Wszystkie kobiety Tyrmanda. Oraz kaczka.

[3 Dec 2015 Muzeum Literatury, Warszawa]

Motto: ‘Doszedł więc do wniosku, że najtrudniejszą rzeczą pod słońcem jest znać prawdę o jakimkolwiek całym narodzie i że szalbierzami są ci spośród meżów stanu, którzy utrzymują, że prawdę taką posiedli.’ (Leopold Tyrmand, ‘Wędrówki i myśli porucznika Stukułki’)

(...)
Oto stała się rzecz wielka.
Przeogromna.
kaczka w duecie ze Skorpionem wygrały konkurs.
Literacki do szpiku kości.

Wróć!
Konkurs faktycznie wygrała Jarecka.
Mamy dowód, a Jarecka się nie wypiera.

To ostatecznie ona zasiała to pierwsze ziarno ambicji.
Drugie dorzuciło Jury mówiąc rok temu w wywiadach, że ogłaszając konkurs  tak naprawdę oczekuje cudu. Albowiem tylko na skutek cudu może znaleźć się ktoś, kto ‘jak Tyrmand’.
kaczce nie trzeba długo powtarzać – wystarczy pół roku konsekwentnej perswazji, codziennego ‘chociaż kup i przeczytaj’ – i już czuje się zdolna do cudzosłówstwa, nalewania z pustego, zamieniania wina w wenę i pisania ‘jak Tyrmand’.

(...)
Mam pewien problem z lokalną autopromocją.
- Sag mal, kaczko, to o czym niby jest ta książka? – pyta skonfundowana niemiecka rodzina, naszpanie z placówki [1] i listonosz.
- Yyyyyyyyy... (Don’t mention the war! Don’t mention the war!)... taki tam Der Roman... chyba o życiu?

[1] Norweski: 'Zaprowadziłem rano Dynię do placówki, naszpanie zerknęły na nią i pytają: ‘A żona gdzie? Pewnie wyjechała?’ No to im powiedziałem, że faktycznie, wyjechała, bo napisała książkę i odbiera puchar. Ale zachodzę w głowę, skąd one wiedziały, że cię nie było?'
Dolary przeciw fistaszkom, że w dedukcji pomógł im wygląd zewnętrzny dziecka. Wiem co mówię, widziałam zdjęcia.

(...)
Najcenniejszy, niebezpośredni komplement podarował kaczce jeden z Jurorów. Powiedział bowiem, że po przeczytaniu pierwszych kilku stron spiął się z niepokoju, czy uda się autorowi [2] utrzymać  t a k i  p o z i o m przez resztę pracy.
Taki poziom!
(Oprócz tego, że najwyraźniej nam się udało, to te pierwsze strony, tak sobie dedukuję, były chyba moje?)


[2] Na etapie czytania prac Jury nie wiedziało jeszcze, że ma do czynienia z dualistyczną naturą twórczyń.

(...)
Spędziłam w Polsce intensywne dwadzieścia cztery godziny.
Najpierw lot do.
Samolot ojczyźnianych linii celowo zapewne zaprojektowany tak, aby przypominał autobus PKS.
Na Okęciu zamiast ‘Witamy chlebem i solą’ plakaty ‘Strzeż się nielicencjonowanych kierowców taksówek’. Po polsku.
Na płocie cmentarza – baner gazowanego napitku z hasłem: ‘W święta najlepiej z rodziną’.
W Pruszkowie – znakomita ogórkowa.
W kontaktach z drobnym i niedrobnym biznesem bezustanne: ‘Ma pani drobne? Drobne? DROBNE? Ma pani drobne?’
Na Krakowskim – TVN biwakująca pod Pałacem Prezydenckim i  kawiarnią Nero dawniej Telimena.
W Muzeum Literatury – fajerwerki i fanfary. Oklaski i jodłowanie.
W Dziekance – przypadkowa kradzież kieliszków, libacja na bazie kukułczanki a’la Jarecka i pokaz mody najnowszej kolekcji Manu.
W Poznaniu – pusty hol przylotów. Trzech współpasażerów galopuje ku wyjściu. Wychodzić, nie wychodzić? Gdzie tunel dla connecting flights? Wychodzę. Żywego ducha. Odloty dziesięć metrów dalej. Ponowna kontrola bagażu, fetysz prześwietlania butów i zegarków. (Chodzi zapewne o to, żeby każdy z licznych sprawdzających mógł czymś się zająć. Jeden jednym butem, drugi drugim butem, a trzeci zegarkiem.) Sala odlotów. Kawiarnia. Dwa sklepy, w tym jeden rewelacyjnie zaopatrzony w słoną czekoladę dawniej 22 lipca. Żadnych pasażerów. (Warszawa odleciała. Frankfurt jeszcze nie przyleciał.) Tylko ja i patrzący na mnie łakomie personel. Pięć bramek. Trzy godziny do odlotu. Nagle wiadomość tekstowa. 'Tu twoja Lufthansa. Alarm! Alarm! Zmieniono bramkę odlotu z numeru jeden na numer dwa.' Podejrzliwie rozglądam się dookoła, kiełkuje myśl, że w tym akwarium ktoś przypatruje mi się przez weneckie lustra. Dyskretnie przesuwam kuper dwa krzesełka dalej. Uff! Już jestem pod bramką dwa.
(Kurdebalans! A mogłam na tym lotnisku zorganizować Blog Forum Poznań.)

(...)
A może to się wcale nie wydarzyło?
(kaczka na czerwonym dywanie, oślepiona błyskiem fleszy!)

 (...)
UWAGA! Spojler.
   
‘Ale przecież ja wtedy byłem w zupełnie innym miejscu!’ – obruszył się Stukułka.
‘Franz, nie bądźmy drobiazgowi’, Hans wyjął z kabury pistolet Walther 38 i zaczął go oglądać z taką ciekawością, jakby widział go po raz pierwszy. ‘Nie było cię, ale mogłeś być, prawda? Obecność, czy absencja zależą przecież tylko i wyłącznie od tego jakie stanowisko ontologiczne przyjmiemy. Weźmy Platona, dla niego byt wieczny to idee, a rzeczywistość materialna to ich odbicie. Mogło się więc zdarzyć, że na skutek intensywnego myślenia byłeś jednak w tym czasie zupełnie gdzie indziej. Cóż to dla ciebie zrobić mi uprzejmość i podpisać? Bądź przyjacielem, podpisz!’. 
(kaczka; zdanie wyjęte z rozdziału, który oceniając nadzwyczaj subiektywnie udał się kaczce najlepiej)

(...)
Najszczególniejsze podziękowania:

Dla ZJAW(iskowej) loży motywatorek i najpierwszych recenzentek: Jareckiej, Wasiuczyńskiej, Tych Momentów i Bebeluszka. Jest nadzwyczajna moc w zbiorowym darciu wirtualnego pierza!
 
Dla katachrezy i jej-waterloo za uwagi redakcyjne.

Dla Współautorki za całokształt, dla Jury za wyróżnienie, dla rodziny za wyrozumiałość, dla mnie, że sobie na to pozwoliłam.

Więcej TU w detalicznym reportażu Skorpiona!

(...)
Nie wiem, czy to zaspokaja apetyty P.T. Czytelników czekających na kaczkę z ISBN, ale książka ma szansę ukazać się w maju 2016 roku nakładem wydawnictwa MG.

©kaczka