Gawra Gruffalo

[22-26 Aug 2013]

(...)
‘Didn’t you know?
There’s no such thing as a Gruffalo.’
- odpowiedział nam listonosz, którego spotkaliśmy na leśnej drodze.
Buchachacha (!)
Nasza nawigacja bijąc się w pikselowe piersi zapierała się, że oto osiągnęliśmy cel podróży – gawrę Gruffalo, podczas, gdy my skanując okolicę byliśmy wielce odmiennego zdania i w środku ciemnego boru (w rozmiarze pięć metrów na pięć) szukaliśmy ratunku u miejscowych.
Forest of Dean.

Tam, gdzie wśród runa leśnego można znaleźć literacko i geograficznie zorientowanego listonosza.
I miejscowych rzeźbiarzy z poczuciem misji.

W katalogu naddanych atrakcji także oprowadzanie na sznurku krwiożerczych tchórzofretek.

(Nie chcą współpracować.)

Wypalanie węgla drzewnego.

(Sponsorowane przez lokalną grupę miłośników wypalania węgla drzewnego. Serio, serio. Sypią kopczyk, stawiają namiot i w poczuciu wspólnoty wypalają przez weekend żywiąc się fasolką i zupkami instant odgrzewanymi nad alternatywnym ogniskiem. Z zaangażowaniem wyjaśniają tajniki procesu technologicznego przechodniom.
Do końca dnia wionęliśmy wędzonką. Acz niekontrolowane kłęby dymu dodawały Gruffalo stosownej  atmosfery bagiennej grozy. )

Zajęcia w chlewni.
(Chlewnia chwilowo nieczynna. Podejrzliwie spoglądaliśmy na talerz Ham, Eggs & Chips zamówiony w lokalnej kafeterii.)

Dodatkowo można dowiedzieć się, jak wygrali wojnę.

(Tak.)

I z nostalgią zauważyć, że lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku już kwalifikują się do ekspozycji w skansenie.

[W kafeterii również niezły paj z jabłek i karmelu. Niestety, nim dobiegłam do placka Dynia wchłonęła okładzinę z karmelu. Ekstrapoluję zatem na podstawie nadzienia.]

I to wszystko pięć hrabstw, jeden most i fragment Walii dalej.
W tradycyjnym upale.

©kaczka