[346]

[31 Mar 2017]

(...)

Zabrałam Biskwita do teatru.

Brzmi prosto, ale tak naprawdę stoi za tym zawiła, mentalna logistyka.

Przede wszystkim, było to przedstawienie od lat pięciu, a więc dla trzylatka  potencjalny  odpowiednik ‘Resident Evil’ ze ścieżką dźwiękową z ‘Obcy ósmy pasażer Nostromo’.

Poza tym Biskwit zdemolował Norweskiemu poprzednią premierę domagając się nieustannego dostępu do napojów. I to Norweski jeszcze byłby może jakoś zniósł. Jednak, gdy nieunikniona żądza klozetu objawiła się w kulminacyjnym momencie spektaklu, w dramatycznej chwili, gdy wilk sprawdzał wytrzymałość murowanego domku wynajmowanego przez świnki, i gdy Biskwit zasiedział się w tym klozecie tak długo, że ominęły Norweskiego i owacje na stojąco, i napisy końcowe, i ciasteczka i sok, to poprzysiągł Norweski, że z Biskwitem więcej do teatru nie pójdzie.

Ale jak tu nie zabrać Biskwita skoro wszyscy idą. I Dynia, I Łukaszek, i siostra Łukaszka, i Ryfka, i brat Ryfki.

A tu jeszcze premiera w niedzielę, o świcie, czyli gdzieś koło jedenastej, dzień wcześniej zwanej dziesiątą.

Doprawdy (!)

To znaczy dla matki Ryfki jedenasta to już popołudnie, bo jej dzieci od urodzenia  ustawione są na czas we Władywostoku, czy Tel Avivie i  codziennie wstają o czwartej rano.

(Czasem, między jednym ziewnięciem, a drugim, matce Ryfki wyrywa się z piersi tęsknota za służbą wojskową, gdyż tam podobno sypiała dłużej i z nikim nie musiała dzielić łóżka.)

Stoimy tedy pod teatrem, ja i Norweski, profesjonalni, niedzielni katatonicy, niezdolni nawet, by zagrać w papier-kamień-nożyce i tą metodą, zdecydować, które z nas rzuci Melpomenę na pożarcie dzieciom, a tu nadbiega matka Ryfki z potomstwem i mówi, że bez kawy zaraz zemdleje.

- W promieniu dziesięciu kilometrów nie sprzedają tu w niedzielę kawy – mamrocze pod nosem Norweski. – Wiem – powiada i patrzy na mnie wzrokiem pełnym wyrzutu. – Wiem, bo szukałem wtedy, gdy wysłałaś nas tu na kurs rzeźbienia w bio-pietruszce, na warsztaty sypania mandali z bezglutenowych zbóż i na lekcje wypiekania dietetycznych sufletów.

- Sprzedają! – upiera się matka Ryfki. – Wiem, bo znalazłam kawiarnię, gdy Ryfka miała tu lekcje grania kolęd na puzonie, a brat Ryfki – wstęp do akrobatyki cyrkowej połączony z warsztatami robienia potpourri. Chodź, kaczka, zaraz ci pokażę!

Gdyby Norweski był bardziej przytomny to może zauważyłby, że zostaje sam na sam z gromadą cherubiątek, które to cherubiątka wpatrują się weń z upodobaniem jak sępy w wątrobę Prometeusza.

Acz nim zdążył zaprotestować byłyśmy już prawdopodobnie kilka ulic dalej. Jak na kogoś, kto nie jest szczególnie wysoki, matka Ryfki przemieszcza się bardzo szybko. Tłumaczy to albo zew kofeiny albo trening odebrany na wzgórzach Golan.

I oto jest.

Siedemnaście załułków dalej, siedem przecznic i osiemnaście zakrętów później.

Kawiarnia.

Wewnątrz siedzą ludzie.

Trzymają w rękach filiżanki.

Dopadamy drzwi.

Szarpiemy klamkę.

Zamknięte!

Na drzwiach kartka: Zamknięte!

Ale przecież siedzą w środku! Piją! To nie może być fatamorgana!

I wtedy z bocznych drzwi wychodzi mężczyzna, podchodzi do nas i pyta, czy my też na kurs ‘Jak uczynić swoje życie lepszym?’

Te długie kilkanaście sekund  zawieszenia zanim udzieliłyśmy odpowiedzi odmownej wskazuje chyba, że pokusa jednak była.

Nawet dość silna.

Ostatecznie kawę kupiłyśmy na stacji benzynowej.

Wszystkie dzieciny odpękały premierę.

