[246]

[17 Feb 2016]

(...)
Może to w wyniku wieloletniej wspólnej odsiadki w ochronce, a może skutkiem jakiejś pospolitej chemii lub feromonów (Haribo, opcjonalnie, czpisów marki Walkers), więź miedzy Dynią, Rubenitem i Pięknym Edkiem wydaje się spiżowa z poczwórną warstwą teflonu.
Nie widzieli się przez rok, a gdy wreszcie się spotkali to zdawać by się mogło, że rozstali się nie dalej niż wczoraj, gdzieś pod drzwiami ochronki.
Rubenito emabluje elokwencją i rozwagą, Piękny Edek ma oryginalną hiszpańską chrypkę szczodrze dofinansowywaną przez wyspiarskie infekcje wirusowe. Rubenito to Mr. Darcy. Pięknemu Edkowi bliżej do Hucka Finna.
Rubenito wyrywa mi córki na erystykę, zdania wielokrotnie złożone i prawidłową koniugację czasowników nieregularnych.  Edek, w  tym samym celu, używa szarmu gangstera.
(‘Nie becz, Dyńka!’ – mówił nieco ponad metrowy gangster, gdy Dynia łkała teatralnie po przegranej w loteryjkę. – ‘Mówię ci, że to MY wygraliśmy! Patrz! Ukradłem im wszystkie żetony! Mamy więcej!’)
Biskwitowi, co zapewne nikogo nie dziwi, bardziej imponuje szarm gangstera, karty w rękawie i wtykanie sobie frytek do nosa niźli najbardziej rokokowe konstrukcje gramatyczne i  umiejętność posługiwania się sztućcem, ale do tychże fenomenów podchodzi z szacunkiem.  Tak jak Inkwizycja do Galileusza.
Przez dwa dni dziateczki funkcjonowały w jakimś świecie równoległym, gdzie Helou Kitty pilotuje Sokoła Millennium, i z którego to świata zrywały się wyłącznie na posiłki.
To była doskonała i jedyna okazja, żeby przeliczyć i zaksięgować.
Liczyło się też wieczorami, gdy wtuleni w siebie, Dynia w Rubenita, Biskwit w Edka, okupowali jeden, niewielki, podłogowy materac, mając do wyboru liczne wygodne bidermajery i otomany.
Obraz czterech płowych, koedukacyjnych czupryn, wystających spod jednej pierzyny za dziesięć lat byłby stanowczo nieobyczajny, tu i teraz przeraźliwie nas rozczulał.
‘Aleśmy sobie zrobili fajne dzieci.’  - wniosek to nieskromny, ale jedyny, jaki się skrystalizował pod wpływem obserwacji płowych czupryn i degustacji lokalnych win.
Niestety, wszystko, co dobre...
I tak oto dwa  wiadra makaronu bez sosu  i trzy bochenki chleba tostowego z nutellą później, chłopaki odjechali wklejeni w tylną szybę samochodu, a dziewczątka mimo, że przyczepione do tylnego zderzaka jak puszki pod ‘Just married’ musiały pogodzić się z kolejną rozłąką.
Biskwit udaje, że wcale nie złamało mu to serca, Dynię interesuje społeczna akceptacja poligamii.

©kaczka