[353]

[15 May 2017]

(...)
Życie to się chyba swoich strategii marketingu, dystrybucji dóbr, a szczególnie orientacji na nabywcę uczy w sklepach z odzieżą używaną.
W takim sklepie, wiadomo, można znaleźć niejedno.
Podobno byli tacy, co znaleźli Rolex przez x a nie przez ks.
Albo sukienkę Marylin Monroe z Marylin Monroe w środku, co pozwoliło im sprzedać komplet na aukcji w Sotheby’s a za uzyskane fundusze kupić sobie cały Nowy Jork. Dwa razy. A Oklahomę to im nawet dorzucono gratis.
Dziwnym trafem, innym, w kategorii: Niebywałe Okazje, zwykle trafia się Chanel przez dwa L, który obejrzany pod światło ostatecznie okazuje się chińską ściereczką do naczyń przedstawiającą ENGLISH CHANNEL (!) i klify Dover.
Albo jeden but z pary od Manolo Blachnika w dodatku trzy numery przyciasny.
I ze złamanym obcasem.
Otóż Biskwit dostał się do Montessorian.(TU i TU)
Chciałabym móc napisać, że w tym wyścigu pokonaliśmy bazylion innych, zdeterminowanych rodziców, że ujęliśmy Komisję wdziękiem i szarmem osobistym, a Biskwit to nawet przypadkowo rozsądkiem, nienagannymi manierami i dojrzałością. I że z pewnością nie przeszło niezauważone, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej  z mej torebki wypadł (przynajmniej dwanaście razy) egzemplarz Dzieł Zebranych Montessori, który wieczór wcześniej cynicznie przekładałam niezliczonymi zakładkami i który z premedytacją gniotłam w rękach, by wyglądał na moją codzienną lekturę i źródło wychowawczych inspiracji.
Tymczasem, pewnie większość korporantów w krawatach i eko-wojowników z bio-jarmużem na sztandarach, których wabił glamour placówki w centrum miasta, zmieniła zdanie na widok warunków lokalowych w filii i tak, zostaliśmy sami na placu boju z przyciasną obórką i kącikiem zabaw wydzielonym w wychodku.
- Patrz na to optymistycznie – zaskoczył mnie Norweski. – Im bliżej wychodka, tym większe szanse, że nasze dziecko dobiegnie do toalety.
Tę ofertę życie przedstawiło oczywiście zaraz po tym, gdy dzień wcześniej powiedziałam, że w sumie to mi już naprawdęserioprzysięgam wszystko jedno.
Naszpanie ze świętego Maurycjusza von Knotke jedzą Biskwitowi z ręki. Biskwit realizuje tam sobie jakieś niecne własne cele i nie zraża go do instytucji nawet ta cykliczna konieczność uprawiania publicznych występów artystycznych.
No i brzdęk.
Na drugi dzień, życie dzwoni i oferuje mi pół Manolo Blachnika, niby w moim rozmiarze, ale piętę nieznacznie obciera.
A bo placówka jedynie do szesnastej, wozić trzeba pociągiem, a za foie gras z buraków i ciecierzycy płacić osobno...
A w dodatku, gdzie teraz nie pójdziemy to zewsząd wyskakują naszpanie od Maurycjusza, czy to lada chłodnicza w sklepie, czy kolejka po bułki, i opowiadają jakim to pazłotkiem w bombonierkach ich żywota jest nasze dziecko i jak jaśnieje na firmamencie Szwabskich Kluseczek. No tak jaśnieje, że lada moment wszyscy tam będą zmuszeni zakładać okulary przeciwsłoneczne. Nawet zimą.
- ... i kto im w takim razie wyrwie serce i powie, że zimą już nie będą potrzebować?
Ja się nie wyrywam.
Norweski mówi, że jest zbyt wrażliwy.
Może wynajmiemy sobowtóra?

Trochę czuję, że na końcu tej edukacyjnej tęczy tak naprawdę nie ma wcale garnca ze złotem, a jedynie – jak zwykle – skserowane pliki banknotów z Monopoly i zgaga po ciecierzycy.

©kaczka