[247]

[21 Feb 2016]

(...)
Organiczne, ba, naturalistyczne odłamy i radykalne ekofrakcje tutejszej pedagogiki prawdopodobnie nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać.
Miejscowy Pałac Kultury i Nauki zaprosił dziateczki (od lat pięciu!) na nocny spacer po lesie.
Dziateczkom nakazano zabrać gorące napoje w termosach, koziki, latarki i ojców.
Ojców, nie matki.
Tym bardziej pospiesznie wciągnęłam na listę i Dynię i Norweskiego.
Przysięgam, nie miałam szczególnie złych intencji.
Nocny spacer po lesie kojarzył mi się ze smrodliwą pogadanką dydaktyczną odpękaną przy paśniku oraz wystraszeniu przez akustyczne cherubiny wszystkich wiewiórek w promieniu pięciu kilometrów.
O, jakże się myliłam!
Gdy wychodzili z domu lało jak z cebra.
Wyszli o szóstej, wrócili przed północą.
Wyglądali, jakby byli jedynymi, którym udało się jednocześnie przeżyć Blair Witch Project i piknik pod Wiszącą Skałą.
Oczy mieli wytrzeszczone bojaźnią, a odzienie splugawione moczarowym błotem.
Narracja im się rwała, ręce trzęsły i cały czas oglądali się nerwowo za siebie.
Gdy emocjonalnie odtajali – Dynia po szklance herbaty, Norweski po dwóch szklankach rumu – opowiedzieli szczegóły zajścia.
Prowadząca – żeńska odmiana Bear Gryllsa, z makijażem Rambo Ostatnia Krew, w myśliwskim, zielonym kapelutku z piórkiem, hobbystycznie parająca się polowaniami na niedźwiedzie i mamuty – na wstępie kazała im zakopać latarki, a następnie odliczyć do stu i podążyć za nią, imitującą z ostępów odgłosy godowe sowy pójdźki.
Podobno była irytująco profesjonalna w emisji audio, a na każdym drzewie – tak przynajmniej utrzymuje Norweski – siedział oryginał. Sowy były zatem w wersji stereo.
Gdy po pewnym czasie, wszyscy mniej więcej się odnaleźli, z naciskiem na mniej niźli więcej (nie wiadomo, ile osób wciąż jeszcze błąka się po ostępach, a ile pierdyknęło kontaktem z naturą o runo leśne i płacząc lub przeklinając, poszło do domu na przełaj), prowadząca zarządziła grę w chowanego. A gdy ta nie ścięła uczestnikom wystarczającej ilości krwi i maksymalnie nie poluzowała zwieraczy odbytu, to w celu wzmocnienia efektu wszystkim zawiązano oczy i kontynuowano zabawę.
To tłumaczy błoto w uszach i włosach.
Wydaje się, że zupełnie niechcący miłość do puszczy zdusiłam w zarodku.

©kaczka