[274]

[24 May 2016]

(...)
Klisza utrwala moje dziatki w pozach archangelicznych. Retuszuje fonię, wyrazy obelżywe, akty powszedniej przemocy i wprowadza w błąd.  Trudno zliczyć, ilu dało się już nabrać na wymiar 2D, na odprasowane w kant kołnierzyki i niesplamione obiadem podołki. Na rumiane twarze wyszorowane ryżową szczotką  i czyste, bo ukryte za plecami, paznokcie.
Czuję się w obowiązku zdementować. To wizualna propaganda! Albowiem dzieciny moje potrafią, choć trudno w to uwierzyć, stać się również obiektem dyzgustu.
Nadeszło lato, kilkakrotnie w ciągu tego miesiąca. Sąsiedzi z dołu wynieśli do ogrodu swe gorącokrwiste, sycylijskie życie osobiste, parasol, zapasy filozoficznych przemyśleń, dania obiadowe i kolacyjne, napoje zimne i gorące, jak również  psa i królika.
Robią nam swoim donośnym dialektem namiastkę Werony.
Werony, bo my dla efektu dorzucamy wiszący nad nimi balkon i schnące na sznurkach gacie.
Dzieciny jak dwie surfinie, niepomne pouczeń, wiszą na tym balkonie bezczelnie gapiąc się na sąsiadów.
Taka architektura. Promocja zadzerżgiwania więzi. Nie da się nie gapić.
Tyle naszego, że dziateczki nie proszą o jedzenie.
Sąsiedzi znoszą tę obserwację nadzwyczaj mężnie. Raz, bo nawet do nieustannej inwigilacji można przywyknąć. Dwa, i to pewnie decydujące, bo czynsz jest subtelny.
Dynia z Biskwitem również wyniosły swoje życie osobiste na balkon. Zbudowały coś na kształt myśliwskiej ambony i namiotu beduinów przy użyciu stelaża suszarki oraz wszelkich dostępnych dywanów, obrusów, kołder i poduszek.
To początkowo mogło ucieszyć sąsiadów, osłabić ich czujność, sugerując chęć obyczajowego odcięcia się od ich równoległej egzystencji. Jednakoż dziewczątka podprowadziły Norweskiemu lornetkę z Bundeswehry i ochotnie jej używają, dzieląc się na głos (donośny!) obserwacjami antropologicznymi: ('Choooooodź! Zooooooooooobacz! Oni jedza taaaaaaakie OOOOOOOOOGROMNE frytki!' – Rozmiar frytek sponsorują parametry techniczne sprzętu oraz odległość od obiektu – w linii prostej góra dwa metry.)
Ale wracając do dyzgustu.
Sobotni, upalny wieczór, dzieciny na posterunku igrają skryte w ambonie, na dole w Weronie wnoszą przystawki, jest prawdziwa porcelana i kryształowe kieliszki, pięć rodzajów sztućców, możliwe, że w wazie podadzą zaraz zupę z raczych szyjek, albo na stół wjedzie homar z jabłkiem w pysku. Jeden z młodzieńców przyprowadził narzeczoną.
Siedzę oparta o balkonowe drzwi, czytam żarłocznie książkę i ignoruję informację podaną spod kocy, że siedemdziesiąta piąta bułeczka z masłem jakoś tak D Z I W N I E jednemu dziecięciu nie wchodzi.
D Z I W N I E! – tak mówi, a ja nic.
Oporna na znaki.
Gdy podniosę wzrok znad fabuły będzie to właśnie o te ułamki sekund za późno, przeznaczenie otworzy już drzwi kopniakiem i tymi drzwiami rozbije mi nos.
Gdy podniosę wzrok, fizys jednego dziecięcia będzie tonacji zielonkawej obiecującej gastryczny performans o niespotykanej skali.
Za późno by lecieć po wiadro. Bez szans.
Dość powiedzieć, fizys obiecał, fizys dotrzymał słowa.
Tam na dole w Weronie homar pośród rzeźb z marchewki. Tu na balkonie, metr nad homarem BLLLLLLLLLLLLLLLEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEUGH! i komentarz dociekliwego sprawozdawcy pochylonego nad treścią (!) wydarzenia:  'Maaaaaaaama! Oooooo... maaaaaaama! Tu! Tu! MARCHEWKA!'
(Faktycznie na obiad była marchewka.)
Naczynia i kieliszki w Weronie przestały brzęczeć.
Zapadła bardzo niezręczna cisza, przerywana jedynie entuzjazmem empiryka, który odkrył nawet więcej marchewki.
Nim zdążyłam się wychylić przez balkon, żeby tak Buona sera i Buon appetito się z państwem to państwo porwało już wszystko, co jadalne, a nawet psa i uciekło do domu.
Do dziś – siedem wsadów pralki później - stamtąd nie wyszli.
A myśliwi błyskawicznie ozdrowieli i znów dybią.

Lubię życie w małej płycie.

©kaczka