Biskwit zachował się nieomal bez zarzutu.

Może to przez porównanie, bo Łukaszkowie przyprowadzili ze sobą nowego, importowanego z Londynu opiekuna do dzieci, który potwierdza ich własną teorię, że w dziedzinie opiekunów do dzieci Łukaszkowie przyciągają wyłącznie jednostki, które potrafią zgubić się w domu w drodze z kanapy do toalety albo którym trzeba do obiadu przeżuć kotlecik i pokroić frytki na plasterki.

Finał przedstawienia, owacje, napisy końcowe i sok z ciasteczkami spędziłyśmy z Biskwitem w kolejce pod toaleta.

Trochę dlatego, bo Biskwit wypił litr wody, ale głównie, bo to akurat w tej toalecie zaciął się opiekun Łukaszka i chwilę potrwało zanim go wydobyto.

A potem wszyscy poszliśmy oglądać jak Ryfka i jej szkoła wita wiosnę.

Niezbędnymi akcesoriami do witania wiosny były precle oraz wydmuszki obsadzone na kijach.

Ponieważ kije były ustandaryzowane i miały średnicę około dwóch centymetrów, pełna podziwu zapytałam matkę Ryfki,  jak, do diaska, udało jej się nadziać na ten kij wydmuszkę? Ostatecznie, nomen omen, nie w kij dmuchał, żeby w skorupie kurzego jaja wyciąć dwucentymetrową dziurę!

Matka Ryfki obiecała, że kiedyś mi opowie. Kiedyś, gdy zasklepią się jej psychiczne rany.

I że, gdybym chciała, to ona ma w lodówce piętnaście omletów.

I że gdyby procesja była w nocy to doceniłabym, wszyscy byśmy docenili, efekty specjalne polegające na przypadkowym zmieszaniu cementu z fluorescencyjnym klejem do polichlorku winylu.

(...)

Placówka imienia błogosławionego Fluorescencjusza z Luminatu zażądała w tym roku pół tuzina wydmuszek na dziecko.

Pół tuzina!

Mając na uwadzę ubiegłoroczną odmę płucną nabytą po sprokurowaniu trzech sztuk, udałam się do sklepu dla artystów i nieudaczników, gdzie kupiłam sześć sztuk jajecznych wydmuszek prosto od kury.

Holendrzy zwęszyli dobry interes. Wiercą otwór w dnie i przy zastosowaniu zaawansowanych technologii wysysają białka i żółtka, a potem sprzedają skorupki.

Biskwit poniósł te wydmuszki do placówki, cud, że doniósł wszystkie sześć w całości i wrócił  do domu z uwagą w dzienniczku, że - uwaga! - prawidłowo wykonana wydmuszka  posiada dwa otwory: wlot i wylot.

Wlot i wylot!

A ja tu z jajem jednokierunkowym!

Moja droga do doskonałości  zdaje się być wybrukowana wieloma skorupkami, które czymś  za młodu nie nasiąknęły.

(...)

Trwa wiosna.

Już przekwitają magnolie.

Dla osobnika krótkowzrocznego trawnik u Sycylijczyków wygląda jakby wybuchnął nad nim pojemnik od przepełnionego dziurkacza do papieru, dopiero w zbliżeniu widać, że to plaga stokrotek.

Nawet naszpanie z Fluorescencjusza poczuły skwierczenie witaminy D i zaordynowały grupową wycieczkę Szwabskich Kluseczek do lasu z użyciem środków transportu publicznego.

Widziałam, gdy wracali.

Dwadzieścioro czerwonych homarów ugotowanych żywcem w płaszczykach, kurteczkach, szalikach i czapeczkach.

Rano bywa chłodno, ale w południe dociąga do dwudziestu dwóch stopni, znaczy skoro rodzice dali dziecinom futra i , widać żal nie założyć.

Zdziwiłam się, że nikt nie wymagał mej towarzyszącej obecności podczas tej leśnej przygody. Dotychczas w takich wypadkach, zawsze powoływano z rezerwy matki najmłodszych uczestników.

- Ach, nie ma potrzeby! – powiedziały naszpanie. – Biskwit jest taki spokojniutki, zawsze tak grzecznie dłubie sobie coś tam w kąciku z narzędziami. Czasem to prawie zapominamy, że jest obecny.

No więc, jeśli to miało mnie uspokoić... to jednak nie.

Oraz jestem pewna, że to samo słyszała matka Oppenheimera, gdy odbierała go z placówki.

 

©kaczka