1648-1649

[2-3 Sep 2013]

(...)
Piknik – niby przyjemna sprawa, ale jednocześnie po raz kolejny odsłonił tyle pedagogicznego zakalca, że aż przykro.
Nie wiem, skąd we mnie wciąż ta naiwna wiara, że ludzie myślą, rozważają konsekwencje swoich słów, uczynków i zaniedbań, że są otwarci na argumenty, dyskusję.
Że ich obchodzi.
Paradoksalnie Dynia lubi ochronkę, choć tak naprawdę, lubi ją chyba głównie dzięki obecności pięknego Eduarda.
(Przekonamy się z początkiem jesieni, gdy Edek i Rubenito wyprowadzą się na studia w Oxbridge.)
Ochronka, jako jedyna w proletariackiej wsi ma opinię ‘outstanding’ z czerwonym paskiem.
W głowę zachodzę, jakim cudem.
‘Zobacz twój brat już dawno zjadł, a ty ciągle się guzdrzesz.’
‘Od godziny jesz tę kanapkę. Za tydzień idziesz do szkoły i będziesz ją musiała zjeść w piętnaście minut. Myślisz, że ktoś się będzie tam zamartwiał tym, że jesteś głodna?’
‘No przecież nie będziesz płakał jak baba. Mam poprosić mamę, żeby przyniosła ci jutro sukienkę. Chcesz chodzić cały dzień w sukience?’
’Jak tam wlazł i ryczy (sprecyzujmy: jeszcze nawet nie dwulatek w ciemnym tunelu) to mu nie pozwólcie wyjść tyłem. Tyle razy mu mówiłam, żeby tam nie właził. Niech teraz siedzi. Albo wyjdzie przodem.’
‘You behave like a typical girl!’
‘Pistolety są dla chłopców!’ (Pomijając mą anarchistyczną naturę: WTF?!)
‘Skoro on pozwolił ci wczoraj jeździć na swojej hulajnodze to ty też dzisiaj, natychmiast, masz mu pożyczyć swoją!’
‘Are we shy, Dyniu? Why don’t we answer?’
(‘Well... I don’t know about you [1] … ale od ciebie też chyba nikt nie oczekuje, że ni z gruszki ni z pietruszki będziesz konwersować z obcymi na ulicy.’... przeciskam słowa przez zęby, a potem patrzą na mnie te babiny, jakbym bełkotała w obcym języku i pewnie właśnie tak jest.)
Do tego nieustanne brutalne ukracanie dziecięcego entuzjazmu na rzecz ‘umyj ręce, zęby, uszy’, ‘posłucham, gdy zjesz obiad’, ‘nie mów z pełnymi ustami’, ‘ile razy ci mówiłam...’, ‘teraz mi nie przeszkadzaj’...
Do tego, wbrew memu życzeniu, ochronka czyni Dyni wodę z mózgu zapuszczając dziateczkom kreskówki po hiszpańsku, by kształcił się i Rubenito, i ochronka. Bo ochronka planuje emeryturę na Costa Brava. (I jej powiewa, że mam uczulenie na Dorę i proszę, by w tym czasie Dynia oglądała Reksia lub Wymiotnego Dziadka. Jeśli faktycznie oglądanie jest zajęciem obligatoryjnym.)
Mateczki też nie lepsze.
‘Liczę do trzech i natychmiast wyłazisz z rury. Jeśli nie, to idziemy do domu.’ (Przy dwustu czterdziestu czterech potomek nadal siedzi w rurze i rży radośnie. Matka wytrwale liczy do tysiąca. Może stoi tam do dziś? Rozważałaś, darling, karierę zegarynki?)
‘Na litość boską, gdzieś się tak wypaprał? Spójrz na swoją siostrę, cały dzień na dworze i ani jednej plamy!’
‘Oddaj mu to. Czemu? BO JEST MŁODSZY!’
(Tylko ja to widzę? Tylko ja to słyszę?  I wszystko to bez weekendowego kursu, jak zajmować się dziećmi? Wow (!) Ni chybi mam dar (!) Albo udar.)
Nie, ja też knocę.
- Maaaama! Ethan is smacking me!
- Powiedziałaś ochronce?
- Yes.
- I co ona na to?
- She said: no smacking, Ethan!
- I co? Ethan dalej cię bije?
- Yes.
- No, to mu oddaj.
- ... MAMA! MAJN CAN’T SMACKING PEOPLE! IT’S NAUGHTY!

