[318]

[4 Dec 2016]


(...)

Lada moment!

(...)
W odpowiedzi na post o czyszczeniu sreber zostałam zasypana listami. Ich ogromna ilość obnażyła niespotykaną skalę probelmu.
Wszyscy trzej nadawcy, dacie wiarę, nie śpią po nocach, bo sen z powiek  spędza im kwestia brudnych łyżeczek ze srebra, które otrzymali w posagu.
(Nie wypada kopać leżącego, więc nie pytajmy, co zrobili, że tak bardzo nienawidzą ich własne matki!)
Zanim więc tych trzech nieszczęśników otrzyma sądowy zakaz zbliżania się do placówek edukacyjnych na odległość stu metrów, wbiegam do budki telefonicznej, wychodzę zeń jako Martha Stewart i podaję publicznie przepis na czyszczenie srebra dla leniwych.
Ten, którym Norweski nie zdążył podzielić się z Montessorianami.
Oto  dno naczynia żaroodpornego należy wyłożyć folią aluminiową i hojnie posypać solą kuchenną.
Na tej soli rozkłada się swój posag i wszystko zalewa wrzątkiem, a za pięć-dziesięć minut odławia się fanty lśniące jak lustro i to nawet w miejscach, gdzie nigdy nie dotarłyby dłonie najdrobniejszego  przedszkolaka.
(Uprasza się pamiętać, że [i] proces emituje smrodliwe gazy w typie siarkowodoru, więc  nie należy się z nim zamykać w pomieszczeniu na szczotki. [ii] Zawsze warto przeprowadzić próbę na pojedynczym egzemplarzu łyżeczki. To na wypadek, gdyby ciotka Ziuta przyoszczędziła na naszym ślubnym prezencie. I wreszcie [iii] jeśli srebro jest oksydowane to po terapii w folii alu już nie będzie. Nieodwracalnie. Warto więc z nim to ustalić nim odpalimy czajnik.)
Kiedy oniemiejecie na widok rezultatów, nie krzyczcie aby: Norweski, jaka ta chemia jest cudowna!
Norweski przewróci bowiem oczami, westchnie ciężko i powie, że chemia to jest tylko jedna.
Organiczna.
W szczególe zaś - syntetyczna.
Cała reszta, jak na przykład to coś, co akurat śmierdzi w waszej misce, to taka homeopatia i akupunktura nauki.

(...)
Trwa Adwent, więc jak to w Erefenie, wypada bywać na świątecznych jarmarkach i kupować ciasteczka dochódzktórychzasili.
Po trzech latach to atrakcja, której scenariusz jest przewidywalny – smażona kiełbasa, grzane wino, karuzela, stoisko z wyrobami z filcu, kiosk z amuletami, grupa młodzieży, która  podwędziła matce gofrownicę o wydajności dwóch gofrów na piętnaście minut i wypieka gofry w jakiejś intencji, kolejka czterdziestu osób ustawiona do gofrów, chór miejscowej szkoły muzycznej i amatorska orkiestra dęta. A do tego, wszyscy chcą ci wcisnąć ciasteczka.
Największą siłę perswazji ma zazwyczaj miejscowy klub podnosicieli ciężarów.
(Pozostaje tajemnicą, jak oni lepią te maleńkie ciastka paluchami w rozmiarze francuskich bagietek?)
Tak, po trzech lat magia i czar tego eventu jakby się opatrzyła.
Szczególnie, że kiełbasa po cztery pięćdziesiąt, a jeden przejazd karuzelą  - dwa ojro.
To znaczy są tu na pewno takie jarmarki, gdzie spotkać można japońskich turystów, wino nie jest domową produkcją szwagierki naczelnika poczty, sprzedawana kiełbasa nie była z przeceny w Lidlu, a koń na karuzeli nie wygląda jak wyciągnięty na powierzchnię Łysek z pokładu Idy.
Ale to nie u nas.
Dodatkowo nie ułatwia, że mieszkamy na rozstajnych drogach, u zbiegu trzech wsi.
Do szkoły chodzimy w jednej, na ksylofon w drugiej, a liga dwóch ogni 'Rącze Messerschmitty' gra w trzeciej. A taki klub ninja to w ogóle obwoźna ekipa z sąsiedniego miasteczka.
Zatem są oczekiwania, że oblecimy wszystkie jarmarki i z każdego wyniesiemy wygniatane gdzieś, pod presją, ciasteczka.
Nadzwyczajnie to krzepiące, że takie ciasteczka obowiązkowo jednak poddawane są obróbce termicznej, gdyż zdarzyło się ostatnio iż Norweski przeczytał pierwszy rozdział książki Jespera Juula (podziękowania, dedykacje lub spis treści) i to już tak wstrząsnęło jego ojcostwem, że zabrał się za konsolidowanie więzi. Zebrał swe dzieci i, przy nagłym odpływie zdrowego rozsądku, przymusił do pieczenia ciasteczek.
Zupełnie nie bacząc na to, że Dynia najchętniej uczy się na błędach, a Biskwit gardzi autorytetami, więc nikt nie będzie Biskwitowi mówił, ile to jest sto dwadzieścia gramów masła albo żeby nie wycinać z ciasta odklejonego od podeszwy.
Zatem, gdy pomyślę, że to niemożliwe, że my jedni odklejamy od podeszwy i 'Właściwie Norweski, czy one umyły te ręce zanim wraziły je po łokcie w ciasto???' to jednak ulga, że dwieście stopni Celsjusza i najczęściej już brak entuzjazmu na etapie pakowania w torebki.


(...)

Poradnik jedzenia jarmarcznych Wurstów po zmroku. Dynia (2016)

(...)
Biskwit, towarzysząc mi podczas badań medycznych, otrzymał w ubiegłym tygodniu w prezencie balon nadmuchany z diagnostycznej rękawicy i przerobiony na Pinokia przy pomocy wodoodpornego flamastra. Wilson – skojarzenie trudne do uniknięcia - towarzyszy nam odtąd wszędzie. Biskwit scalił się w jedno z Wilsonem. Razem śpią, razem jedzą, razem dłubią w nosach, razem przesiadują w stajni. A tu w s z y s t k o czyha na wolny od lateksu, hypoalergiczny, przezroczysty żywot Wilsona! Otwarte okno, gorąca płyta kuchenki, widelec, komplet zaostrzonych ołówków...
I pomyśleć, że średnia długość życia chomika wydawała mi się kłopotliwa, by czynić zeń zwierzę domowe.

(...)
Miewam regularne ataki paniki w temacie, jak taki maleńki i bezbronny Biskwit poradzi sobie sam pośród Szwabskich Kluseczek. A potem widzę, jak Biskwit jednym ciosem w plecy wydobywa z adwentowego kalendarza w s z y s t k i e czekoladki naraz i jestem jakby spokojniejsza.




©kaczka