[273]

[20 May 2016]

(...)
Zabawne, jak względność czasu bije nagle po oczach, gdy okazuje się, że placówka oświatowa zawiesza się na tydzień.
Niby mówili, niby zanotowałam w kalendarzu, ale i tak, ta nagła przerwa zaskoczyła mnie jak zima drogowców, jak Panama Camerona, lub jak w 1980 roku koniec II wojny światowej kapitana Nakahirę.
Człek odbiera w piątek progeniturę, rzuca z o b o w i ą z u j ą c e: ‘To do poniedziałku’, a tu gromada nieprzyzwoicie pijanych szczęściem naszpań krzyczy: ‘Taaaaaak! Tego za siedem dni!’

[W tle fajerwerki, papierowe trąbki, konfetti, strzelają korki szampanów, naszpanie spontanicznie tworzą pociąg i tanecznym krokiem pocinają przez korytarze, synchronicznie wyrzucając w bok a to lewe, a to prawe nogi. Orgia, Majorka i Gomorka. A w człeka tak jakby jednocześnie trafił piorun, meteor tunguski, zagubiony dron i dachówka z katedry w Kolonii.]

Tydzień z pełnym pakietem dzieci.
I tu właśnie ta względność, ten niemoralny relatywizm. Wszak tydzień to tydzień, siedem dni. A z pełnym pakietem robi się z tego niespodziewanie czterdzieści lat błąkania się po pustyni.
Napomknęłam onegdaj, że Syzyf jest patronem mego macierzyństwa, ale i Prometeusz otacza je mecenatem.
W ciągu ostatnich kilku dni, a może raczej stuleci, bezsensownie toczyłam kamień rozrywek i  dramatycznie szarpałam sobie wątrobę.
Tydzień minął dziecinom pod znakiem zamieszek terytorialnych. Znosiłam to dość cierpliwie, ale gdy okazało się, że przez jogurt, ogórek i odgryz kajzerki też przebiega jakaś granica, teatralnie eksplodowałam.
Jerychońskim basem, rykiem rozsierdzonego nosorożca, mocą tłumu kibiców trzecioligowego klubu rugby, rozpędziłam dziateczki do dwóch najbardziej oddalonych kątów lokalu.
I choć Dynia mamrotała pod nosem o niesprawiedliwości społecznej, a Biskwit śpiewał naprędce skomponowaną pieśń bojową to i tak był to najcichszy kwadrans w historii tej rodziny. Aż dzwoniło w uszach. (Również dlatego, że prawdopodobnie rykiem uszkodziłam sobie własne bębenki.)
Potem nastąpiło pokazowe siedemnaście minut miłości siostrzanej, a następnie galaktyka wyhamowała i wróciła na właściwe sobie tory przemocy, gwałtu oraz chińskich gitar elektrycznych na baterie, sponsorowanych przez Hauptcioteczkę.
Ale były też, odnotujmy, momenty prosperity.
Jak ten, gdy wjechałyśmy do kawiarni na wyrafinowane lody ciosane na kształt bałwanka, a dziewczątka wydłubały swym bałwankom oczy, ogryzły czekoladowe odnóża, oblizały bitą śmietanę i skoncentrowały się na tanich lizakach dołączonych do zestawu, zostawiając mnie z rachunkiem i pół litrem śmietankowo-cytrynowych bałwanich korpusów. (Nie przypuszczałam, ale jednak można się przejeść.)
Lub ten, gdy poszłyśmy na humus z astrofizykami i ich wielopokoleniową, antynuklearną rodziną. Biskwit, który na tle hinduskich karnacji wygląda jak anemiczny, utleniony perhydrolem  albinos stał się natychmiast głównym daniem i wstrząśnięty nieznanym mu rozmachem i obcesowością taktylnych obyczajów, dla bezpieczeństwa popadł w katatonię. Dynia brylowała towarzysko, Biskwit milczał i ratował skołatane nerwy humusem,  a ja pierwszy raz od tysięcy lat spożyłam posiłek przy stole używając jednocześnie noża, widelca oraz perwersyjnie ocierając kąt ust serwetką.
Albo wtedy, gdy zapisując Dynię na zajęcia pozalekcyjne do grupy 'Bilingwalnych Szekspirków', pani pochodząca z krainy, gdzie rozliczenie podatku ogranicza się do złożenia podpisu na kwicie, podała mi pod ladą kawał szarej strefy – sekretnych wskazówek, jak odliczyć dziecko od niemieckiego podatku. (Oto jak System demoralizuje niewinnych!)

Tydzień kończymy nadzwyczajnie przyjemną nowiną. Moje opowiadanie dotarło do finału konkursu 'Zaloguj się na Kresach'.
Co właściwie nie dziwi.
Kres (wytrzymałości) jest moim drugim domem.
Któż inny znałby się na nim lepiej?



(...)
Tymczasem trwa aukcja gwaszy Gosi Herby

 >>>TĘDY

©kaczka