Och, córko, może to i niepedagogicznie, ale za dwadzieścia lat będziesz jeszcze tęsknić do czasów, gdy mogłaś dać komuś w ryj, a jedyną konsekwencją był karny jeżyk i nagana w dzienniczku. Gdyż ja tęsknię. Dzisiaj na przykład bardzo.


[1] głupia babo (ale się powstrzymałam)

I zupełnie bez związku:
- Wydaje mi się, że bylabym świetna w zarządzaniu zespołem. (Panna X., dzisiaj)

I trochę w związku, gdyż historyjka trzylatka opisana TU ma ciąg dalszy.
... przez dom przewinęło się kilka pań z Polski. Przedostatnia spakowała się i pod osłoną nocy uciekła do ojczyzny z tęsknoty za swym kochankiem z Werony nie zostawiając nawet pożegnalnego listu na kuchennym stole. Trzylatek później wyznał, że krzyczała, szarpała nim i zamykała go w pokoju.
Jak zareagowała mama trzylatka?
‘Wydawało mi się, że jest osowiały i zestresowany, ale w sumie może to i dobrze? Bo wiesz, on jest taki przez nas rozpieszczony, uważam, że właściwie to mu się przydało...’
Zaznał życia jeszcze przed wstąpieniem do marynarki?

(Może –  kiepskiej jakości porównanie –  to jak z jeżdżeniem samochodem. Nie masz prawa jazdy, zażywasz tedy przejażdżek jako pasażer  i nie spędza ci snu z powiek, że w celu podniesienia parametrów wydajności  zużycia paliwa, Norweski anonimowy kierowca używa wyłącznie piątego biegu. Nie masz dzieci, nie analizujesz technik wychowawczych póki ich podmioty /pomioty?/ nie spluwają ci w talerz w restauracji.)

(...)
... i dlatego mniej już ubolewam nad coraz bardziej nieuniknionym kresem naszej ochronkowej kariery. Dziękować prasłowiańskim bogom, mamy w odwodzie sektę Montessorian z ich kijankami i mandalami sypanymi z piasku. Jeszcze kilka tygodni temu najbardziej martwiło mnie, jak Dynia odbierze utratę dostępu do Edka, ale wydaje się, że przeceniłam uczucie.
- Dyniu, wiesz, że Edek i Rubenito się wyprowadzają, tak?
- Majn very sad! Majn like Edward! Me not like Ruben!
- A co by cię pocieszyło?
- NEW BED! PINK! BIG, PINK BED!

(...)
Wzruszam się czytając o szczoteczkach do zębów, które niosą do przedszkoli polskie przedszkolaki.
Szczoteczka do zębów!
W anglikańskim zakładzie wychowawczym:
- Potrzebne są buty na zmianę?
- Nie, to byłoby terribly inconvenient na wypadek alarmu przeciwpożarowego.
Zamiast kapci i szczoteczki do zębów – obowiązkowy i jedyny element wyprawki – kalosze.


