Zmaltretowany początek

[24 Oct 2013]

(...)
Monumentalność zmian jeszcze do mnie nie dociera, gdyż dla resztek zdrowia psychicznego biorę na klatę po fragmencie rzeczywistości. Dla najświętszego spokoju żyję z godziny na godzinę. Od rozmyślania o przyszłości najprawdopodobniej bym się rozpadła na subatomy, zatem stawiam sobie nieskomplikowane wyzwania. Takie, które nie nadwyrężają sznurka i plasteliny, na której trzyma się mój duch niegdyś niezłomny, acz ostatnimi czasy mocno przechodzony.
(Gdzie popełniłam błąd, czy popełniłam błąd, i jak wyglądałoby moje życie gdyby? Gdybym była mniej harda? Uparta? Spolegliwa? Stadna? Bardziej przywiązana do ziemi? Miedzy? Kruszyny chleba?
Myślenie, zauważam, jest mocno demoralizujące.)

W drodze na prom oddaliśmy klucze Srajgencji, którą mimo licznych znaków (listy, emaile, telefony, osobiste wizyty) mocno zdziwiło, że opuszczamy kraj (- oh, how exciting when? – well, za trzy godziny?), ale nie do tego stopnia, by chcieć zanotować nasz nowy adres lub telefon.
(Głupio się powtarzać, ale jak oni tę wojnę? JAK? W oparciu o społeczne zaufanie? Wiarą, że Adolfowi zrobi się w końcu przykro i jednak odniesie klucze?)

W stronę Dover BBC Radio 4 zasponsorowało nam nastrój przejmującym słuchowiskiem ‘Goodbye’ (główna bohaterka przez ponad godzinę umiera na raka piersi osierocając liczne dziatki) i ten nastrój trzymał się nas pod teutońską granicę, gdzie od drożdżowego ze śliwkami i śmietanowego z truskawkami zrobiło się przez chwilę lepiej.

(Rzecz jasna, nie powinnam narzekać, mogliśmy przecież ciągnąć ze sobą Dynię, która z tylnej kanapy wymagałaby nieustannych przerw na siku, paszę oraz odtwarzania ‘The Best of Elmo’. Bez Dyni mogliśmy tedy odtwarzać U2 i przez trzy granice grać w Państwa i Miasta. Na marginesie, granie w Państwa i Miasta jest wyjątkowo bez sensu, jeśli na wstępie nie ustalić, ortografia, którego języka jest ortografią urzędową. Wrocław? Breclau? Szmeclał?)

Obecnie stacjonujemy u Hauptcioteczki, co wiadomo, ma swoje jasne, niejasne i bardzo ciemne strony.

O ile się nie mylę, za dziesięć dni Norweski, obecnie główny żywiciel rodziny, winien podjąć pracę zarobkową na drugim końcu Republiki. Problem w tym, że nikt się nie kwapi odnająć nam tam choćby i stajenki. Co więcej, właścicieli stajenek charakteryzuje albo zbiorowa niechęć ku rodzinom z dziećmi ('bo porysują parkiety!') albo jakiś defekt mózgu, który pozwala im wierzyć, że gdybym miała miesięcznie na zbyciu pięć tysięcy ojro to nadal wolałabym za tę kwotę od nich odnająć niźli, na przykład, powiększyć sobie biust, kupić pięć tysięcy zdrapek, albo pobrać kredyt na bungalow w Magaluf.

Ja wiem, że przychodzę z krainy, w której metraż nie ma znaczenia, ale wypowiedź Frau Klopke, która sto dwadzieścia dziewięć metrów kwadratowych pragnie odnająć jednej, góra dwóm osobom, a najlepiej to już wdowie (po zbrodniarzu wojennym z Argentyny?) i żeby 'one, te osoby żyły po bożemu, nie miały dzieci, ani innych zwierząt' stanowi dla mnie jakieś smutne rytualne przejście z jednego zaścianka Europy w inny zaścianek. W kolejny zaścianek meandrów ludzkiego mózgu i zwieraczy odbytu.

Taka Frau Müllhäuser może nawet by i odnajęła, ale ostatecznie orzekła, że jedno dziecko to za dużo, a supozycję, że zawsze możemy przekroić przyjęła z niemieckim poczuciem humoru.
Udając się po piłę tarczową.

Niczego sobie był również Herr Schatke, który rzucił na wstępie, że 'nauczycielom z definicji nie odnajmuje...' za to Norman Bates może wprowadzić się bez kaucji i nawet za matkę mu się nie policzy.

I nie iżbym się spodziewała, że Angela mi przyśle powitalny telegram, a UKIP zrzuci na pożegnalny wieniec, ale nosiłam gdzieś w głębi duszy nadzieję, że świat w ciągu ostatnich kilku lat jednak poczynił jakiś postęp w zakresie globalnego IQ.

O bogowie, lada moment zauważę, że oprócz grzyba i pleśni Srajgencja nie rzucała kłód pod nogi całkiem nieźle wychowanemu przyrostowi naturalnemu. A ponieważ dla tych resztek zdrowia psychicznego nie jest to droga, w którą winnam skręcać skoro moje meble są gdzieś jeszcze w Londynie, więc...

Więc tak naprawdę, wiszę gdzieś pomiędzy. Żyję po kawałku. Po milimetrze. Oddycham półgębkiem. Symuluję życie rodzinne. Pielęgnuję idiotyczne rutyny. Chadzam na długie spacery. Gotuję pożywne obiady. Co i rusz w myślach obracam, skąd mi się wzięło, że to lepiej, że Dynia będzie Niemką? Wypełniam wielostronnicowe formularze nijak w dzisiejszych czasach nie przystające do wędrówek ludów i układu z Schengen. Kupuję placek ze śliwkami. Odsiaduję swoje w korytarzach w urzędach. Dziwię się, jak tanie mogą być jabłka. Jem nabiał o konstrukcji, która nie śniła się Brytyjczykom. Kontempluję globalizację, w tym ogólnodostępność fasoli Heinz, zbóż Frootloops i czipsów z octem. Czekam na lepsze. Nie wiem co dalej.
I sypiam przy otwartych oknach.
Dynia ku zgorszeniu okolicznych kum biega w sandałach i skąpej odzieży.
Dwadzieścia jeden stopni w cieniu, w fermentującej listowiem jesieni, zobowiązuje.
Na Wyspie nazywaliśmy to latem.

(...)
Czasem pyta o to gdzie jest jej dom.
Gdzie jest jej bul samochód? Gdzie są jej zabawki?
Na razie wystarczają proste odpowiedzi.
Kolejny dylemat, w którą stronę językowo?
Wysłać do międzynarodowego przedszkola z urzędowym angielskim w wersji szwedzko-teksańskiej?
Oddać pod opiekę niemieckim guwernantkom?
Zatrzymać w domu i obok mortadeli futrować też słowiańską prozą?
Wiem, że nikt nie obiecywał, że to wszystko będzie proste i nie mam żalu, ale byłoby miło, gdyby jednak czasami jakiś dyskont lub dyspensa od odpowiedzialności za przyszłość tak naprawdę bóg jeden wie jakiego narodu.
Przyszłość bóg jeden wie jakiego narodu budzi się tymczasem rano, wygląda przez okno i krzyczy:
'Mama, guck, Frau Heike ist draussen!'
… i mnie trochę od tego jednak ściska.

(...)
Fascynacja alfabetem wymyka się spod kontroli.

(...)
Żywa natura. W butach. (2013) Kolekcja prywatna.

©kaczka