[190]

[21 Jul 2015]

(...)
W piątek zwiedzałam ogród socjologiczny.
Derekcja zażyła relanium, otworzyła klatki z podopiecznymi, wpuściła na wybieg rodziców, poluzowała krótkie smycze personelu.
Sommerfest.
Co żyło, rozlazło się i rozbiegło szukając cienia lub jego ułudy. Nawet rtęć w termometrze.
Tylko Derekcja ('Kapitanie, mój kapitanie!') tkwiła na środku ogrodowej polanki wytapiając się i hartując jak stal oraz z wrodzoną, nieszablonową subtelnością próbując  aktywizować i inspirować zebranych.
Przy tym akompaniując sobie na nieodłącznej bałałajce.
('Kumbaya my Lord, kumbaya...')
Nieszablonowa subtelność  wyrażała się najdosadniej w zapowiedziach kolejnych trup artystycznych. (Pod warunkiem, że wychowawcom udało się je zagnać na prowizoryczną scenę wyznaczoną między dwoma umęczonymi upałem drzewkami.)
Derekcja krzyczała, dla przykładu, ‘a teraz wszyscy, bez wyjątków, okazujemy szacunek ciężkiej pracy wychowawców i młodzieży’ i próbowała skłonić setkę roztopionych osób do skupienia się na fabule mamrotanych w rękawki, ograbionych z mikrofonów, sztuk teatralnych.
Cykliczne nawadnianie dwóch najmłodszych grup skończyło się tym, że w kluczowym dla występu momencie wszyscy aktorzy chcieli do toalety, a skoro nie mogli to przykucając zaplatali nożyny (dziewczęta), albo gmerali sobie przy zaworach (chłopcy).
Z daleka mogło to wyglądać jak baletowe wprawki do ‘Jeziorka łabędziego’. Z bliska, jak ustawka do ‘Wstępu do psychonalizy’, rozdział ‘Lęk kastracyjny’.
Grupy starsze, niby kontrolowały pęcherze, ale były nadzwyczajnie podatne na czynniki destrukcyjne z wyższej półki typu: ‘ona ma ładniejszy kostium’, ‘maaaaamo! Tu jestem!’ lub  ‘nie chcę, żeby wszyscy na mnie patrzyli! niech się nie patrzą!’.
Występ Małpiatek storpedował sam Pan od Małpiatek.
O poranku, w dobrej wierze, skonfiskował paczki słodyczy z okazji zakończenia Ramadanu, (teoretycznie, przy pewnej wstrzemięźliwości, mogące wystarczyć do Chanuki), zabezpieczył je w lodówce, i zapowiedział, że rozda je Małpiatkom po występie.
Na tę okoliczność Małpiatki zeżarły pół tekstu i większość prefiksów.
A role podawały sobie w takim pośpiechu, że nikt nie dogonił tej fabuły.
Doceniam.
Biskwit niewrażliwy na sztukę, wrażliwy na promienie UV od początku głośno protestował, że solarium bez atestu, a część artystyczna zagradza mu drogę do bufetu. Denerwowała go również kobieta z bałałajką. (Roztrzęsiona tak z natury, niekoniecznie rozmazująca się w konturach wyłącznie od gorącego powietrza.)
Przy ‘The end’ - trzy minuty czterdzieści sekund od podniesienia kurtyny (Małpiatki zrezygnowały z ukłonów i przyjmowania stojących owacji) z ulgą uniosłam Biskwita ku wyjściu, nieco tylko poturbowana przez tabun aktorów, który  przebiegł po nas w drodze do lodówki.
Gdy wychodziłyśmy, Derekcja podawała przez megafon komunikat specjalny.
Że właśnie ukąsiła ją osa.
W pośladek.

(...)
Tęcza XXL.

(...)
Rotawirus?

©kaczka