[2]

[4 Nov 2013]

(...)
Jako beneficjentka in spe miejscowej opieki socjalnej uznałam, że stosownym jest podjąć lekcję oszczędnego gospodarowania, przyoszczędzić na kawiorze, szampanie i blinach, zainteresować się przepisami na Eintopf z rzodkiewki i pasternaku oraz skoro Hauptcioteczka zaprasza, wstać o świcie, by uczestniczyć w wielkiej wyprzedaży w Lidlu.
O nostalgiczna podróży w lata osiemdziesiąte ubiegłego wieku!
O socjologio społeczna in vivo!
O siódmej pięćdziesiąt nie było już wolnych miejsc na parkingu, a kolejka oplatała sklep tak ściśle jak wstążka brytyjski fruit cake.
Trzon kolejki stanowił element klasyczny nordycki oraz napływowy element turecki, czemu być może sprzyjał malutki jak pudełko zapałek meczecik na zapleczu. (By wzywać na pokuszenie tuż przy monopolowym.)
Nordycka masa sunęła w sposób zorganizowany wczepiona w swe wózki. Element napływowy siał ferment i robił Wiedeń prując pod prąd lub metodą ‘mam ze sobą babcię staruszkę lub siedmioro maleńkich dzieci’.
Miałam tę przewagę, iż nie planując kupna lodówki, ani przemysłowej sprężarki nie pobrałam wózka, nie przytroczyłam też do piersi Dyni, gdyż po pierwsze, prosta to droga do przepukliny, po drugie wątpliwe, abym zbudziła ją przed ósmą. (Mimo przeprowadzki Dynia pozostaje w poprzedniej strefie czasowej, do tego zarzuciła popołudniowe drzemki, zatem REM trzyma ją do dziewiątej.)
Krążyłam tedy jak wolny elektron, co szybko spotkało się z dezaprobatą elementu nordyckiego.
Tenże próbował mnie zlinczować kabanosami (sześć sztuk za dwa ojro), gdy odważyłam się naruszyć algorytm postępowania i przerzucić paczkę pieluch na prośbę z sąsiedniej alejki.
Nauczona tym doświadczeniem, dwadzieścia puszek mleka kokosowego przerzuciłam tedy w pełnym kamuflażu zyskując w zamian przepis na ryż po karaibsku od obfitej damy z przedmieść Jamajki.
Fascynujące, że element napływowy żarł czekoladki  wprost z opakowań, podczas, gdy element nordycki ze stoickim spokojem zbierał to, co zostało i metodycznie składał sobie zeń własne zestawy.
Takoż i z proszkiem do prania.
Ubytki w kartonach napełniano zbytkami z innych kartonów. Niekoniecznie kompatybilnych.
Dziwne, zamiast uprać sobie na miejscu?
A w tym wszystkim chyba najdziwniejsze, że nikt nikomu nie wykradał z wózków, choć aż się prosiło.
I tę myśl wyniosłam ze sklepu razem z parą rękawiczek ogrodowych, pięcioma puszkami mleka kokosowego, pudełkiem klocków, mydełkiem Fa, spodniami niemowlęcymi w sam raz na Edwarda, grą planszową, przyprawą do steków, pastą z sardeli, ciastem w proszku, opakowaniem flamastrów i trzema pełnometrażowymi filmami o przygodach Barbie.
Wyjątkowo udany poranek.

(...)
Dynia mówi.
Możliwe, że wcześniej gdy nie spędzałyśmy ze sobą razem tyle czasu, umknął mi rozmach jej krasomówstwa.
Możliwe, że to zmiany w scenografii uaktywniły nagle jakieś wcześniej niemrawe ośrodki mowy.
Dynia mówi. Używa słów, o znajomość których nikt jej nie posądzał (‘I am too little to have boobs. When I have boobs, I can clean toys, ok?’ cytat na miarę ‘All I Really Need To Know I Learned In Kindergarten’). Ujawnia, że rozumie o wiele więcej niż nam się zdaje.
Mówi jednak nadal karkołomnie i z naciskiem na ilość niż na jakość.
Irytuje ją konieczność sortowania języków.
Odnoszę wrażenie, że uznaje to za stratę czasu, denerwującą pauzę w jej zewnętrznym monologu, a może po prostu nadal nie ogarnia, że to trzy odrębne systemy?
Po trzech latach systematycznego recytowania Kaczki Dziwaczki, a dodajmy do tego jeszcze minimum sześć miesięcy prenatalnej lektury, wczoraj zdaje się wreszcie zrozumiała fragment fabuły: Mama? Fryzjer cutting hair, not selling cheese!
(Otworzyłabym szampana, lecz cóż jeśli to stały trend? Po trzy lata na strofę?)
Mówi nieustannie.
Przez sen również.
Do tego pisze.
Przezornie notuje każdą swoją złotą myśl na każdym dostępnym skrawku papieru.
I nie wychodzi z domu bez minimum dwunastu długopisów.
Nierozsądnie jest zostawiać ją sam na sam w towarzystwie urzędowych dokumentów i formularzy.
Do tego obrała konkretną ścieżkę kariery zawodowej. Będzie princessą, kontessą, baletnicą, narciarką, wygra Wielką Pardubicką, zostanie chirurgiem (to z naszej winy, bo pozwalamy jej oglądać M.A.S.H), a po godzinach będzie stemplować dokumenty i jeździć do pracy porzucając dzieci w ochronce.
Przez angielszczyznę zaczyna się przedzierać mowa ojców.
(Hast du Angst, mama? Bist du fertig? Ich mag...)
I coraz wyraźniej do mnie dociera, że Dynia jest w kraju ojców.
Że kurczy mi się przestrzeń na promocję bigosu, opłatka, dwuznaków i Bogurodzicy.
Jutro.
Pomyślę o tym jutro.
Albo w przyszłym tygodniu.
Albo w ogóle zaprzestanę myślenia.


©kaczka