[355]

[27 May 2017]

(...)
Główny plac miasta to całoroczny teren łowiecki.
Polują tam deweloperzy Królestw Bożych o najrozmaitszej denominacji. Członkowie lokalnych oddziałów partii politycznych wabią ofiary solowym śpiewem kupletów przy akompaniamencie gitary unplugged. Przyjaciele Ziemi  pozwalają głaskać trzygłowe ryby karmione glifosfatem i nabłyszczane DDT, a zwolennicy legalizacji substancji odurzających zbierają podpisy pod petycją ZA motywując, że znają szybsze sposoby, by zobaczyć trzygłową rybę w dowolnych dekoracjach.
Jednocześnie wszyscy oni chcą pieniędzy, jednorazowych datków, chronicznych  składek, zapisu nieruchomości w testamencie lub przynajmniej dwóch ojro, gdyż brakuje im pieniędzy na lekarstwo dla babci albo na bilet autobusowy do domu.
Główna zasada przetrwania – biec przez ten plac nieprzewidywalnym zygzakiem, nie nawiązując z nikim kontaktu wzrokowego.
Dziś się nie udało.
Zdeterminowany domokrążca UNICEFu rzucił się pod wózek z Biskwitem, a jego towarzysze okrążywszy nas, odcięli nam drogę ucieczki i zaczęli wyjaśniać, że celem zbiórki jest dożywianie głodujących, afrykańskich dzieci.
Są takie słowa, z którymi Biskwit łatwo się identyfikuje.
Jednym z nich jest ‘głód’.
Głód zawsze prześladuje Biskwita. Nawet jeśli  zaraz po obiedzie zjadł cztery precle z masłem, szesnaście rurek z kremem i dwadzieścia osiem bułek z dżemem. Zatem, gdy w narracji padło: ‘głód’, Biskwit przypomniał sobie, że od zjedzenia dwudziestej ósmej bułki z dżemem minęło już dziesięć minut, co usprawiedliwia rozpaczliwy ryk o treści ‘Nie jadłem cały dzień! Umieram z głodu!’ rzucony przez Biskwita prosto w twarz przedstawicieli UNICEFu.
Był to prawdopodobnie ten rzadki i wyjątkowy przypadek, gdy zbierający na rzecz, rzucili się przeszukiwać własne kieszenie, żeby złożyć datek na dożywianie potencjalnego dawcy.
W tym czasie Dynia przyniosła garść ulotek z sąsiedniego stoiska, w których Jezus zapewniał, że oto niebawem przyjdzie (Apokalipsa 22,7), co Dynię bardzo skonfundowało, zmarszczyło jej czoło procesem myślowym i wywołało wyrzuty sumienia odnośnie lekceważonych, domowych czynności porządkowych:
- Aleeeeeeeemaaaaaaaaaaamo?!? Jezus?! TEN JEZUS?! Do nas przyjdzie? ŻE DO DOMU? NIEBAWEM?
Biskwit zaś, który zwykle przymuszany jest, by odstępować swój lokal gościom, wyczuł niebezpieczeństwo i postanowił zawczasu się zabezpieczyć spazmem i jeszcze głośniejszym rykiem:
- Nie będzie spał w moim pokoju! Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
No, a do tego bułką to już na bank Biskwit się nie podzieli.
Nie ma takiej siły.
Toteż lojalnie uprzedzam, że w Dzień Pański, nie zapewniamy bufetu.

Może jedynie suchy chleb dla koni jeźdźców Apokalipsy?

©kaczka