[271]

[9 May 2016]

(...)
Dowód na to, że nawet Amerykanie miewają wadliwe zwieracze.

(...)
System jednak zawsze pozostanie Systemem.
Cechy charakterystyczne: samonapędzalność, wysoki poziom irracjonalności  i niska tolerancja wzgledem przypadkowych uczestników.
Weźmy taką, uniwersytecką, ambulatoryjną klinikę strojenia trąbek Eustachiusza i metaloplastyki migdałków.
Zgłaszamy się o wyznaczonej godzinie, nie do końca jeszcze dowierzając pisemnemu ostrzeżeniu, że 'i sześć godzin to za mało, żeby dopełnić przedoperacyjnych formalności, zatem warto mieć przy sobie śpiwór, naftę, prymus, zapas sucharów i żywność liofilizowaną.'
Na miejscu  siedem zdezorientowanych recepcjonistek, kolejka głuchych, uniwersalnych, pan-tu-nie-stał emerytów, jakiś Van Gogh z obciętym uchem, jakiś szkielet na kanapie, którego właściciel nie doczekał  i dama, która przez następne sześć godzin będzie, co chwilę wyskakiwać z gabinetu, z uporem maniaka zawzywając Herr Godota. Jak kukułka z zegara.
(Nie będzie zaskoczeniem, gdy napiszę, że nigdy się nie zjawił?)
Na ścianie pożółkłe zaproszenie na kongres pod sienkiewiczowskim tytułem ‘Laryngologio, quo vadis?’ (Serio!)
Pytanie, które sama chciałam zadać już po kwadransie od  rozbicia obozu.
Ordynator tego biznesu wchodził bowiem jedymi drzwiami i wychodził drugimi, wchodził i wychodził, wchodził i wychodził... jak w slapsticku! Albo to był jego brat bliźniak, albo to zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.
Nie uwierzę, że w ciągu tych dwóch minut, gdy znikał za drzwiami, stawiał diagnozy, aplikował tamponady, łuskał migdały, albo po prostu czytał gazetę.
(Z drugiej strony, faktycznie, po naszej stronie drzwi czas się nie ruszał, tam zatem mogła być jakaś alternatywna, żwawa czasoprzestrzeń.)
Po kilku godzinach, gdy dzieciny wisały już na żyrandolu jak dwa makaki, ordynator wreszcie przystanął, zajrzał Dyni i Biskwitowi w przełyk (szczęściarz, nie stracił przy tym palców, bo Biskwit aktualnie jest profesjonalnym hipochondrykiem i nadzwyczaj chętnie obnaża organy przed służbą zdrowia), zaordynował wyjęcie migdałów, wyrzeźbienie z nich modernistycznych kulek i wstawienie na miejsce.
I wydawałoby się, że to już koniec psychicznej tortury, chyli się ku wieczorowi, idźmy wszyscy do domu spożyć kolację, ale nie, nie, państwo sobie poczekają z tymi rozjuszonymi nudą dziećmi jeszcze godzinę, albo dwie... może któraś z recepcjonistek się potknie o wasze kwity i wystawi zlecenie na okrawanie gruczołów sierpem i młotkiem.
Opcjonalnie mogą potem państwo podążyć po krwawych śladach i odczekać kolejne dwie godziny w celu pobrania i oznaczenia grup krwi waszych rezusów. 
Nie polecamy, bo dziś, jak to w każdy (!) poniedziałek, straszliwe obsuwy...
Operacja, double whammy,  planowana była na jutro.
Będzie za miesiąc (...bo brak szpitalnych łóżek w konfiguracji: na dwoje dzieci i jedną kaczkę.)
Dzięki temu, w ramach zajęć z przysposobienia zawodowego Dynia nie straci wycieczki do miejscowej fabryki szybkoschnącego cementu.
Intryguje mnie, czy naszpanie oprą się pokusie wypróbowania cementu w celu unieruchomienia podopiecznych?


©kaczka