[320]

[14 Dec 2016]

(...)

Podczas, gdy Dynia wadzi się z Absolutem na gruncie poezji metafizycznej, Biskwit się po prostu wadzi.
Ze wszystkim.
Z matką, z ojcem, z siostrą i z nowym kucykiem w stajni. Nikt z nas nie chce zrozumieć Biskwita, a do tego kucyk jest za krótki.

(Nowy kucyk wylądował na kozetce u doktora Dolittle, albowiem Biskwit krzyczał na całą stajnię, że chce by mu osiodłać prawdziwego konia, a nie podróbkę!)

(Względem poezji metafizycznej stawiam natomiast odważną tezę, że taki Kordian wyszedłby Słowackiemu o wiele lepiej, gdyby Juliusz, tak jak Dynia, robił sobie notatki w zeszycie z okładką z różowego, poliestrowego futra.)

Biskwit - metr rewolucjonisty -  odsiedział już przez przypadek dwie godziny pośród Szwabskich Kluseczek.
Niby chodziło jedynie o podpisanie dokumentów, ale Wszechmogąca Dyrekcja tak nas skołowała, że Biskwit dostał natychmiastowy przydział do drużyny oraz wieszaczek z marchewką, a ja posadę tłumacza symultanicznego.
Dyrekcja jest jak pani z dziekanatu. Nie można jej odmówić.
Czuć w powietrzu, że Dyrekcja nieszczególnie podziela entuzjazm rządu w sprawie uchodźców. Tak naprawdę, to Dyrekcja niechętnie przyjmuje do placówki kogokolwiek spoza dzielnicy, a cóż dopiero, gdy to spoza wypada gdzieś na przedmieściach Aleppo. W takich okolicznościach bycie tłumaczem Dyrekcji to przyjemność porównywalna do stepowania bosą stopą na rozgrzanej płycie elektrycznej kuchenki. Jej (!)

(Tu dygresja. Obcych, spoza dzielni, rozpoznajemy, miedzy innymi, po tym, że nie kończą zdań upiornym słowotworem '... GEEEEEE(L)?' Odkryłam po trzech latach, że tubylcy emitują '... GEEEEEE(L)?'nie na skutek ubytków w swoim IQ, ale dlatego, że to parszywy regionalizm, który w tej części Bundesrepubliki zastępuje 'Nieprawdaż?'. Niestety, pojęłam to dopiero wtedy, gdy '... GEEEEEE(L)?' trwale wryło się w wokabularz Dyni. Stanowi tylko nieznaczną pociechę, że przy tej okazji wyparło nadużywane: WHAAAAAT?!)


Biskwit zniósł całe to doświadczenie przymusowego obcowania z tuzinem kurdupli z godnością. Na odchodne tak skołował Dyrekcję, że wydarzył się cud. Dyrekcja wyjęła z sejfu opakowanie luksusowych, szwajcarskich czekoladek, które zwykle wydzielała jedynie najbardziej zaangażowanym członkom Komitetu Rodzicielskiego i pozwoliła Biskwitowi wziąć, ile zechce.
(Wziął wszystkie.)
Pytany o dalsze plany na przyszłość i ambicje dotyczące kariery w placówce, Biskwit milczy wymownie i  uśmiecha się dość tajemniczo.
- Biskwicie! – nalegam. – Lada dzień kończysz trzy lata. To ten wiek, gdy pora decydować kim zostaniesz, gdy dorośniesz!
Tymczasem Biskwit znakomicie liczy, ale w zakresie od siedmiu do dwunastu.
Bo tak.
Trzy nie robi na nim kompletnie żadnego wrażenia.

(...)
Ta szkoła, która pod groźbą kary nie pozwala zabierać cherubiątek na wakacje w trakcie roku szkolnego. Ta szkoła, która przed letnimi wakacjami będzie urzędowo przymuszać dzieci do uczęszczania do placówki do ostatniego dnia lipca, mimo, że oceny wystawi im w czerwcu. Ta właśnie szkoła nadesłała list, w którym informuje, że zamyka się już dwudziestego drugiego, a w najbliższy czwartek wszystkie klasy od pierwszej do dziesiątej kończą lekcje o dwunastej.
Bo ... i tu odrobinę omdlałam... sekretarka (!) zmienia (!) pracę (!) i nauczyciele organizują wieczorek (!) pożegnalny (!)
Chyba wolałabym, żeby skłamali mówiąc, że mają szkolenie BHP.

©kaczka