979

[14 Dec 2011]

(...)
Kalendarz adwentowy ze świnią Peppą vel Peppiną nosi ślady włamania.
Niezidentyfikowany zbrodzień próbuje wyważać palców łomem kolejne zamknięte witryny.
- Czy wiesz coś o tym, córko, hę?  – konfrontuje płowego hobbita z dowodami przestępstwa.
Fuszerka tych włamań wskazuje na początkującego grasanta.
- Noł, noł, noł! Niejn! – odpowiada córka a to w narzeczu hrabstwa, a to miedzydialektyczną hybrydą  i bezczelnie wygraża mi przy tym wskazującym palcem.
Moim gestem, ojca gestem, gestem ochronki.
Trudno przy tym zachować twarz Torquemady.

(...)
Dynia zaczyna przebierać w językach.
Dynia rozumie.
- Oto kres dnia, Dyniu... i bór czerni się na kształt ogromnego gmachu; słońce nad nim czerwone jak pożar na dachu... Czas spać, czas spać... – powiadam mową przodków, a tu Dynia pierdut! jak nie łupnie jestestwem o podłogę w pseudotężcowym ataku drąc się Noł, noł, noł!
Ciastko, książka, świnia Peppa –  wszystko to w słowie ma moc koić stargane Dyni nerwy i restaurować wieczorną sielankę.
- Schlafen, Dyniu, schlafen.  – mówi Norweski w narzeczu i Dynia łup, i wiatraki rąk, i wrzask.
Keks, Buch oder Peppa Schwein, trochę neutralnego der, trochę das i ani śladu dramatu.
Choć – z kronikarskiego obowiązku – bywają i takie wieczory, gdy w odpowiedzi na ‘czas spać’ Dynia staje u drzwi i spolegliwie wskazuje palcem w niebo, na mansardę z łóżkiem.
Rzadkie wieczory.


©kaczka