[354]

[18 May 2017]

(...)
Przerzucałam nocą kanały w telewizorze w poszukiwaniu jakiejś wartościowej wizji i fonii. Na przykład, filmu o katastrofie Hindenburga czy fabularyzowanej opowieści o produkcji mąki kukurydzianej...
Klik.
Wiadomości.
Klik.
Reklamy.
Klik.
Zombie kontra wampiry kontra Frankenstein kontra wilkołaki kontra kanibale kontra ludzie, którzy obgryzają paznokcie u stóp przy obiedzie...
Klik.
Reklamy.
Klik.
Kup komplet garnków kup krem pod oczy kup fontannę do salonu kup tysiąc kulek na mole. Drapaczka do pleców GRATIS! Kup kup kup!
Klik.
Wróż Gunther obnaży przed tobą twoją przyszłość za 4,99/min plus VAT.
Klik.
Goli ludzie w probówkach.
Kli...
Wróć.
GOLI LUDZIE bez pikseli?!
O rany! Faktycznie nudyści w probówkach!
- Norweeeeeeeeeeeeski – krzyknęłam. – Chonotu! Roswell to prawda. Kosmici przybyli na ziemię, pobrali próbki gatunku i robią na tych próbkach eksperymenty! I jeszcze przez przypadek jest live stream w naszej satelicie.
(Czasem, gdy na naszej satelicie usiądzie orzeł bielik albo dorodniejszy kruk to ona się obraca jak kogutek na wieży ratuszowej i przez tydzień odbieramy wiadomości z Istambułu. Na trzystu trzydziestu kanałach.)
Norweski przyszedł, rzucił okiem i powiedział, że to nie kosmici, tylko niemiecka TV tydzień temu wymyśliła taki nowy, szałowy i rewolucyjny format rozrywki.
Tłum ochotników włazi do szklanych rur i stopniowo na wizji eksponuje swoje drugorzędowe i trzeciorzędowe cechy płciowe. Najpierw do pasa, potem po szyję, a na końcu to nawet i twarz.
Ubrany uczestnik programu drogą eliminacji wybiera sobie spośród tychże ochotników partnera na ubraną (!) randkę, w stronę której odchodzą już wspólnie rozebrani (!).
- Norweski – powiedziałam, gdy minął mi szok pourazowy i gdy dysonans poznawczy udało mi się znów zagnieść w jedną gładką i homogeniczną kulkę swawolnej bezmyślności. – Myślę, że w takim razie widziałam już wszystko. Pora umierać!
Ale zaledwie chwilę później życie zweryfikowało moją pochopną opinię.
- Jestem panseksualistką – ujawniła uczestniczka programu i nim zdążyłam dobiec do Wikipedii wyjaśniła, że nie liczy się płeć, wiek, gatunek, ani nawet stan skupienia obiektu pożądania, liczy się wyłącznie uczucie.
- W takim razie teraz widziałam już wszystko! – rzuciłam hardo w twarz Wszechświatu, ale znów jak się okazało popełniłam falstart.
- Do programu zgłosiłam się, bo najbardziej cenię w ludziach... charakter. - wyznała uczestniczka, a ja natychmiast przełączyłam na przepowiednie wróża Gunthera .
Wiadomo, po co ryzykować, może i ten charakter dałoby się jakoś przebić?

(...)
I gdy wstałam rano myśląc, że widziałam już wszystko widziałam to okazało się, że jednak nie.
Ledwie skosztowałam porannej kawy, a oślepił mnie sygnał świetlny nadawany stroboskopem z podwórka.
Zanim dostałam ataku epilepsji,  zidentyfikowałam źródło.
Zła wiadomość jest taka, że to sąsiad z Drugiego Naprzeciwka ustawił sobie w ogródku uroczy wiatraczek ulepiony własnymi rękami z potłuczonych  lusterek.
Dobra wiadomość to ta, że słońce jednak odpaliło i działa. Dwadzieścia osiem w cieniu. Wiosna przeszła bokiem. Mamy od razu lato.
Zła wiadomosć to ta, że co mi po tym słońcu? Póki ten wiatraczek tam jest wkopany na siedem metrów w głąb gruntu to do zimy nie podniosę kuchennych żaluzji w obawie przed urazem neurologicznym.

(...)
Gdyśmy się ostatnio z naszpanią od Mastodontów zderzyły na trasie do placówki (ja szczęśliwie właśnie zdeponowałam dziecko, ona mniej szczęśliwie bieżyła by ponosić tego konsekwencje) tośmy się wymieniły informacjami. Ja o pogodzie, w skrócie, że beznadziejna. Ona, w skrócie, że Dynia uprawia na przerwach mezalians z Dawidkiem z klasy Oposów. Że Dawidek przychodzi po Dynię na każdej długiej przerwie i wspólnie idą na betonowo-cementowy spacerniak, gdzie oddają się rozmaitym rozrywkom.  I że absolutnie nie powinnam się niepokoić, bo Dawidek jest synem pana od wszelakich sztuk walki. Tych, co to Dynia je również pobiera i do których potrzebowała kija od szczotki.
Powiadam wam, słodycz zalała moje matczyne serce.
Młody ninja!
Syn pana od wszelakich sztuk walki!
Tego przystojnego pana, który od niechcenia, kantem dłoni, narąbie opału do kominka, a małym palcem u stopy obezwładni przestępcę wyrywającego staruszce torebkę.
O ileż to bardziej obiecująca partia niż szesnaście kilo metrowego Łukaszka, którego Dynia może nosić w torebce jak yorka!
I radowałam się tym romansem do ubiegłego czwartku, gdy po treningu Dynia przedstawiła mi Dawidka.
Metr wzrostu. Góra szesnaście kilo.
W tym formacie, w sztukach walki można go chyba wykorzystać wyłącznie do ciskania w przeciwnika.
Nabój do procy przeciw Goliatowi!
Z tego mi wynika, że w naszym domu też ceni się w ludziach charakter.

(...)
Tymczasem Biskwit, dzięki Szwabskim Kluseczkom,  rozwija się społecznie.
Nadzwyczajnie się rozwija.
Gdyby Obcy (TEN Obcy Ridleya) ewoluował społecznie tak szybko jak Biskwit to od tygodnia miałby już kartę do biblioteki miejskiej, a do tego  podpisany kredyt na mieszkanie w apartamentowcu oraz dyplom ukończenia (z wyróżnieniem) rocznego programu ‘Advanced Anger Management’.
- Nikola mnie popchnęła. Dwa razy – powiedział kilka dni temu Biskwit gdym go odbierała z placówki. Powiedział to jednak tonem wskazującym na to, że już zrobił sobie tabelkę w Excelu i analizuje trendy.
Przez kolejne dwa dni Nikola nie zaprzestała procederu, a wręcz zwiększyła częstotliwość.
Zanim zdążyłam wyrwać Nikoli serce, Biskwit wziął sprawy we własne ręce.
- Ale że co? – nie zrozumiałam, bo Biskwit pod wieszaczkiem tłumaczył mi pantomimą scenariusz tej konsumowanej na zimno zemsty. Wyglądało to tak, że wetknął sobie palec w nos, a po wyjęciu rysował nim kółka w powietrzu.
- Mnie się wydaje –Dynia, specjalistka w dziedzinie kontaktów z obcymi cywilizacjami, przetłumaczyła na ludzki – że Biskwit wetknął sobie ten palec w nos, a potem nim zamieszał w jogurcie Nikoli.
Biskwit nie potwierdził, ale niestety, również i nie zaprzeczył.
Uznałam, że nie będę drążyć tematu.
Grunt, że już podobno nie popycha.

©kaczka