[345]

[23 Mar 2017]

(...)
Zachodzi podejrzenie, że Ryszard z Naprzeciwka jest objęty programem ochrony świadków. Po pierwsze, w celu kamuflażu Ryszard kilka razy dziennie zmienia kolor slipów. Po drugie, w bocznej furtce, którą wykonano z tej samej materii co i ekrany, Ryszard zastosował technikę, która pozwala mu uniknąć rozpoznania. Wygląda to tak, że cały ogródek Ryszarda opleciony jest aktualnie taśmą z palonych opon i lewitujących głazów, a furtka pozostała przezroczysta. Z wyjątkiem jednego, jedynego fragmentu na poziomie metr sześćdziesiąt (plus minus dziesięć centymetrów), który Ryszard zasłonił taśmą będąc zapewne przekonanym, że listonosza, jako i płatnych morderców, rozpozna po butach.  Płatni mordercy nie będą mieć łatwego zadania, bo jak zidentyfikować Ryszarda, gdy ten występuje z paskiem zasłaniającym mu oczy, a do tego przejawia wyjątkową niekonsekwencję względem koloru gaci?
Tymczasem nadal suszymy Roqueforta.
Nie pytacie, ale i tak wam opowiem.
Pierwsza ekipa postawiła suszarkę przed ścianą, włączyła ją i poszła.
Kolejna ekipa, która pojawiła się po dwóch tygodniach, naukowo potwierdziła, że ściana nie wyschła, a u Sycylijczyków to nawet jeszcze nie zaczęła schnąć, bo wstawiono im zepsutą suszarkę.
Następna ekipa pojawiła się po tygodniu, naukowo potwierdziła, że ściana nie wyschła, bo rzecz jasna, dmuchanie z z jednej strony i z odległości w Roqueforta  mogło mu najwyżej podkręcić loki w grzybni na 'mokrą włoszkę', ale raczej na pewno nie przymusić do opuszczenia lokalu.
(O czym, zresztą mówiłam od początku, ale jako świadka mam najwyraźniej jedynie Roqueforta i Hauptcioteczkę.
Roquefort odmówił zeznań. Z Hauptcioteczką stosunki nam się dość znacząco ochłodziły, gdy nie skorzystałam z porady, aby przestać narzekać i tego grzyba sobie p o  p r o s t u wywietrzyć. )
Ta następna ekipa wpuściła suszarki w ścianę, kafelkom za tysiąc dojczmarek przyłożyła jakąś płytę grzejną podpartą moim kijem od szczotki i całość obudowała foliowym namiotem przyklejonym do ściany taśmą klejącą. Wychodząc trzasnęli drzwiami i konstrukcja natychmiast się zawaliła.
Od tej pory wzywaliśmy ich jeszcze trzy razy.
Każda następna ekipa wnosiła do tego projektu Biosfery 3 jakiś element racjonalizatorski. A to więcej kijów od szczotki, a to więcej taśmy klejącej, a to dwa gwoździe wbite w bazaltową ścianę. W końcu wczoraj Norweski przyniósł z pracy standardowy zszywacz biurowy i jemu jedynemu udało się jak na razie trwale zszyć namiot ze ścianą. (A Biskwitowi rozsypać opakowanie tysiąca zszywek.)
Niedawno odwiedziliśmy znajomych.
Znajomi są bezdzietni, mają dom pełen doniczek na chybotliwych stojakach, kolekcjonują porcelanę, a na białych kanapach od razu widac czekoladowe odciski palców.
Dyni i Biskwitowi bardzo się podobało.
Dom ma dwa lata i postawiono go w dzielnicy, gdzie wszystkie domy z urzędu mają być białe i udawać lokalne Santorini.
Ryszard długo by tam nie pomieszkał, bo nawet wymiary tarasowych desek są ściśle, co do centymetra, regulowane, buda dla psa wymaga uzyskania pisemnego pozwolenia, a właścicieli domów regularnie nachodzą komisje i kontrole.
- Nic to – myślę, jedną ręką ratując chińską porcelanę, drugą, uzbrojoną w szmatkę, obsesyjnie przecierając własne dzieci. – Urząd-srurząd! Kredyt-sredyt! To po porstu cena wolności od grzyba i Wynajmcowej!
Była to myśl zbyt pospieszna, bo najpierw okazało się, że ten szum, który dochodził z piętra domu to nie Morze Egejskie, ale pięć osuszaczy powietrza porozstawianych po piętrach. Architekt nie uwzględnił w projekcie domu za pierdylion ojro ani izolacji, ani wentylacji. Kanalizacja działa, ale  już ta u sąsiadów za ścianą jest dość narowista i co jakiś czas emituje przyciężki wyziew z dna kloaki.
Ale to jeszcze nic.
Pewnej wrześniowej soboty znajomi zasiedli do późnego śniadania z widokiem na swój ogródek. Koktajl z jarmużu i imbiru, bio-rzodkiewki, chrupiące bułki, eko-margaryna, poranna gazeta, świeżo parzona kawa w pięknej porcelanie. Sielanka. Nagle do ich ogródka wskakuje przez niski żywopłot dwóch mężczyzn, jeden z łopatą, drugi z drzewem pod pachą. Ten z łopatą odmierza pięć kroków od furtki, dwa kroki na lewo, przesuwa ogrodowy stolik i zaczyna kopać dół.
Znajomi w szlafrokach wypadają na zewnątrz domagając się wyjaśnień.
Okazało się, że w pierwotnych planach architekt w każdym ogródku namalował drzewo. Pięć kroków od furtki, dwa kroki na lewo.
Po dwóch latach skrupulatny urzędnik z Działu Planowania Przestrzennego dzielnicy Das Santorini zauważył brak drzewostanu i nakazał deweloperowi nasadzać po dobroci. Motywując do działania obietnicą kar finansowych za opieszałość.
Stąd też i obecność w ogródku dwóch panów z łopatą i drzewem.
- Biorą państwo jabłonkę?
- A co jest do wyboru?
- Właściwie to już tylko jabłonki.
Nie wiem, co najbardziej przygięło mnie do ziemi? Insynuacje Wynajemcowej, że sama zasadziłam grzyba, żeby doprowadzić ją do ruiny? Jej żądanie, aby wszystkie okna w domu były przez okrągły rok non-stop  otwarte? Hauptcioteczka z hipotezą, że Roquefort ciągnie ku światłom wielkiego miasta i jak mu poświecę to sam wyjdzie? Niczym nie otulony dom za pierdylion ojro? Folia, która czterokrotnie zaatakowała mnie rzucając się na mnie ze ściany? Bezskuteczne próby przemawiania do rozsądku kolejnym przedstawicielem firmy ‘Giń grzyb!’? Wizja, że można przekąszać bio-rzodkiewką i zapijać jarmużem, a i tak obcy wlezie i posadzi ci w ogródku baobab? Nieustanny szum silników boeinga, który towarzyszy nam od miesiąca? Fakt, że tydzień po generalnym remoncie dachu w placówce świętego Adelozjusza z Bambergu  w Szwabskich Kluseczkach już stoją trzy wiadra zbierające deszczówkę? A może to, że w przedszkolu za rogiem wiosenna mżawka zalała właśnie dwie sale lekcyjne (‘Giń grzyb!’, wiem od sąsiadki, zdeponował tam wczoraj kolejne cztery silniki od boeinga. Zaczynam coraz chętniej wierzyć, że grzyb to spisek producentów energii elekrtrycznej i ‘Giń grzyba!’.) Poziomu serotoniny nie podniosły też dwie tabliczki belgijskiej czekolady zjedzone na raz, butelka martini (uprzedzając insynuacje: rozłożona w czasie), sznycel z frytkami , ani ser pleśniowy, który dźgany widelcem w tym wypadku posłużył również jako wielofunkcyjna laleczka voodoo.
Dorzućmy do tego głód na świecie, wojny, terroryzm, grzyby (!) atomowe, moralny rozkład ludzkości, płot Ryszarda i mojżeszowy koszyczek pełen moich ślicznych dzieci płynący tym oceanem niegodziwości i już mamy prawie pełen obraz udręki.
Czując, że golf życia ciśnie mnie w szyję, poszłam po prozac do Rodzinnej.
- No, nieeeeeeee... - powiedziała Rodzinna. - Kasa chorych mi nie zwróci za prozac. Po prozac trzeba do specjalisty! Ale mam tu korzystne, refundowane alternatywy!
Lista korzystnych alternatyw refundowanych przez kasę chorych obejmuje oczyszczanie aury, przeczyszczanie czakr, akupunkturę, terapię buddyjskimi gongami i usg serca (to ostatnie za dopłatą stu czterdziestu pięciu ojro).
To ja już chyba lepiej pójdę poprzytulać się do drzew w parku.

