1663

[18 Sep 2013]

(...)

...30...

Życie na Wyspie, gdy się nad tym głębiej zastanowić, było zawsze dla mnie jakąś figlarną odmianą budowlanej prowizorki.
Taki tam drewniany wychodek z serduszkiem z nadzieją: 'ech, kiedyś to dopiero sobie postawimy  taki z widokiem na ocean, z podmurówką i z rokokowym uchwytem na srajtaśmę.'
Chroniczny stan przejściowy.
Uporczywy  heksenszus duszy.
I zawsze zieleńszy trawnik po cudzej stronie płotu...
Prowizorki, wiadomo, są najtrwalsze i niestraszny im żaden Blitz, ani nagłe zapalenie poczucia smaku czy estetyki.
Rozsiedliśmy się tu.
Trudno ukryć.
Wymościliśmy sobie barłóg w tej prowizorce i był on nam wygodny. A gdy nie był, zawsze mogliśmy splunąć i powiedzieć z kontynentalną wyższością: bloody f***ing Brits.
Banda żrących fasolę hunów i barbarzyńców.
 (Ich bankomaty kradną emigrantom pieniądze, ich domy żre grzyb i w dodatku nie znają się na sauerkraucie).
A oni nam w odwecie kolejny artykuł lub dwa w prasie codziennej, o tym ile ich kosztujemy, jak wyżeramy ich paracetamol (lub łabędzie) oraz  ile się muszą przez nas wycierpieć.
I widzieli bogowie, że to nie było dobre.
Przypomnij mi Norweski, ile miały trwać te wywczasy? Ten fajfoklok pod Pałacem Buckingham?
Rok? Góra dwa?
Czy nie planowaliśmy, że Dynię odbierze wykwalifikowana szwajcarska położna z baryłką rumu u szyi i edelwajsem wpiętym w klapę?
Ileż to razy fantazjowaliśmy o mieszkaniu z widokiem na kopenhaski kanał (ty) lub o kuchni, która pomieści solidny, niemiecki kredens (ja)?
Ileż razy obiecywaliśmy sobie, że kiedyś wreszcie, w jakimś przyzwoitym, ładnym miejscu zapuścimy korzenie i zaczniemy żyć jak... prawdziwi ludzie, a nie jak jakieś cholerne samosiejki?
Liczę posklejane kartki kalendarzy.
Sześć lat.
Sześć?
Kiedy.
Przecież ledwie wczoraj wylądowałam na Heathrow i cudem uniknęłam zadeptania przez lewostronny ruch pieszych.
Och, emigracyjna nostalgio, gdzie parafrazując Jane Eclair (‘Camberwell Beauty’): ‘one takes comfort in Catholicism; the others take comfort in Southern Comfort’.
I nagle, bez uprzedzenia, talerz kosmitów pierdyknął nam w wychodek.
Nawet serduszko się nie ostało.
Ostało się jedynie przekonanie, że teraz jest najlepszy ze wszystkich złych czasów, aby się z tego Roswell ewakuować.
Trwale.
Co według kalendarza nastąpić ma za trzydzieści dni.
Daj mi żyć, nowa ojczyzno (dla kogo nowa, dla tego nowa), Badenio-Wurstenburgio, znana ze swych Ściśniętych Pośladków.
In saecula saeculorum.
Amen.

©kaczka