[344]

[17 Mar 2017]

(...)
Wiosna.
Wiosnę rozpoznajemy po tym, że właściciele posiadłości ziemskich wstają we wtorek i wpadają w amok liftingowania swoich posesji.
I jeśli rok temu myślałam, że nie da się usypać nic ohydniejszego niż mur z kamieni, który oddziela Chińczyków od Sycylijczyków, tak właśnie wyprowadził mnie z błędu nasz Rodak - Ryszard z Naprzeciwka.
Tenże wstał we wtorek o świcie, wyszedł na trawnik przed domem, zassał płucem resztkę nikotyny, wdeptał w ziemię niedopałek, splunął i odpalił sznurkiem piłę mechaniczną.
Piła była do baobabów, więc przeciągnęła Ryszarda od jednego końca trawnika po drugi. Całe dziesięć metrów wzdłuż i dwa wszerz.
Ryszard ściął zatem szpaler cyprysów odgradzający go od Sycyliczyków, a przy okazji odciął jedną nogę od trampoliny i przepołowił plastikowe ogrodowe krzesełko.
Córka Ryszarda - WijoLetta i małżonka Grażyna nie były zachwycone.
Kiedy piła skończyła ciskać Ryśkiem, bo zabrakło w niej gazoliny, Grażyna rzuciła się opatrywać fizyczne rany meblom ogrodowym i zadawać psychiczne małżonkowi (z opinii Grażyny wynikało, że Ryszard jest zręczny jak złamany SZUJ), a Sycylijczycy pospiesznie wybiegli z domu ratować psa i wciągać do domu własne krzesełka.
Na miejscu cyprysów Ryszard-nasz-Rodak posadził ekrany dźwiękochłonne z rodzaju takich, jakie można spotkać przy autostradach. Nikt już teraz Ryszardowi  nie będzie w karkówkę z gryla zaglądać Nikt już nie będzie ślinić się na okolicznych balkonach. Nikt już z zazdrości nie rzuci uroku, gdy Ryszard odkapsluje sobie o parapet dębowemocne. A gdyby nie przypadkiem ucięta noga trampoliny byłaby też szansa, że WijoLetta już nigdy więcej nie wystrzeli do ogródka Sycylijczyków, by tam, jak meteoryt tunguski (otyłość u dzieci jest niestety smutnym faktem) swoim upadkiem doprowadzić do wyginięcia monokultury drzewek oliwnych. (Teraz trajektorię lotu Wijoletty ograniczą ściany ogródka i to będzie prawdopodobnie taki ludzki pin-ball. WijoLetta ma do tego idealnie sferyczną sylwetkę.)
Jeszcze przez moment miałam nadzieję, że szkielet ekranu będzie podporą pod pomidory albo, że Grażyna obsadzi go pachnącym groszkiem albo winoroślą i że będą w tym gaju wspólnie razem z Ryśkiem siadać, sączyć dębowemocne i słuchać Grechuty.
Niestety.
Rysiek skoczył do niemieckiej wersji Lerua-Merlena i przytaszczył stamtąd tysiąc kilometrów taśmy w kolorze opon. Tę taśmę, skrupulatnie, jakby wyplatał wielkanocny koszyczek, przewlókł przez szkielet ekranów, a że do tego ma Ryszard jeszcze naturę estety, to tak dwa metry nad ziemią dorzucił po pasku taśmy z nadrukiem głazów narzutowych. O zmroku daje to efekt unoszących się w powietrzu kamieni.
Yoda płakał, gdy zobaczył.
I teraz, gdy wychodzę na balkon to z jednej strony  mam chiński mur, który przez porównanie z arcydziełem Ryśka jest nagle piękny i subtelny i głosowałabym nań w plebiscycie: jaką zjawiskową ziemską budowlę powinno pokazać się cywilizacji pozamieskiej w trakcie bliskiego spotkania trzeciego stopnia? (Acz możliwe, że ten mur, tak jak prototyp już widać z kosmosu.)
Naprzeciwko zaś widzę lewitujące głazy i jak się okazuje, nadal mi nie umknie, co tam wynosi z domu na gryla Grażyna albo w jakie slipki opiął Ryszard swój testosteron, aby ścinać trawnik. Albowiem Ryszard przyoszczędził, tak na oko, dziesięć centymetrów na wysokości ekranów i uzyskał przez to niepełny efekt intymności.
Stało się to pewnie dlatego, że Grażyna uparła się przyozdobić ekrany błyszczącymi, srebrnymi kulami wielkości melonów, więc Rysiek nadwyżki gotówki zainwestował w te kule, ale i tak starczyło mu jedynie na cztery.
Obsadził  Rysiek te kule po tej stronie, gdzie jego podwórko graniczy z podwórkiem kompletnego abnegata ogrodniczego, którego choć potępiam, to, z którym wewnętrznie się utożsamiam. Mam bowiem taki sam dar, że oddany mi pod opiekę chlorofil zamieniam w brązofil.
Czemu akurat tam  Rysiek nadział te kule na słupy?  Chciał coś udowodnić abnegatowi, którego własny płotek z siatki smutno chyli się ku brunatnej glebie?
- Kula ci w oko, Ryszard za ten gwałt na cyprysach! – myślę trzaskając drzwiami balkonu.
Chociaż ze wszystkich nowych dekoracji Ryśka, te mają niewpliwą zaletę.
Słońce się w nich odbija i oślepia człowieka i już  przed oczami latają tylko mroczki, a nie ten brązowy ogródek, ten upleciony przez Ryśka płot, czy te motyle 3D z rajstopy, motyle w rozmiarze archeopteryksa, które Grażyna pierdyknęła sobie na klej po całej elewacji.
No i nigdy nie wiadomo, a może te kule będą zwabiać pioruny?

