921-922

[19-20 Oct 2011]


(...)
- Ucho. Gdzie masz UCHO, Dyniu?
Dynia szarpie a to za jedną, a to za drugą małżowinę z taką oczywistością jakby od kołyski stała na obrazie obok doktora Tulpa, a przynajmniej nosiła sztalugi za Rembrandtem.
- Gdzie masz USZY, Dyniu? USZY?
???
???
???
Pokaźne zwarcie na nieletnich synapsach.

(...)
Po czym poznać, że czwartek?
(Czytaj: czwartek – koniec tygodnia, dodatkowy kwadrans snu i nie trzeba parzyć w nocy kawy w termosie, ani składać na stole w pociągu śniadania z podzespołów.).
Czwartek poznać po trzech białych tablicach zapisanych zawiłym wywodem.
Zawiłym wywodem i niezmywalnym flamastrem.
Przeze mnie.
Zatrzeć (sic!) ślady?
Alkohol, aceton, ostatecznie – płyn do graffiti.

(...)
Po czym poznać, że czwartek?
Po Pilates pląsach.
Gdyby tak jednym zdaniem opisać moje postępy w pląsach... otóż jestem jak Bridget Jones klasy Pilates.
Oni skręt w lewo, ja w prawo. Oni zakładają nogi na szyje, we mnie strzyka, gdy zawiązuję but. Oni podrywają swe korpusy z podłogi na jednej ręce, ja szczerze podziwiam.
I tak sobie leci.
Z lenistwa (!) wybrałam zajęcia w kościelnej szkole za rogiem.
Same z tego korzyści.
Mogę iść pląsać w spodniach od piżamy (to w zeszłym tygodniu, gdy okazało się, że nie wyprasowałam dresów, ale piżamę i owszem), mogę wyjść z domu za trzy dziewiętnasta i się nie spóźnić (za trzy dziewiętnasta ochotnicy wciąż jeszcze przesuwają polowy ołtarz i krucyfiks, by zrobić miejsce na pląsy), wreszcie mogę zabrać ze sobą filiżankę herbaty i talerz z kanapką (to dziś, skutkiem obsuwy w rozkładzie życia rodzinnego i niedokończonej na czas kolacji).
Niekorzyścią jest antypatia do prowadzącej i jej radości życia.
(Jej szklanka nigdy nie jest, psia kostka, jakie to irytujące, pusta!)
- Po co zatem... – dziwi się Norweski.
A tak się umartwiam.

©kaczka