(...)
Właśnie zmierzałyśmy, by odebrać Dynię z zajęć pozalekcyjnych, gdy Biskwit przypomniał sobie, że natychmiast musi skorzystać z toalety.
Najbliższa była na piątym piętrze domu towarowego.
Wbiłyśmy się do windy, rzutem na taśmę wskoczyła do niej jeszcze para z niemowlęciem przytwierdzonym taśmami do ojcowskiej piersi.
Biskwit postanowił oszołomić nas swoją elokwencją i beznamiętnym głosem zapodał erratę do podręcznika nefrologii klinicznej. Szło to mniej więcej tak: Psy sikają. Koty sikają. Wiewiórki sikają. Gąsiennice sikają. Jednorożce sikają. Tęcze sikają. Biskwity sikają. Mama sika. Papa sika. Dynia sika. Naszpani sika. Gołąb sika. Marchewka sika. Duchy sikają. Świat sika. Gwiazdy sikają... – wyliczał Biskwit na głos, aż w okolicach trzeciego piętra matka niemowlęcia się złamała i powiedziała, że czuje, że musi do toalety.
Ojciec z potomkiem wysiedli na czwartym i zostałyśmy we trzy w windzie pędzącej ku piątemu.
... windy sikają. Ryby sikają. Jogurt sika. Wszystko sika. – Biskwit postanowił sobie nie przerywać.
- To mój pierwszy raz, gdy jestem sama od chwili urodzenia syna!  Pierwszy raz od czterech miesięcy. – wypaliła matka najwyraźniej znokautowana tym niespodziewanym zefirem wolności. – Co ja mam robić?!
-  SIKAĆ! –  Biskwit uprzedził mnie nim zdążyłam przedstawić własne alternatywy.
(Ja stawiałam na ‘uciekać’ ze wskazaniem, że w toalecie na piątym nie ma okienek, żeby przez nie się przecisnąć, więc najlepiej to przez dach, ale po tych kilku minutach w windzie może sama wyciągnęła odpowiednie wnioski?)

©kaczka