[321]

[21 Dec 2016]

(...)
Czasy może są i obłąkane, ale szaleństwo nie rozregulowało zegarków, ani kalendarzy.
Od narodzin Biskwita upłynęły właśnie trzy lata.
Od trzech lat Biskwit dzień w dzień udowadnia, że nie ma takiego ludzkiego pojęcia, którego nie dałoby się przejść oraz że żelazo, wcale, ale to wcale, nie jest tym najtwardszym pierwiastkiem, z którego można wypiec charakter.
Nie znajduję słów, by opisać tę metrową dziewczynkę, która sprawia wrażenie, że jest najsłodszym i najmiększym biszkopcikiem z całej paczki, a niejeden ma już przez nią kartę rabatową u protetyka.
(Mówiąc niejeden, mam na myśli głównie siebie i wszystkie moje psychiczne implanty, samodzielnie wkręcane  w szczęki macierzyństwa.)
Od trzech lat siedzimy w wagoniku rollercoastera,  taki nasz własny ©UltimateTower of Sweetest Terror, i hamujemy piętami, bo to Biskwit wywija precle, korkociągi i zapodaje nam przeciążenia. Jakież smutnie przewidywalne i mdłe było nasze życie trzy lata temu, gdy najskrajniejsze emocje wywoływała utracona pocztówka z Mołdawii, z kolejnym ruchem w partii szachów korespondencyjnych!
Nade wszystko zaś płowa fryzura Biskwita jest wciąż jak kocimiętka. Odurzająco pachnie przygodą: wiatrem, słońcem, stajnią i landrynkami z przypadkowo (czyżby?) wlepionych we włosy lizaków.

Śpiacy Biskwit wczepiony w moją szyję. Biskwit, który psychicznie załamuje kucyka. Biskwit na najwyższym koniu w stajni. Pamiętliwy  Biskwit, który od miesiący okazuje ślad po mikroskopijnym siniaku za każdym razem oskarżając Dynię o brutalny napad z pobiciem. Wygarnięte z szuflad wszystkie ubrania i donośny ryk Biskwita, że nie ma w co się ubrać. Afera, by Biskwit odpuścił suknię z trenem 'Let’it gooooo 'i buty na obcasie na zajęcia z dresażu. Włam do szuflady z czekoladą po wcześniejszej jednoosobowej demonstracji skandującej 'Koklet fuer alles!' Choreografie impropmptu w szatni szkoły baletowej. Nienaganne przedszkolne maniery. Awans do sekcji perkusji Szwabskich Kluseczek i przytrzaśnięcie palców instrumentem nadgorliwemu sześciolatkowi, który odważył się przerwać solówkę. Wieczny głód. Sześć sprasowanych brykietów zbożowych spożytych na śniadanie. Awersja do surowego, zielonego warzywa. Teatralnie doskonała imitacja pawia na widok sałaty. - Blöde Mama! - broń najostateczniejszego rażenia podniesiona w okrzyku do rangi sztuki. Pierwsze krzywulce liter, w tym tradycyjne E o licznych wypustkach i M jak Donalds. Włoskie strajki przy wzuwaniu butów. Trzysta plastikowych koników poukrywanych w pościeli.  Liberalizm względem klozetu i higieny osobistej. Wspólne zasypianie z konikami wbijającymi się w tkanki miękkie.
Moje wieczorne  'Kocham cię, Biskwicie' i w odpowiedzi półsenne 'love you... auch!'.

Jeśli mogłabym zatrzymać czas, to właśnie teraz, tu, w tym miejscu.

(...)
Kinderbal miał miejsce w przedsionku piekła, gdyż zimą to jedyna dostępna ogrzewana miejscówka. Młodzież bawiła się doskonale na dopingu z białego cukru, sztucznych barwników, etylowaniliny i tanich parówek z frytkami.
Było upiornie,  jak to w piekle brukowanym plastikową kulką, ale po sześciu latach odsiadki człowiek - nie wierzę, że to piszę - przywyka.
Rodzice Łukaszka obdarowali Biskwita na bogato, bo do zestawu koników dorzucili jeszcze prawdziwego Szkota z paletą farb do twarzy.
Szkot z Glasgow, który terminuje u Łukaszka jako au-pair, nie tylko nieźle dekoruje dzieci. W bonusie przywiózł ze sobą szkocki akcent. Jako, że Łukaszek dotychczas najdłużej przestawał z opiekunką z Republiki Południowej Afryki, a następnie z Australijką, po której to Australijce nastąpiła czarna seria niepowodzeń w angażach, Łukaszek mówi raz jak Charlize Theron, innym razem zaś jak Nicole Kidman. Teraz po imporcie ze Szkocji jest nadzieja, że może będzie jeszcze z Łukaszka Ewan McGregor?



(...)

Biskwit nie ma wygórowanych wymagań względem wypieków okolicznościowych. 

Dopóki, rzecz jasna, są na nich KONIE!

©kaczka