szafki pod zlewem’ i przyniesie dokładnie to, o co się ją prosi.


©kaczka