[351]

[4 May 2017]
 
(...)
Pośród siąpliwych, oślizgłych, porosłych pleśnią, mchem i glonem dni minionego weekendu trafił się jeden jak złoto.
I ten właśnie chemicy wybrali sobie, zupełnie przypadkiem, na grillowanie.
Och, jak się Norweski cieszył, że to grill u chemików, bo do dziś prześladują go koszmarne wspomnienia z BBQ z mikrobiologami.
... i nie tylko, że do każdego rodzaju zamarynowanego jestestwa był osobny ruszt. – zwierzał się już z tego Norweski na kozetce niejednemu psychoterapeucie. – Nie tylko, że osobno do wieprzowiny, osobno do pstrągów, osobno  do przepiórek, osobno do fondue z wiewiórek, a do kurczaków to nawet postawili w sąsiednim ogródku i pod przenośną lampą UV. I nie tylko, że każdy dobrowolnie przyniósł termometr kuchenny ze szpikulcem i nie tylko, że mierzyli temperaturę w Celsjuszach i przeliczali na Fahrenheity, ale mierzyli ją nawet w pieczonej cukinii (osobny ruszt)! A w dodatku każdy średnio wysmażony stek był tam dla bezpieczeństwa zwęglonym kawałkiem tkanki!

To wszystko podobno Norweski może byłby nawet i zdzierżył, ale gdy okazało się, że po sałatki trzeba za każdym razem chodzić do lodówki w mieszkaniu na szóstym piętrze bez windy, i gdy Norweski poszedł, i gdy wrócił, nałożywszy sobie zapasową porcję na ten sam papierowy talerzyk, z którego przed chwilą zjadł polędwicę z oposa (osobny ruszt!) i szaszłyk z tofu (osobny ruszt!), i gdy z tym talerzykiem przedefilował  wśród tłumu mikrobiologów to nagle wszyscy porzucili przeliczanie Celsjuszy na Fahrenheity, ucięli rozmowy o współczynnikach zapadalności na czerwonkę, oderwali się od oglądania w internecie śmiesznych filmów o zatruciach pokarmowych na weselach i zatchnąwszy się zbiorowo (jedni:  YYYYYYYYYYYYYYYYYYYYch! Inni: OHMYGOOOOOOOOOOD-on-używa-tego-samego –talerzyka-do-sałatki-a-przed-chwilą-jadł-na-nim-oposa!) zastygli, tak jak stali, w niemym przerażeniu wgapieni w Norweskiego i w to samobójstwo, jakie popełniał na ich oczach zastawą stołową.
Zapadła tak przeraźliwa cisza, że było słychać wyłącznie orgię rozmnażających się na talerzyku bakterii i mlaskanie Norweskiego.
Wreszcie ktoś z tłumu przerwał ten horror słowami: 'TO CHEMIK! Trzeba mu wybaczyć, bo nie wie co czyni!' i zebrani z wyraźną ulgą, choć nadal w szoku pourazowym powrócili do Fahrenheitów, czerwonki i do sceny, gdy ratownicy medyczni próbują upchnąć pierwszą partię zatrutych salmonellą gości weselnych w karetce, ale karetkę wypełnia po dach suknia panny młodej.
Czy chodziło wyłącznie o histeryczną reakcję mikrobiologów, czy może dołożył się do tego również walor smakowy zwęglonego steku z oposa, trudno dziś ustalić, ale Norweski na samo wspomnienie wydarzenia reaguje mentalną zgagą.

Tak, Norweski woli smażyć z chemikami, ale chemicy też mają swoje grillowe sentymenty. (W podręcznikach psychiatrii definiowane jako natręctwa lub urojenia).
Chemicy, na przykład, lubią modyfikować paliwo do grilla. Podpalać patyczki nitrogliceryną, krzesać ogień trotylem, wzbogacać oktan octanem, a pentan – eksplodanem. W wyniku takich eksperymentów zwęglił się już niejeden kawałek tkanki. Czasem nawet takiej żywej, bezpośrednio przytwierdzonej do operatora rusztu.
Tym razem, nie odnotowano przesadnych ofiar w ludziach.
Chemicy trochę podrośli i zaczęli inwestować w posrebrzane kombajny do grillowania Ultimate Über Hell Fire Deluxe Extra Premium Super Turbo 2000 Platinium Edition, które po rozłożeniu zajmują cały ogródek do wysokości pierwszego piętra.
Trochę z tego powodu, a trochę, dlatego, że przeraźliwie wiało, impreza chemików przeniosła się w zakątek przynajmniej z jednej strony osłonięty od przelatujących kubłów na śmieci i latających wurstów z grilla.
Zakątek zlokalizowany był na środku publicznego parkingu obok ogródka i to było trochę niewygodne, bo wymagało przenoszenia stołów i ławek za każdym razem, gdy ktoś chciał zaparkować albo wyjechać.  A wiele osób chciało nagle wyjechać, być może dlatego, że ubezpieczenie nie pokrywa uszkodzeń samochodu spowodowanych eksplozją wurstów. Albo uszkodzeń wywołanych trzyletnim dzieckiem grającym w Boule według reguł atletycznej dyscypliny miotania kulą.
Główną ofiarą imprezy była Dynia i o dziwo, wbrew rachunkowi prawdopodobieństwa, nie trafiła jej latająca, metalowa kula ciskana przez Biskwita.
Dynię zaatakowała rozżarzona cukrowa pianka opieczona w płomieniach Ultimate Über Hell Fire Deluxe Extra Premium Super Turbo 2000 Platinium Edition w przystawce (!) do opiekania cukrowych pianek (!).
(A ostrzegałam, że na moim termometrze ze szpikulcem zawsze schowanym na dnie torebki, temperatura różowego karbohydratu osiągnęła temperaturę powierzchni Słońca!)
Biskwita tym razem nic nie zaatakowało, ani kula, ani pianki, bo na tej imprezie Biskwit udawał, że gardzi węglowodanami, a jego pasją jest wyłącznie chlorofil zmaterializowany w sałacie, jarmużu i ogórkach.
(W domu Biskwit brzydzi się chlorofilem do tego stopnia, że potrafi rozłożyć  kotlet z mielonej ryby na atomy i wydłubać zeń kwanty trzech liści pietruszki, które przypadkowo wpadły do masy. Biskwit rozdziela je wydajniej niż jakikolwiek amatorski chromatograf lub jakikolwiek profesjonalny Kopciuszek.)
I nie jest prawdą, że zemdlałam, gdy zobaczyłam, że Biskwit je chlorofil z tego samego talerzyka, na którym Norweski jadł przed chwilą stek z pancernika medium rare.
Co najwyżej, trochę się zachwiałam.

©kaczka