1678-1680

[7-9 Oct 2013]

...11...10...9...

(...)
‘Kiedy rodzisz pierwsze dziecko, po prostu umierasz’ powiedziała lub napisała Rachel Cusk.
Nie.
Irytował mnie ten überpatos wyznania, masochistyczna potrzeba do dłubania w odsłoniętym nerwie, rozdrapywanie strupów niewykorzystanych okazji i jej neurotyczny foch, że rzeka do, której się wchodzi nie jest ciągle ta sama, a świątynna, rozdarta kurtyna po zszyciu na okrętkę omujeju nie wygląda już tak wyjściowo.
Nie, nadal nie uważam, że od rodzenia się po prostu umiera.
Zmienia, przepoczwarza, przechodzi z jednego w inne. Kwestia semantyki?
Ale cytat mnie prześladuje.
Bo oto nagle, wbrew wrodzonej niechęci do słów lakierowanych i nadętych, oto nagle czuję, że kiedy się przeprowadzasz, to po prostu umierasz.
Odchodzisz bezpowrotnie z miejsc znanych i oswojonych, twoje własne miejsca zajmuje ktoś inny, rozdajesz, oddajesz, znikasz, wiedząc, że wielu z tych, którzy nieustannie byli w tle, prawdopodobnie już nigdy więcej nie spotkasz.
Nie wiesz, co jest po drugiej stronie.  Orzeł, czy reszka? Restauracja Paradiso, karczma Rzym, nicość samolubnych genów, sens, bezsens, szóste życie kota, reinkarnacja, alienacja?
Do tego nagle bombardują cię przedagonalną miłością, wybaczają przewiny, jeden sąsiad bezinteresownie strzyże ci trawnik, drugi o świcie podwozi cię na dworzec, ochronka odbiera dziecko z dostawą zwrotną na wycieraczkę, w kawiarni na wyprzódki wiedzą, co podać i nawet kot sąsiadów, ten który zawsze cię ignorował, gotów jest okładać swym futrem twoją psyche.
Umierasz.
Znikasz i wiesz, że ten świat, który był twoim światem, przez dzień lub dwa będzie pamiętał, a potem mu wyblakniesz w zbiorowej pamięci.
Umierasz.
Tania, ale dosadna symulacja.

(...)
‘Dziś, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz’. – mówi Pismo i rzecz będzie o zaparciu.
Oraz o tym, że wszystkie możemy być Chrystusami.
Przypadkiem.
Gdyż opowiedziała mi Matka-Polka taką przypowieść.
Jak to po raz pierwszy udała się do szkoły odebrać swe czteroletnie dziecko.
W szkole dzieci wydaje się podobno według spisu inwentaryzacyjnego za pokwitowaniem.
Pod drzwiami kolejka rodziców. W drzwiach jedna dama z listą i ołówkiem pyta ‘po kogo?’, gdy uzyska odpowiedź przekazuje ją dalej, gdzie reszta personelu odławia i odstawia przydybańca pod farmugę, by opiekać go w krzyżowym ogniu pytań: 'Kim jest ta pani/pan? Znasz? Jak ma na imię? Jesteś pewien? NA PEWNO PEWIEN? SURE?'
Stoi sobie zatem personelowi nieznana, anonimowa Matka-Polka w kolejce i gdy nadchodzi jej kolej, zwierza się damie broniącej framugi, że przybyła po syneczka swego najukochańszego, dla potrzeb fabuły nazwijmy go Tomaszkiem.
Odławiają Tomaszka.
Na pytanie: 'Kim jest ta pani?' Tomaszek odpowiada ‘don’t know’
Na pytanie: 'Znasz?' Tomaszek ogląda sobie czubki butów.
Na pytanie: 'Jak ma na imię?', Tomaszek ze łzami w oczach rzecze bezradnie rozkładając ręce: ‘I DON’T KNOW!’
Kolejka za plecami Matki-Polki ponoć zamilkła i zaczęła szemrać gotowa do linczu na potencjalnej porywaczce dzieci.
Matkę-Polkę zaproszono do gabinetu dyrekcji, sprawdzono zdjęcia w dowodzie osobistym, wiarygodność podpisów, zgodność DNA ze zdeponowanymi próbkami, opinię dzielnicowego i kościelnego, wykonano kilka telefonów do osób zdolnych rozpoznać ją po głosie, by ostatecznie wobec niezbitych dowodów (czy ja wiem? blizna po cesarce?) wydać jej jednak wyrodnego potomka.
Powstrzymawszy chęć ukatrupienia Tomaszka na szkolnym parkingu (gdyż z pewnością dyrekcja zerkała zza firanek), Matka-Polka dowiozła w grobowym milczeniu dziecko do domu, a gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi zapytała potomka: 'WTF?!!!' (oraz och jakże rozsądnie – postraszyła ekspektatywą wizyt opieki społecznej, domem dziecka, przytułkiem, odebraniem praw rodzicielskich, jeśli gówniarza będą się trzymać TAKIE żarty)
WTF?!!!
Ano tak.
Panie wychowawczynie przyuważyły, że Tomaszek wyłuskał sobie w tłumie innych dzieci kolegę znad Wisły, z którym zaczął nawijać po polsku. By położyć kres tak niecnemu procederowi zawezwały obu czteroletnich przestępców przed swe sądu ostatecznego oblicza i wyjaśniły, że obca gadka pod groźbą straszliwej kary  jest w tym przybytku zabroniona (w tonie: NUR ENGLISCH! FERSZTEJEN? JA?!).
Tomaszek tak sobie wziął do serca, że zalewając się łzami, rzekł matce: 'NIE MOGŁEM ODPOWIEDZIEĆ, JAK MASZ NA IMIĘ... BO NIE WIEM JAK JEST PO ANGIELSKU MARLENA!'
Kurtyna opada.
David Copperfield – ten z powieści Karola – szyje sobie z niej spodnie.

©kaczka