[181]

(...)
Cukiernicza dygresja dedykowana Apaczowej, która nieopatrznie zwierzyła się w komentarzach, że poszukuje inspiracji.
(Mówi. Ma.)

(Zniecierpliwionych tym rozpanoszonym wątkiem kulinarnym, uspokajam, przez następne pół roku, do urodzin Biskwicich będzie święty, niskokaloryczny spokój bez konserwantów i nielegalnych barwników.)

Otóż tej wiosny do dwurodzinnego, międzynarodowego wyścigu o laur najzacniejszego placka od hrabstwa Shire po Wurstenbergię, protoplaści Rubenita i Pięknego Edka wystawili zielonego ninję.
Norweski bezecnie grał na dwie drużyny, bo nie tylko farbował z ojcem Edka i Rubenita, ale i o zgrozo! przykładał się podobno do wycinki i wylepki tego lukru.
Efekt chemicznej syntezy  i zimnej fuzji  wyprodukowany pod czujnym okiem menadżera projektu wyglądał tak:

(Wniosek: nędzna to inspiracja, bo Apaczowa takiego ninję wylepiłaby przez sen, z zawiązanymi oczami i w ciemnej piwnicy, a ninja i tak byłby w 4D i z hologramem.)

(...)
Wczoraj,  natomiast, miało miejsce zdarzenie, jak się zdaje, przełomowe dla mojej dalszej kariery z lukru i marcepanu.
Zdarzyło się w rosyjskim magazynie, pod ladą cukierniczą usytuowaną między beczką kiszonej kapusty, a zgrzewkami soku brzozowego.
Dynia ujrzała tam siedem tortów (liczba mistyczna, symbol doskonałości!) przekładanych różową margaryną i dekorowanych... a choćby i fluorescencyjnymi zielonymi różami kręconymi z masła.
Jeden miał nawet adekwatny napis ‘C dniom razdienia’. Inne zadedykowano teściowej, najukochańszej mamusi lub ponadprzeciętnej długości życia (‘Sto lat’).
Dynia już wie, że na szóste urodziny chce wszystkie te torty.
Hurtem.
Plus dwanaście kompletów babeczek z kremem dostępnych w promocji.
Jak pięknie!

©kaczka