[341]

[3 Mar 2017]

(…)

(...)
Uff.
Przysięgam na Flandrona, Walona i na wagon stołecznej brukselki (z frytkami w majonezie), żeśmy z Biskwitem podbiły fragment księstwa Beneluksu.
Było to tak, że Biskwit wszedł do pierwszej belgijskiej frytury, gdzie natychmiast ukoronowano go platynową tiarą z diamentami z chińskiego polichlorku, co interpretujemy jako symboliczny gest przekazania władzy nad narodem i jego zapasami czekolady.
(Wiozłam tę tiarę przez dwa kraje, ani na moment nie wypuszczając jej z ręki, tylko po to, by u progu mieszkania Biskwit w nią wdepnął udowadniając, po pierwsze, że chińska platyna jest dość nietrwała, a po drugie, że jednak można zagłuszyć te dwa silniki od boeinga, które pod naszą nieobecność wstawiono do lokalu, by suszyły odarte z Roqueforta ściany. Sąsiedzi się nie wyprą, że nie zauważyli, że znów jesteśmy w domu.)
Biskwit, odnoszę wrażenie, odnalazł wreszcie T E N kraj, w którym docelowo winien się urodzić, ale jak wiemy,  coś się omsknęło i trafił obok.
Trudno mieć prentensje. Belgia rozmiarem przypomina środek tarczy do rzutek, więc zaiste nawet Opatrzności może drgnąć ręka podczas desantu.
Pech, bo Belgia skrojona jest pod Biskwita i jego życiowe ambicje, szczególnie te skoncentrowane wokół węglowodanów.
To kraj wyjątkowo nieprzyjazny diabetykom, hiperglikemikom i wrogi względem tych, którzy nie tolerują laktozy.
Jeszcześmy dobrze w tej Belgii nie usiadły, a już jako dodatek do mojej kawy Biskwit otrzymał tyle czekoladowych pastylek, ile ważył, wiadro bitej śmietany, kruche ciasteczko, metr placka i wreszcie trochę cukru w kostkach na wypadek, gdyby to, co przyniesiono było niewystarczająco słodkie. A wszystko to wjechało na stół po tym, gdy poprosiłam w kawiarni o odrobinę (!) mleka (!) dla spragnionej dzieciny.
Karbohydraty i skrobia.
Kakao i frytki.
Zaiste to materia, z której wycina się fundament pod małe, wygodne, wysokokaloryczne ojczyzny.

Podróż do Belgii, sześcset kilometrów w towarzystwie trzyletniego infanta, pretendenta do belgijskiej korony, była zaskakująco gładka. Jakość siedzeń w niemieckiej flocie pociągowej tak skonfundowała Biskwita że do samej granicy obstawał by zapinać nieistniejące pasy i do końca wierzył, że lada chwila pojawi się stewardessa Lufthansy oferując mu piwo, wino i słone orzeszki, a pilot zaprosi go do zwiedzania kokpitu. Regionalne linie belgijskie obniżyły ten wyśrubowany standard. Gdy jak zwykle oszołomiona szaradą podwójnych nazw miejscowości [1], na chybił trafił wybrałam kolejny pociąg, gdy wciągnęłam doń po stu podniebnych schodach wózek z Biskwitem, gdy wreszcie przecisnęłam się przez wąskie drzwi do przedziału (zaklinowana przez cztery kilo kabanosów w bocznych kieszeniach plecaka), gdy wreszcie padłam na siedzenie, to po pierwsze, okazało się, że nie działa ogrzewanie, po drugie, że cały ten pociąg pachnie nostalgicznym zapachem PKP! Takim zapachem, który niechybnie konstruowany jest z kurzu, potu, tłuszczu, łupieżu i sfermentowanych jabłkowych ogryzków. W tym pociągu zostałam przypadkową superbohaterką, albowiem uwolniłam uwięzioną w klozecie murzynkę imponujących rozmiarów. Klozet był elektronicznie elektryczny, przypominał puszkę po fasolce rozsuwającą się po naciśnięciu sekwencji guzików. Jak przypuszczam, dama wypełniwszy puszkę swoją cielesną powłoką nacisnęła pośladkami wszystkie możliwe guziki rozscalając układy scalone i dezorientując elektronicznego krasnoludka odpowiedzialnego za fotokomórkę. (Osobiście uważam, że należałoby przełożyć plany kolonizacji Marsa na czas, gdy ludzkości uda się już poskromić elektroniczne wychodki, by nie otwierały się w najmniej odpowiednim momencie, nie strzykały wodą w oko, ani nie przetrzymywały wydalających w charakterze zakładników.)

Pogoda może i nie dopisała, sztorm wyrwał naszym gospodarzom drzewo z korzeniami, grad łupał w dachy, a deszcz wlewał się do butów, ale zaprawdę, czym są zjawiska atmosferyczne skoro na śniadanie można smarować chleb pomadą z pokruszonych ciastek lub rzucić na ten chleb tabliczkę czekolady?
Jedyny defekt Belgii  to według Biskwita nieposkromiona skłonność tubylczych kurdupli do obcałowywania obcych i postronnych użytkowników placów zabaw. Tu niby orewuar,  tu już buty ubiera, a jeszcze skubany endemit podskoczy i znienacka oślini oba policzki. W opinii Biskwita – niewybaczalne naruszanie personalnych dystansów.

W drodze powrotnej, w regionalnym znów nie działało ogrzewanie, znów zaklinowałam się w drzwiach (tym razem w bocznych kieszeniach plecaka cztery kilo czekolady i dwa litry czekoladowego mleka) i znów toaleta była niepokojąco dysfunkcyjna, choć tym razem nie brała zakładników. W Brukseli naraziłyśmy się ekspedientce w sklepie z cukierkami, przed Kolonią połowa współpasażerów chciała wyskoczyć z pędzącego pociągu zorientowawszy się, że wpadłam w pętle czytania na głos dziecku jedynej posiadanej, dziesięciozdaniowej powieści o misiu, który zgubił czapkę, a za Frankfurtem Biskwit pozbawiony innych rozrywek obsesyjnie zwiedzał pociągową toaletę. Ot, powszednia i pospolita podróż bez fajerwerków.

Niniejszym podziękowania dla Drużyny A (która zarzuciła pisanie bloga, więc – jammer! – nie mogę ich oznaczyć) za gościnę, rozrywki kulturalno-towarzyskie, dwieście metrów (!) wspólnie przebytej drogi do Composteli, za gulasz na pierniku, majonez do frytek, syrop z tymianku i wiśniowe piwo!

Jako suwenir  z Belgii przywiozłyśmy sobie z Biskwitem po bronchicie. Siedzimy zatem w domu, wzajemnie doprowadzamy się do szału, pijemy syrop z bluszczu z gwinta, sąsiedzi donoszą nam chleb, a my czekamy na powrót pozostałych członków rodziny.  Zaskakujący rozmiar tęsknoty Biskwita za Dynią jest  zjawiskiem paranormalnym albo zasłoną dymną jakiejś grubszej afery.




[1] Dodatkowo, każda stacja kolejowa w Belgii nazywała się Gamma przynajmniej do chwili, gdy zdałam sobie sprawę, że to jednak nie brak inwencji , a reklama hipermarketu budowlanego niezamierzenie (?) stylizowana na dworcową tablicę

(...)

Hipnotyzująca, belgijska sztuka ludowa

 ©kaczka