1667-1668

[22-23 Sep 2013]

...26...25...

(...)
Rozczula.
- My went to eat chips with my friends today.  – informuje Hauptcioteczkę przez telefon socialite, bywalczyni salonów  w tonie ‘jadłam kawior i bliny’ - My friends like me. ... Noooo! Not with Ruben!  Ruben is not my friend. Edward is...  I went with girls! And I have Peppa Pig… from…
[sceniczny szept, ręka zakrywa mikrofon słuchawki: mama, I got Peppa from?... Erin?  Lucy?
Poczekaj, sprawdzę w notatkach sekretarza korpusu dyplomatycznego (!)]
- Od Leliji. – odpowiadam.
- From Lilly! Is blinking! - dowiaduje się Hauptcioteczka.
Peppa is blinking. Nie Lelija.
Tekstylna Peppa ma piętnaście centymetrów wzrostu i elektryczne wnętrzności. Wnętrzności w kształcie serca emitują luksy tęczowego dyskotekowego światła (triumfalny powrót lat osiemdziesiątych, Papa Dance, Modern Talking, bal w szkolnej świetlicy). Peppa, na życzenie, masakruje dziecięcą kołysankę 'Twinkle, twinkle little star'  w tempie bardzo lamentamente (zapewne by przedłużyć torturę), a każdy występ kończy dziarskim: CHRUM CHRUM.
Nie możemy się zgodzić z Norweskim.
Dla niego to Iron Man przebrany za wieprza.
Dla mnie, wokalne występy trzody chlewnej, przeciskające się pod drzwiami  dziecięcej sypialni razem ze światłem emitowanym z trzewi, są po zmroku na ciemnych i skrzypiących schodach jak standardowa ustawka z horroru.
(Bohaterka, zwykle w nocnej koszuli, uzbrojona jedynie w scyzoryk lub widelec, sunie, wbrew instynktowi samozachowawczemu, ciemnym korytarzem w kierunku zamkniętych drzwi, spod których skutkiem budowlanej niedoróbki, oprócz przeciągu, emanuje nadnaturalna jasność. W tle klezmeruje Krzysztof Komeda jedną ręką przewijając dziecko. Konkretnie, dziecko Rosemary.)

... przy tym Dynia już wie, gdzie w żołądku Peppa ma guzik ON-OFF, a także, bez wahania potrafi wskazać, gdzie chowamy baterie i śrubokręt.
Ekstraordynaryjnie (!).
Peppa jest godną następczynią niebieskiego, tekstylnego psa na kijku (prezent, a jakże! od Leliji). Pies, gdy go odpalić, szczeka jak chihuahua wkręcony przypadkiem w maszynkę do mięsa.
(Ni chybi, musieliśmy im się czymś narazić.)
Tymczasem w środku nocy Dynia oświetlając sobie drogę Peppą trafiła do naszej sypialni, by szarpnąć mnie za ramię, przejechać mi laserem Peppy po oczach i podzielić następującą refleksją:
- Mama! Lucy is pretty. Very pretty!
Po czym oddaliła się w dyskotekowej, nadprzyrodzonej poświacie ku własnym piernatom.
Analiza refleksji zajęła mi dłuższą chwilę.
(Czekałam by się przekonać, czy ma ślepota jest trwała, czy jedynie przejściowa.)
Lucy? Pretty?
Skąd nagle takie kategorie?
Szczególnie, że z całego tego stada, skądinąd przeuroczych, najukochańszych dziatek, każdemu dolegają jakieś geny przodków. W tym, bądźmy obiektywni, nawet  naszemu.
Siostra Leliji wygląda jak chomik, Emeryk ma krzywy zgryz i trąbkę ust, bo ssie kciuk, siostra Emeryka histerycznie odstające uszy po ojcu, Lelija wdała się w matkę, Dynia w kaczkę... a Lucyna przez pierwsze lata życia, skutkiem trudnego, kleszczowego  porodu, wyglądała jak dubler Slotha z 'The Goonies'.
Słowem, żadne z nich, może z wyjątkiem potomstwa niejakiej Rakeli, które (ha!) niedawno rozdrapało na sobie ospę, nie nadawałoby się na okładkę Vanity bez solidnego retuszu.
Anne Geddes do zdjęć pewnie założyłaby im kominiarki.
Skąd zatem, że pretty? Nie dzielimy tu przecież ludzkości na pretty i całą resztę.
(Dzielimy na fajnych, mądrych, dobrych i tych, którzy jeszcze nie są fajni, mądrzy i dobrzy, i którzy dla potrzeb dydaktycznej opowiastki, mają wciąż szansę, by się nawrócić. [1])
Plask płaską dłonią w czoło!
Dynia ma proste jak drut, w ostrym słońcu niemal platynowe włosy ‘lelloł’, a Lucyna koafiurę z naturalnych blond mikroloczków, skręcających się w wilgotnym klimacie w anielskie, złote afro z obrazów Prerafaelitów.
Od świtu nie przestaję się dziwić, że przyrównywanie  zaczyna się tak wcześnie.

[1] Norweski wprowadził dodatkową klasyfikację, nad którą nie mam kontroli, inspirowaną warunkami drogowymi. Klasyfikacja dzieli świat na tych, którzy nie umieją jeździć i tych, którzy nie umieją jeszcze bardziej. Skutkuje to pytaniami z tylnej kanapy: 'Papa? This is idiot or dufus?'

©kaczka