[194]

[5 Aug 2015]

(...)
I oto nagle dwa najostatniejsze dni uczęszczania Dyni do Instytutu Metafizyki Wychowawczej imienia  Derekcji.
Patrzę w zdjęcia wklejone do teczek z raportami o postępach.
Jak to możliwe, że rok temu oddaliśmy Panu od Małpiatek takie krągłe, niewymowne, bobaśne pulpety, a on nam zwrócił pyskate, bezczelne patyczaki całujące się po krzakach i podpisujące cyrografy imieniem i nazwiskiem.
Trudno mi odchodzić, gdyż jak publicznie wiadomo, fatalnie znoszę zmiany.
A przygnębia mnie dodatkowo wizja powrotu do kuchni.
(Szwabskie Kluseczki nie wydają obiadów. Wydają głodne dziecko. Głodne dziecko, nie mam złudzeń, będzie wymagało gara obiadu. Z dokładką [1].)
Dla odmiany Dynia odchodzi łatwo.
Uznała zmianę za szalenie nobilitującą, a my przez grzeczność  nie zaprzeczyliśmy.
Do tego nie może się doczekać, kiedy wzuje swoją pierwszą parę Turnschläppchen.
(W Szwabskich Kluseczkach to jedyny dozwolony regulaminem model obuwia zmiennego. W worku na papcie z monogramem.)
A ja, jednoosobowy Komitet Rodzicielski, miotam się i ciskam z programem obchodów zakończenia roku szkolnego.
Podpisałam już tysiąc egzemplarzy książeczek ‘from Dynia with love’ [2], upakowałam w torebki z celofanu, zasypałam cukrem, zakleiłam.
Przypomniałam sobie, że jeszcze tatuaże i guma do żucia... więc rozkleiłam tysiąc torebek, uzupełniłam zawartość i zakleiłam ponownie.
Targana jakąś idiotyczną, utylitarną czkawką, zaproponowałam Małpim rodzicom wyprodukowanie razem z potomstwem laurek dla ciała pedagogicznego. Czego, rzecz jasna, prawie natychmiast pożałowałam.
Ponieważ, dla zrealizowania wizji artystycznej poprosiłam o jednostronne prace w formacie A4, holzfrei, 190g/m2 otrzymałam, między innymi, fantazyjne rozkładówki A3 na krepinie, modele 4D z tworzyw sztucznych oraz zupełnie za darmo, lekcję  życia o tym, że czyjeś życie zawodowe mit herzlichen Grüßen nie pozostawia czasu na zajmowanie się takimi duperelami.
Lekcję tę szczodrze zasponsorował mi ojciec Oleandry, który wbrew pozorom nie jest neurochirurgiem Sans Frontières, ale dedukując z treści wizytówki, prowadzi życie na krawędzi w dziale księgowości.
Oprócz tego, że życzę mu, żeby zaciął się septycznie rachunkiem za spinacze, ma chłopina nieco racji.
Dynia, która uparła się narysować i podpisać cały skład osobowy przedszkola (w trzech kopiach) pracowała nad dziełem przez tydzień przechodząc przez wszystkie etapy twórczych rozterek i rozciągając moją cierpliwość w (za)światy równoległe. Czy mogę się dziwić, że ksiegowy chciał uniknąć pokusy wbijania sobie ołówków w kolano lub oderwania własnej głowy i rzucenia w kąt?


(...)
Co ciekawe, kolekcję porcelany, Dynia zaprojektowała na poczekaniu. Bez rozterek.

[1] A przecież jest jeszcze niedożywiony Biskwit! Ten, który potrafi łyżeczką do herbaty zjeść restauracyjną porcję spaghetti z sosem w rozmiarze ‘dla dorosłych’ (metodycznie i precyzyjnie, w trzy kwadranse), a następnie przejść się po sali i dojeść z cudzych talerzy.
[2] Dziś, zamiast imieniem i nazwiskiem,próbowałam podpisać sklepowy rachunek ‘with love’. Znak, że naprawdę przedawkowałam frazę.


©kaczka