[319]

[8 Dec 2016]

(...)
Zwłoki Mikołaja znaleziono wczoraj.
Oględziny tych zwłok i miejsca zbrodni wykazały, że denat zginął od licznych ran ciętych zadanych wyjątkowo tępym narzędziem.
Konkretnie brzytwą.
W szczególe zaś brzytwą Ockhama.
Na brzytwie znaleziono moje odciski palców.
W chwili zbrodni niby byłam gdzie indziej, ale niepodważalne dowody świadczą przeciwko mnie.

Wszystko zaczęło się w poniedziałek, gdy Dynia wróciła ze szkoły i zaczęła odtwarzać historię świętego Mikołaja pobraną z lekcji religii.
Całkiem niedawno oglądałam po raz pierwszy 'W głowie się nie mieści' i jeśli faktycznie, ślady pamieciowe są jak małe, zgrabne  kulki to pejzaż w głowie Dyni musi przypominać chwilę po eksplozji w fabryce tej okrągłej gumy do żucia, którą od czterdziestu lat można kupić w niemieckim supermarkecie.
Historia świętego Mikołaja okazała się fuzją życiorysów przynajmniej trzech świętych, jednego smoka,  Jezusa odzianego w sari matki Teresy, a libretto oparto na przygodach Robin Hooda i Luke'a Skywalkera.
Do tego dzieciny otrzymały w prezencie od pani od religii papierowe pudełka zdobione brokatowymi napisami 'Happy Birthday'. Wewnątrz była czekoladka, wata w kolorze niebiańskim i szklany koralik.
Logika tego zestawu dekoracji dodatkowo mnie oszołomiła.
Poczułam głupi imperatyw, żeby posortować te kulki.
Diabli wiedzą, co mnie podkusiło?
Zaczęłam więc snuć opowieść o szlachetnym biskupie, który pod osłoną nocy rozdawał co mógł, a gdy umarł...
(W tym miejscu należy wyjaśnić, żeśmy nigdy nie przywiązywali wagi do utrwalania kultu podarków z okazji szóstego grudnia.  Rok w rok odpalamy za to adwentowy kalendarz, który wedle mej opinii zawiera taką ilość fajerwerków, że ...no, doprawdy Norweski, nie przesadzajmy ze skrobaniem marchewki dla renifera, nie ma co mnożyć bytów nad potrzebę...)
- Ale jak to umarł? – zapytała mocno poruszona Dynia. – Tak na śmierć?!!! Mikołaj?!
Yyyyyyy... aaaaaaaaaa.... ygggggggggghhhhhhhh
To jest ten moment macierzynstwa, gdy w odpowiedzi najlepiej pasuje: 'A lekcje odrobione? Tak? To odrób jeszcze raz!'

A we wtorek, szóstego grudnia Dynia przyszła ze szkoły i opowiedziała, co następuje.
Że Mikołaj odwiedził Mastodonty. Że przyniósł każdemu po bio-mandarynce i po czekoladce Fair Trade.
I że to stanowiło fundament dalszej dyskusji na temat, co komu ten Mikołaj zostawił wcześniej w domu? I że Dynia powiedziała, że nie dostała nic.
- Ale jak to, Dyniu, przecież rozpakowałaś dziś rano zestaw gaci 'brokat-jednorożce-tęcza' i pełne garście lizaków z Buką?
- No tak, ale to nie było od Mikołaja, to było z kalendarza, więc powiedziałam, że nic. I wtedy Jeremiasz powiedział, że może to dlatego, że nie byłam grzeczna, ale naszpani zapytała skąd jest moja mama, to powiedziałam, że z Polski. I wtedy naszpani powiedziała, że to pewnie dlatego, że w Polsce to może być nawet tak, że tam wcale nie ma Mikołaja!!!
- A co ty na to?
- Powiedziałam, że nie, bo moja mama powiedziała, że...
 
[tu cytuję w oryginale, bo tylko tak robi to stosowne wrażenie...]

... DER NIKOLAUS IST TOT! [1]

Sąsiadka spod ósmego, która odbierała tego dnia wszystkie nasze dzieci ze szkoły, mówi, że jej syn jakoś tę wiadomość przeżył, ale wygląda na to, że Jeremiasz jeszcze długo może potrzebować pomocy psychologicznej.

[1] W języku Mickiewicza: 'Moja mama powiedziała, że Mikołaj zmarł! Nie żyje! Kopnął w kalendarz! Zimny trup!'


(...)
Taka scena.
Ogromne  biurko. Na jednym końcu lekarz. Na drugim kaczka. Biskwit robi właśnie czterdzieste okrążenie próbując w biegu, przez strzykawkę, wycisnąć paczkę żelków. I jedno, i drugie podarowała Biskwitowi pielegniarka.
Nad tym wszystkim dodatkowo unosi się woń wskazująca, że łączenie gruszek z mlekiem sojowym nie wszystkim wychodzi na dobre.
Zapasowe spodnie Biskwita zostały w domu.
Jest siedemnasta.
Żeby tu wejść czekałyśmy jedynie godzinę.
Zza drzwi dobiega dźwięczny głos Dyni, która od poniedziałku czyta wszystko na głos. Świat Dyni nagle składa się wyłącznie z liter. Dynia ten świat czyta od deski do deski.
Trochę kręci mi się w głowie.
- Co najbardziej by panią zrelaksowało? – pyta docent doktor habilitowany obaliwszy wszystkie moje własnoręczne diagnozy (kombo kilku odcinków doktora House’a i algorytmów internetowej wyszukiwarki symptomów).
- Czy ja wiem? – myślę głośno. – Podróż do Japonii?
- Akhem... raczej myślałem o czymś odprężającym, co mogłaby pani robić regularnie?
W tym momencie, trafia mnie centralnie w czoło pocisk snajpera. Przepchnięty przez strzykawkę miś Haribo.
Już nie miś.
Raczej ektomisioplazma.
...
...
...
Jak regularnie, to chyba zostaje mi kurs origami (!)


©kaczka