[5]

[17 Nov 2013]

(...)
W środę o świcie zapukało do drzwi dwóch nasiąkniętych machorką i zażądali żebym poszerzyła im od ręki ulicę.
Przyznaję, nie przyszło mi do głowy, że dobytek przywiozą Lewiatanem. Ostatecznie powieźli go w dal mizerną furgonetką. Jednakoż, mogli przecież ostrzec, prawda?
Skąd mogłam wiedzieć, że szwajcarska armia planuje mobilizację i uzna za stosowne przeprowadzić w komplecie z naszym dobytkiem siedem innych rodzin?
Oceniając po oryginalnych kształtach paczek, prawdopodobnie również owiniętych w szary papier i zdeponowanych pod plandeką.
Dwóch nasiąkniętych machorką wniosło nasze osiemdziesiąt osiem paczek na pierwsze piętro  (bez windy) i wyglądało na to, że lada moment dostaną zapaści.
Przy tym mówili jeszcze, że te to żadna robota, bo następnego dnia muszą wyładować w Genewie.
Trzy razy.
Czołg, zegar z kukułką i ogrodowy zderzacz hadronów.
I tak tu sobie od środy rozpakowujemy, rozwijamy i szukamy po omacku w tych pudłach.
Raz się znajdzie kalosze, innym razem kubek z koronacji Elżbiety, innym razem opakowanie tranu.
Zwykle nie to, czego człowiek szuka.
Dodatkowo utrudniał nam nieco brak światła. Dokuczliwy w mrocznym sezonie jesiennym.
Poprzedni lokatorzy, Szwajcarscy Robinsonowie, zostawili nam, co prawda, kuchenne szafki do złożenia, ale zabrali wszystko inne.
Żarówki, kostki, kable, haczyki do podłączenia lamp, nawet łańcuch do drzwi, klucz do skrzynki pocztowej i korek do wanny.
Oszczędny to i zapobiegliwy naród.
Od wczoraj przynajmniej iluminują gdzieniegdzie z sufitu gołe żarówki.
Nadal nie mamy ni lodówki, ni pralki, ni piekarnika.
Mieszkamy za to na zapleczu Ikei, więc wieczorami traktujemy ją jako przedłużenie naszego salonu i kuchni.
Dla Dyni to już taka oczywistość, że tematem przewodnim każdej zabawy jest handel meblem i projektowanie wnętrz. Z ołówków wyniesionych z Ikei moglibyśmy prawdopodobnie zbudować kilkanaście regałów Billy.
Dynia, która zjawiła się tu w czwartek, całą sprawę przeprowadzki znosi z nieopisaną dojrzałością i niezachwianym optymizmem.
Po miesiącu rozpoznaje bohaterów narodowych (‘Look mama! Sandmännchen!’), gotowa jest żywić się wędzonym śledziem w occie, Maultasche oraz Leberkäse z bawarską musztardą przyjmując jako dietetyczną oczywistość, godzinami  bez protestów przesiaduje z nami w urzędach lub sklepach, skręca meble, nosi śrubokręty, rozpakowuje kartony i ciągle jeszcze celebruje otwieranie drzwi do ‘my new house’ nieomal jak z przecięciem wstęgi i nożyczkami na poduszce.
Nie złamał jej nawet brak telewizji równoznaczny z brakiem dostępu do kanadyjskiej wersji szwedzkiej Pippi Langstrumpf z niemieckim dubbingiem.
Norweski zapewniany przez aramejską rodzinę, że na dachu jest antena satelitarna, której przez lata nadużywał poprzedni wynajemca, ten sprzed Robinsonów, przyniósł do domu telewizor.
Telewizor stoi, lśni i uświadamia nam, że przegapiliśmy dwadzieścia lat postępu technologicznego.
Nasz ostatni telewizor miał bowiem mniejszą przekątną ekranu niźli głębię kineskopu.
Podłączyliśmy telewizor do satelity i oto jesteśmy dumnymi posiadaczami stu czterdziestu dziewięciu kanałów.
Wszystkich po turecku.
Teorie są dwie, najemca sprzed Robinsonów był znad Bosforu lub Robinsonowie zabrali wszystkie inne programy razem z korkiem do wanny.
Cóż, Dynia znosi lepiej brak dostępu do Pippi niźli Norweski prohibicję wyścigów F1.
Wiele jej jesteśmy już winni.
Oferowaliśmy przedłużenie pobytu u Hauptcioteczki, ale postanowiła zostać w Ruinach i Zgliszczach.
(Choć, na naszą obronę, jej własny pokój, składany z podzespołów nocami, działa bez zarzutu i jest przystanią stabilności.)
Do tego odnoszę wrażenie, że się temu narodowi od dobrobytu i trzystu rodzajów jogurtu porządnie przewróciło w głowie.
Pracownicy Ikei strajkują od dwóch miesięcy, co wpływa znacząco na ciepłotę serwowanych sznycli oraz ilość wydzielanych mięsnych kulek, gdyż domagają się tego, co już i tak mają.
Bo tak.

(...)
Kliniczny przypadek tutejszej pastelozy.

©kaczka