(...)
Biskwit przywlókł z placówki uaktualniony bronchit, wersja 2.1.
W tej ulepszonej wersji glut wycieka z nosiciela bez przerwy, więc aby oszczędzić Szwabskim Kluseczkom poślizgów na glucie, podjęłam niepopularną decyzję o jednodniowej, domowej kwarantannie Biskwita.
Nie kłamię, ten dzień trwał rok. Normalny, długi rok. Nawet nie przestępny.
Nocą, korzystając ze przywilejów pacjenta i mojej umysłowej agonii Biskwit wstał o drugiej i przyszedł do naszego łóżka.
Pół godziny upłynęło zanim ułożył się według zasad własnego feng shui i zanim przestał kasłać mi prosto w twarz z odległości dwóch centymetrów.
Ledwieśmie ponownie usnęli, a tu kwadrans po trzeciej u wezgłowia pojawiła się Dynia łkając, że straszliwie boli ją ucho, ale jeszcze bardziej rozdziera ją myśl, że przez to ucho opuści występy objazdowej trupy artystycznej, które tego dnia miały mieć miejsce w szkole.
Reanimacja ucha zajęła trzy kwadranse, po czym Dynia korzystając z przywilejów pacjenta postanowiła nie wracać do swojego łóżka i uszczęśliwić nas swoim towarzystwem.
Biskwit przez sen wywąchał tę truflę równości i sprawiedliwości społecznej, obudził się i zaczął protestować.
Zrobił się z tego (pół)żywy torcik Linzera.
Pod spodem my, miękka marmolada, poobijane jagódki o odbitych nerkach i perforowanych płucach. Na wierzchu kratka poplątanych cherubięcych nożyn i ramion. W przepisie stoi że z kruchego ciasta, ale w rzeczywistości –  mój Boże! – ze stopu żelaza z granitem.
(Razem to ponad dwa metry i pięćdziesiąt kilogramów przyszłości narodu!)
Chyba i ja w końcu usnęłam, choć bardziej prawdopodobne, że któryś z ciosów pozbawił mnie przytomności.
Gdy ją odzyskałam, przy nieznacznej pomocy Biskwita, który siłowo otwierał me powieki, okazało się, że zwisam z jednej strony łóżka bardziej siłą woli niźli mięśni, co w jakiś pokrętny sposób tłumaczy dlaczego leniwce masowo nie spadają z drzew.
A trupa artystyczna – Pinokio im w plecy –  odwołała występy.
Z powodu choroby.

(...)
Tak mógł wyglądać Newton, gdyby matka odebrała go z placówki zaraz po tym jak oberwał w czerep jabłkiem.
Biskwit na mój widok w drzwiach, rzucił wszystko i z błędnym wzrokiem i wypiekami na licu przebiegł przez całą salę Szwabskich Kluseczek, żeby mi oznajmić, że...
- MAMO! PSY NIE LATAJĄ!
Bałam się zapytać, czy ta wiedza została poprzedzona jakimś eksperymentem.

©kaczka