[352]

[8 May 2017]

(...)
Ledwie skończyłam drwić z pisanek nabitych na pal, które Ryfka niosła w szkolnym pochodzie ku czci wiosny, a już karma przysłała mi telegram zwrotny, w którym kategorycznym głosem naszpani wyjaśniła czule, że tradycją placówki imienia Ofiar Holokaustu jest pochód ku czci lata – niedziela, obecność obowiązkowa. I że każde dziecko ma przynieść kij, na który nabije pszczołę.
Przez moment, przyznaję, pomyślałam, że naszpani od Mastodontów poszła z tym szałem artystycznym jeszcze dalej niż naszpani Ryfki i że dzieciny będą na te kije nabijać żywe pszczoły wydłubane z ula albo, na przykład, przywiązywać insekty do kija na nitkach. Za odnóża.
Na szczęście, okazało się, że pszczoły mają być z papieru. Mastodonty machną je sobie w ramach zajęć z religii przy okazji omawiania plag egipskich, a jedynym zadaniem rodziców jest ten kij ‘na jutro’.
Z czasów, gdy dziewczęta znosiły do domu chrust wierząc, że to magiczne różdżki, mamy na balkonie kopiec patyków wystarczający na podpałkę Dziewicy Orleańskiej średniego wzrostu. Mamy też szwajcarski  scyzoryk z mikroskopijną piłką, zatem raz-dwa, w cztery godziny Norweski ociosał coś z kolekcji tak, żeby prezentowało się jak godna, metrowa wykałaczka.
Gdyśmy odprowadzili Dynię do szkoły, na miejsce zbiórki, część Mastodontów akurat naparzała swoimi kijami przedstawicieli klasy Tygrysów. Był to konflikt międzygatunkowy: pszczoły kontra biedronki. Dynia wysłuchała naszych uwag na temat zasad unikania bezmyślnych konfliktów zbrojnych, pokiwała głową, przytaknęła i z okrzykiem: WRRRRRRRRRRROAAAAAAAAAAAAAH! rzuciła się ze swoją pszczołą bronić honoru Mastodontów.
W tym czasie reprezentacja mieszkańców naszej ulicy deliberowała nad zagadnieniem, czy Mastodonty mają na kijach pszczoły, czy może, jak wskazywałyby wszystkie poszlaki, są to jednak osy?
(Odkąd odkryłam, że klasa Ryb ma na sztandarze delfina nie pokładam szczególnej nadziei w szkolnej interpretacji filogenezy i żyje mi się już o wiele spokojniej.)
Kres rzezi biedronek położył Burmistrz, który dał znak do wymarszu.
Na początku pochodu szedł Węgierski Woźny, który, gdyby go zapuścić wyglądałby jak gajowy w Hogwarcie.
Woźny niósł pal z zafoliowanym preclem.
Potem przejechało kilka choinek na wrotkach.
Przemaszerowała orkiestra dęta i Burmistrz z Małżonką.
W dalszej kolejności paradowały przedszkolaki i tu ktoś popełnił  taktyczny błąd.
Przedszkolaki w ilości ponad czterdziestu miały najwyraźniej triumfalnie przejechać na udekorowanych krepiną hulajnogach. Rzecz w tym, że gdy czołówka tego peletonu już na pierwszym zakręcie wywaliła się na nierównej drodze nastąpił efekt domina i wkrótce na asfalcie leżały dwie grupy przedszkolne przysypane hulajnogami i kwieciem z bibułki. To znacząco obniżyło morale i zdezorientowało napierających z tyłu kolejnych uczestników parady (w tym członków Koła Hodowców Drobiu Egzotycznego z klatkami żywych eksponatów).
Kiedyśmy wspólnymi siłami oczyścili drogę z czterolatków i kur, pojawiła się młodzież i lokalne kluby sportowe.
I wtedy reprezentacja naszej ulicy zaczęła dość histerycznie wykrzykiwać ‘Jochen, Jochen! Tu! Patrz! Tu! W obiektyw! JOCHEN!!!’. Para niezrzeszonych staruszków stojących obok rozczuliła się niezmiernie. ‘Oh, du Lieber Gott... jak państwo musicie to dziecko kochać, że tak dopingujecie mu tłumnie i całą rodziną. Jakie szczęście ma ten Jochen! Precelek mamusiny! Kluseczka tatusiowa!’
Nikt nie miał serca zaprzeczyć, choć Jochen ma lat czterdzieści, mieszka pod ósmym i oddelegowano go do ciągnięcia zaprzęgu wagoników wypełnionego czterdziestką dzieci z klubu sportowego. (Jochen prosił, by zrobić mu zdjęcie, na wypadek, gdyby żywy nie dotarł do mety.)
Potem przeszły Mastodonty z resztkami pszczółos. I Tygrysy z sieczką z biedronek.
I wtedy sąsiedzi – siedemnasty raz na pochodzie -  powiedzieli, że teraz jest właśnie ten najlepszy moment, żeby skoczyć skrótem do bufetu, bo pochód będzie się błąkał po wsi jeszcze ze trzy kwadranse, a potem wszyscy rzucą się na ciasto i jak zwykle zostanie tylko tort z marchewki, w którym klasa cukiernicza corocznie utylizuje obwiędłe warzywa z ziemianki. A pod ten tort zacznie przygrywać orkiestra dęta.
Tak zrobiliśmy i zaiste, trzeba słuchać profesjonalistów.
W rozkosznie przyjemnej atmosferze (nie licząc Biskwita wykłócającego się o ilość placków przeznaczonych do konsumpcji) spędziliśmy w ciepłym, cichym i suchym bufecie następne kwadranse.
Gdy pochód powrócił, co dało się zauważyć po narastających dźwiękach orkiestry dętej, wyszłam w deszcz, by odebrać Dynię.
Był to ten moment, w którym Dynia, jak reszta cherubinów, odbierała z rąk Burmistrza mokry precel za zasługi w marszu. I chciała poprosić o jeszcze jeden dla Biskwita, ale naszpani od Tygrysów jej zabroniła. (Zapewne w zemście za rzeź biedronek.)
Och, w tym momencie wróciła trauma z pochodu pierwszomajowego, gdy sekretarka Związku Młodzieży Polskiej dystrybuująca dekoracje z przyczepy Jelcza odmówiła mi kwiatka z bibuły motywując to mym niedojrzałym światopoglądem ideologicznym oraz jakoby nieumiejętnością pisemnego pokwitowania odbioru kwiecia.
Mam nadzieję, że naszpani od Tygrysów dostał się już tylko tort z marchewki i Oda do Radości rozpisana na instrumenty dęte i perkusyjne.

©kaczka