[231]

[18 Dec 2015]

(...)
Doskonale pamiętam.
Jeszcze nim urodził się Biskwit, gdzieś w sto siódmym lub pięćset dwunastym tygodniu ciąży, w toksycznych wyziewach progesteronu, oczadziała estrogenem wymyśliłam sobie, że na pewno nie uda mi się Biskwita w tej masie (!) rodzeństwa otoczyć stosowną uwagą, przez co zaniedbam go emocjonalnie i będa wychowywać go wilki.
Teraz już wiem, że niepotrzebnie wtedy kiwałam się w kącie ssąc kciuk i wycierając zapuchnięty nos w prześcieradło.
Biskwit, jeśli potrzebuje uwagi, to ją sobie po prostu bierze.
Amputuje ją przypadkowym dawcom bez znieczulenia.
W ilości takiej, jaka jest mu akuratnie potrzebna lub z nieznacznym zapasem.
‘Maaaaaaaamo! Błagam! Kup jej to! Niech ona już przestanie!!!’ – łka Dynia wrażliwa na ludzką krzywdę, bo Biskwit wczepiony w sklepowy asortyment wyje od kwadransa, odmawia translokacji i wcale się tym wyciem nie męczy.
Klienci mylą retorykę Biskwita z alarmem pepoż.
Personel oferuje rabat, bylebyśmy poszli w diabły.
No, kupiłabym, ale do czego mi piła spalinowa?
Nawet taka nie zagłuszy Biskwita.
Biskwit wyszedł zupełnie inny niźli nasze wyobrażenia o Biskwicie.
Zupełnie inny niż matryce, prototypy i protoplasty.
Nieźle rozchybotał nam łódkę.
Biskwit pisany jest ostrą, wyraźną, bezkompromisową kreską.
Biskwit nie jest z mamałygi, ani galarety.
Jest głównie z silnej, krzepkiej, granitowej (samo)woli.
Biskwit brzydzi się różaną marmoladą z pączków, a zjada pełne (kradzione) garście surowych porów, słone śledzie i  popija to kwaśnym barszczem.
Syropy od kaszlu obala z gwinta i do dna.
Z Biskwitem sprawy dzieją się niespodziewanie.
Poniekąd z naszej winy, bośmy gdzieś zgubili to szkło powiększające, onegdaj stale skierowane na Prototyp.
Może dlatego, nieco nas zaskakuje, gdy spotykamy w kuchni Biskwita z zacięciem polerującego srebra przy użyciu kuchennego ręcznika i odkładającego je do szuflady. Albo, gdy zastajemy go samodzielnie odzianego i obutego pod drzwiami. Gotowego do wyjścia. Podczas, gdy sami miotamy się szukając butów i czapek.
Albo, gdy staje w drzwiach swej sypialni i krzyczy na nas zdaniem złożonym, tonem niemieckiego emeryta zdegustowanego głośną imprezą za ścianą:  ‘Biskwit (ś)pi! BITTE RUHE!’
Albo, gdy codziennie rano przebiera mnie za matkę przy pomocy okularów i kapci.
Trochę wstyd, gdy pani od ksylofonu mówi: ‘Biskwit dużo nie mówi,  ale za to ciągle śpiewa.’
Wstyd, bo nikt z nas nie zauważył, a faktycznie okazuje się, że Biskwit coś tam sobie nieustannie nuci pod nosem.
Ma też jakieś swoje własne sprawy, bo potrafi zniknąć w domku dla lalek i nie wychynać stamtąd przez dwa kwadranse, animując zebrania związku kynologicznego.
Bo lubi psy.
I domki dla lalek.
I nie chce już sypiać w butach.
Chce sypiać z rowerkiem biegowym.
I musi odbierać każdy telefon, nawet od domokrążców, a rosyjskie lody obierać z wafli i zjadać jak caryca, łyżeczką.
I cznia tańce w kółeczkach i infantylne, grupowe zabawy towarzyskie dla nieletnich.
I jest absolutnie doskonały.
Chociaż na tę doskonałość składa się trzaskanie drzwiami, pokazywanie języka i ciskanie o ziemię porcelaną z Ikei.
(Nawiasem mówiąc, straszna tandeta, że tak w drobny mak przy pierwszym kontakcie z podłogą.)


(...)

Ekwiwalent Justina Biebera w grupie wiekowej dwulatków.

(...)
BONUS!
W tym miesiącu kaczka gościnnie u Olgi i w Klubie Polek.

 ©kaczka