 (...)
Podłożyła się nam Srajgencja Wynajmu.
Gdyby wysypali pas startowy Lodon City Airport skórkami od bananów, a następnie wzięli na nim rozbieg w butach posmarowanych sadłem z rosomaka, nie mogliby się piękniej poślizgnąć.
Nieśmiało suponuję, że istnieje jednak sprawiedliwość.
Kilka tygodni temu Srajgencja powiadomiła nas listem, by niezwłocznie zmienić numer konta, na które nasz bank co miesiąc przelewa ich bankowi.
Terribly inconvenient, gdyż najbliższa filia naszego banku jest dwieście mil za wsią i nie działa w soboty.
Zapewne można tej operacji dokonać przez internet, ale po co odejmować wydarzeniu atmosfery dramatu?
Machnęliśmy ręką, zakładając, że przy okazji zapłacimy czekiem.
Tydzień później przyszedł kolejny list, w którym Srajgencja przeprasza, ale podała błędne dane rachunków bankowych, wobec powyższego chce niezwłocznie gotówki lub czeku.
I wtedy nam się przypomniało, że w przeszłości dwa razy zmienialiśmy ustawienia bankowe, po to tylko, by kilka dni później okazało się, że Srajgencji palec się omsknął... a tu pieniądze już opuściły konto, gdzie są, nie wiadomo, a bank potrzebuje stu dni roboczych na rozpatrzenie reklamacji...
W sobotę zaniosłam Srajgencji czek i gdy tak sobie drwiłam po drodze, zastanawiając się, czy tym razem go zgubią, zatną się papierem i wykrwawią ze skutkiem śmiertelnym, a może zrobią z niego samolocik... nie przypuszczałam, że mogę być dość bliska prawdy.
Biurewna przyjęła czek, obejrzała pod światło, wystawiła pokwitowanie z pieczątką i podpisem.
Rzekłbyś ‘The end’.
Wracamy wczoraj do domu, a na wycieraczce zwinięty w kulkę leży nasz czek.
Normalnie jakby Lassie wróciła do domu!
Obok czeku leży malutka, żółta karteczka zwinięta w kulkę – z roszczeniem, by zmienić nazwę właściciela konta w nagłówku.
Na jaką?
Zagadka hydrobudowy.
Wpisaliśmy przecież taką, jaką życzyli sobie w liście.
Mamy pokwitowanie z pieczątką i podpisem.
Ktoś widział, jakiś czek na wycieraczce?
Pan? Pani? Tamten pan? Pani z końca sali?
Może, gdyby nie zajęło im miesiąca, by naprawić bojler zimą, gdy Dynią szarpały suchoty, miałabym wyrzuty sumienia.
Może, gdyby przysyłali nam listy zaadresowane na nasze imiona i nazwiska zamiast na dane osobowe losowo wybierane z książki telefonicznej, łupnęłoby mnie w kręgosłupie moralnym.
Może, gdyby nie odwiedzali nas nieustannie komornicy i policja względem długów poprzednich mieszkańców, drgnęłaby mi powieka.
Może, gdyby ta sama policja nie przechadzała się po naszych przemiłych sąsiadach, wypytując co wiedzą o ‘podejrzanych lokatorach spod’, nie wręczyłabym Dyni nożyczek.
Może, gdyby przysłany przez Srajgencję specjalista nie zamienił miejscami kranów z lodowatą i wrzącą wodą, ... nożyczek i czeku.
Może, gdyby ten sam specjalista nie zepsuł termostatu w bojlerze, nie wyrwał z mięsem uszczelki wokół wanny, nie naprawił włącznika światła tak, że ten bzyczy jak cykada, nie przykleił frontonu piekarnika klejem do butów... Może, gdyby wreszcie przysłali mi potwierdzenie, że bojler naprawiał specjalista z certyfikatem, a nie zatrudniony na lewo bezrobotny syn stryjenki... Tak, wtedy na pewno nie zapytałabym Dyni, czy potrafi wyciąć kółko z papieru.
A tak siądę sobie i spokojnie poczekam na dalszy rozwój wydarzeń.
Na list w kulce?

(...)
Bankomat nie wypluł gotówki. Drugie podejście do odzyskania pieniędzy.
(Na wstępie dialog z automatem: W celu zweryfikowania danych osobowych proszę przeliterować nazwisko panieńskie matki...
-Yyyyyyyyy?
... thank you, weryfikacja zakończona pozytywnie.
Krzepiące.)
W telefonie konsultant.
- ... nie, nie! Poprzedni konsultant wprowadził cię w błąd. Dwa dni robocze, jeśli to obcy bankomat!
- A jeśli wasz? Nasz? Mój?
- Minimum pięć, pod warunkiem, że sam bankomat zdecyduje się skorygować pomyłkę.
(Zanieść temu bankomatu kawę i pianki?)
- Poza tym istnieje podejrzenie, że odeszłaś od bankomatu nim wypluł pieniądze!
- Jak zatem wytłumaczyć na wyciągu z konta kolejną transakcję, której próbowałam dokonać dwie minuty później w tym samym bankomacie? Oraz fakt, że posiadam wydruki transakcji z autografem bankomatu?
- Nie wiem.


©kaczka