[242]

[5 Feb 2016]

(...)
Po tygodniu na licu Stefana nadal widać solidne resztki kotka oraz niezdrowe rumieńce świadczące o użyciu ryżowej szczotki.
Na nasz widok diaspora rosyjska urywa konwersację w pół zdania i wymownym milczeniem próbuje dać do zrozumienia, jak bardzo jesteśmy niepopularne.
Metrowy Banksy gwiżdże na popularność, w mgnieniu oka skręca gang z kurdupli (ze Stefanem włącznie) i razem napadają na pianino.
Pani od ksylofonu bezskutecznie próbuje zwabić bandę do pląsów w kółeczku, dość nietaktowną w tych okolicznościach, piosenką o kocich wąsach (!).

(...)
Nie tatuaże, nie wysokość nad poziomem morza, ani nawet nie to, kto przemyci do placówki bułę z nutellą lub przyprowadzi jednorożca na sznurku, decyduje o hierarchii ważności w Szwabskich Kluseczkach.
Okazuje się, że najwyższą kastą są bezzębni, a ci z całym ortodontycznym kompletem mogą im najwyżej po jednorożcu guano posprzątać.
To był trudny miesiąc.
Ząb niby się gibał, ale szedł w zaparte rozpaczliwie trzymając się dziąsła i sadystycznie wydłużając katorgę oczekiwania.
Ząb był nieustannie inwigilowany, sprawdzany, macany i oglądany w szybach, szklankach i lusterkach. Od wiadomości o stanie zęba zaczynał się dzień i właściwie nigdy nie miał końca, bo opowieści o nim były też motywem przewodnim monologów lunatyka. Idę o zakład, że w ciągu miesiąca zobaczyłam mimowolnie więcej rozwartych jam ustnych niźli etatowy stomatolog-protetyk. Przodowała Irina, którą brak sześciu zębów, z miejsca wystrzelił na orbitę ortodontycznej prosperity sponsorowanej przez Wróżkę Zębuszkę (dwa ojro od zęba!), z taką prędkością, że reszta Szwabskich Kluseczek mogła jedynie pokwilić zazdrośnie w kąciku. (Na szczęście, żaden z cherubów nie wpadł na pomysł zarabiania na ekstrakcji przy użyciu dłut  i obcęgów z przedszkolnego warsztatu stolarskiego.)
Ten miesiąc trwał wieczność i gdy w desperacji zaczęłam już nawijać na dłoń bawełnianą nitkę, żeby nocą podejść drania i wyszarpnąć z paszczy, skubany wreszcie wypadł. Potknął się na miękkiej bułce (!), choć z premedytacją karmiłam dziecko surową marchwią, suchym chlebem, krówkami i landrynkami. Fakt, żeśmy ten ząb przechwycili zasadniczo graniczy z cudem. Gdyby samoistnie wypadł chwilę wcześniej, widzę to oczami wyobraźni,  przeczesywalibyśmy białą taflę lodowiska, centymetr po centymetrze, w poszukiwaniu białego mleczaka.
Nie wiem dlaczego, ale założyłam krótkowzrocznie, że ta szczerba załatwia całą sprawę i ucina temat.
Nic bardziej mylnego.
Fantomowy ząb jest niewyczerpaną kopalnią opowieści, a w kolejce czeka jeszcze dziewiętnaście okazów (po pięćdziesiąt centów od sztuki).


(...)

Z memuarów Dyni. Zębuszka wylądowała.

(...)
Na lodowisku Biskwit zszedł z bandy. Pozwolił sobie przytroczyć do nóg miniaturowe płozy. Wlazł na taflę, rozjechał się i rymnął. I gdyśmy tak stali nad Biskwitem tłumnie debatując nad najwłaściwszymi metodami dydaktycznymi jazdy figurowej na lodzie u dwulatków, Biskwit pochwycił treningowe krzesełko, podciągnął się, powstał i złorzecząc pod nosem, przepchał się przez gąszcz naszych kolan i poszedł trawersem przez taflę, nawet nie obejrzawszy się za nami.
(A było na co patrzeć, bośmy wszyscy mieli dość głupi wyraz twarzy.)
...
Jest zrobiony z czegoś innego, ale nadal nie wiemy z czego i czy nie wróci po niego statek-matka.

©kaczka