1676-1677

[5-6 Oct 2013]

...13...12...

(...)
Raz w roku, po sianokosach, mamy we wsi odpust i karnawał.
Siermiężny jak te snopowiązałki, na których występują uczestnicy.
Siermiężny jak moje fotografie.
Rio na miarę fasolki na toście.
Mogłabym drwić, ale poczucie wspólnoty , które łączy zapaleńców odpowiedzialnych za tę imprezę, nieodmiennie mnie wzrusza.
Bo oni te traktory, z gruba ciosane dekoracje, pucułowate królewny w kategorii wiekowej pięć-trzynaście, staruszki poubierane w iluminacje z choinkowych lampek, orkiestry dęte, gimnastyczki ze wstążkami, a wszystko to z datków i składek miejscowego rzeźnika lub przychodów z bingo w domu spokojnej starości...  oni to wymyślają przez rok cały aż do pażdziernikowej kulminacji.
I wyciąga tedy naród stołki przed dom, na chodnik przy głównej ulicy i się rozsiada w atmosferze porównywalnej chyba jedynie z oczekiwaniem na papieża, by cieszyć przez godzinę swe synapsy.
Samodyscyplina jest wysoka. Nie ma płotków, barier, ani elektrycznych pastuchów. Dla dziatek zawsze znajdzie się miejsce przy krawężniku, na wąskim chodniku zawsze pozostaje przejście by przecisnąć się z wózkiem, dzieckiem, lub biorąc pod uwagę specyfikę wsi – emerytowanym inwalidą lub kombatantem.
I my mieliśmy, że odnotuję z nostalgią, swe stałe miejsce stojące na zakręcie wśród psychodelicznie kolorowej waty z cukru, wiatraczków z bateryjką i nosiciela hot-dogów.
(Hot-dogów tubylcy nie potrafią prokurować –  słona, smażona parówka ze smażoną tłustą cebulą urąga kanonom.)
Minione imprezy Dynia przyjmowała z godnością, wczorajszą przeżywała każdym nerwem, domagając się popuszczenia lejców i włączenia jej do grona uczestników.
‘Majn like this game!’ – obwieszczała światu, a na widok odzianych w srebrny lateks, politycznie poprawnych, młodych gimnastyczek z nadwagą i trzycyfrowym BMI, nieomal omdlała z zachwytu.
Następny przystanek, Dyniu – Fasching.


(...)

©kaczka