[272]

[13 May 2016]

(...)

Everglades na bogato.

(...)
Zamiast budzika codziennie, o tej samej porze zrywa mnie  z łóżka jakiś rumor mój powszedni.
To Biskwit.
Biskwit o siódmej rano wjeżdża do sypialni na hulajnodze, albo włamuje się do słoika z muesli, albo odpala odkurzacz i zaczyna sprzątanie, albo włącza kanał telezakupów naprzemiennie z melorecytacją wersetów Koranu (Mekka live).
Codziennie.
Również w soboty i niedziele.
Z wyjątkiem czwartków. W czwartki Biskwit nie budzi się. Przemocą posadzony na łóżku pada natychmiast bezwładnie na poduszki. Wniesiony do kuchni spływa na podłogę ze swego krzesełka, albo leci twarzą w miskę mleka i płatków ze stosownym rozbryzgiem.  W łazience czasem uda mu się tak rozbujać rękę, żeby szczoteczką do zębów trafić w okolice ucha, ale najczęściej po prostu leżąc na brzuchu przewisa przez klozet. W poprzek.
Tak, radosnym wyjątkiem są czwartki, gdy Biskwit NAPRAWDĘ powinien wstawać wcześniej, żeby NAPRAWDĘ, ale to NAPRAWDĘ zdążyć na lekcje ksylofonu.

(...)
Producent błyskawicznie związującego się cementu okazał się szpakami karmionym.
Wywiódł dziateczki do kamieniołomu, rozdał kilofy i nakazał łupać.
To było dobre.
Wiadomo, nic tak nie wyczerpuje dziecinom bateryjek, jak trzy godziny igraszek z ciężkim sprzętem budowlanym: kilofem, młotem udarowym, czy piłą mechaniczną.
Niestety. Złe było to, że cherubiny mogły zabrać tyle urobku,  ile udało im się udźwignąć.
No i niektóre (czy muszę wymieniać z nazwiska?), na fali euforii i adrenaliny, dźwignęły tyle, ile same ważyły plus jeszcze trochę do kieszeni.
- Nie! – wpadła w spazmy Dynia, gdy klęczałam przed makietą piramidy Majów usypaną na przedszkolnym korytarzu, negocjując redukcję zasobów i koniec cywilizacji. – Nie oddam! Muszę mieć je wszystkie. To moje T-A-L-I-Z-M-A-N-Y!
Tak powiedziała.
Die Glücksbringer.
To była pułapka. Rzuciłam się na przynętę wyrafinowanego wokabularza (...niby skąd ona zna takie słowo, przecież nie od Jewdokii?) podanego z tylnojęzykowym R (ach!), a Dynia w tym czasie zwinnie spakowała Majów do plecaka i upchnęła kolanem. Całe dwadzieścia kilo.
Skąd wiem, ze dwadzieścia?
Bo po pięciu minutach od opuszczenia placówki ciężar kolekcji talizmanów okazał się ponad wątłe, pacholęce sił.
Tak, wiem! Powinnam w ramach lekcji poglądowej ciepnąć te bazalty na środku chodnika i pójść przed siebie.
No, ale jakże tak?
TALIZMANY?
Przynoszące szczęście talizmany?
Zarzuciłam, więc wór kamieni na plecy i jak Syzyf – najwytrwalszy i chyba jedyny patron mego macierzyństwa – poszłam dalej.
I tak jak zawsze, a dotyczy to wszelkich darów natury, w tym, np. drzew wyrwanych z korzeniami, konarów, pni sekwoi, żywych lub martwych ślimaków, wyrzuconych na brzeg wielorybów, itp. , natychmiast po wniesieniu ich na mansardę (schodami lub z użyciem strażackiej drabiny) tracą na atrakcyjności. Nie inaczej było z głazami.
- Nie, ja to już ich nie potrzebuję! – Dynia zarzuciła myśl o studiach geologicznych ledwie przekroczywszy próg domostwa.
Mam przesłanki, by uważać, że talizmany są popsute i nie przynoszą szczęścia.
Po pierwsze, bo przeraźliwie łupie mnie w stawie barkowym (w tym, na którym przynioslam je do domu), po drugie, bo nocą potknęłam się o jeden.

Jeśli zaś chodzi o walor edukacyjny wycieczki:
- Dyniu, ale do czego potrzebne są te kamienie. Po co je tak łupać i kruszyć?
- Też się nad tym zastanawiałam. Oni tam chyba po prostu lubią mieć dużo kamieni. Dziwne, co?
Bardzo.

(Z wizyty Szwabskich Kluseczek w banku, Dynia wyniosła przekonanie, że pieniędzy tam się nie trzyma, trzyma się natomiast żelki. Możliwe, że to na skutek jej mało refleksyjnej natury, ale nie można wykluczyć, że wnioski byłyby lepsze, gdyby Dyrekcja banku rozdała każdemu  z cherubinów po tysiąc ojro na głowę zamiast stu paczek Haribo).

©kaczka