[191]

[23 Jul 2015]

(...)
Dynia ma plan.
‘Kiedy  (przyp. kaczki: Kiedy! Nie żadne tam subtelne  jeśli lub może!) umrzecie to wprowadzę się do Łukaszka, bo on ma bardzo duży dom. Biskwita też zabiorę.’
Niby obie poklepują mnie tak przyjacielsko po pleckach, ale nie dajmy się zwieść, tym gestem popychają raczej ku czeluściom grobowca. Wpadnę tam i korzystając z wieczności może nawet utkam sobie sweter. 
Z siwych włosów. Heklując murszejącym żebrem lub obojczykiem.
Kilka dni temu, dzieciny nie informując nikogo, opuściły lokal mieszkalny. Zaniepokojona nagłą ciszą (szalenie ambiwalentne, pożądam ciszy, ale odkąd mam dzieci, niczego bardziej się nie lękam) zastałam je na klatce schodowej w połowie lastrykowych schodów (oczywiste nawiązanie do grobowca). Stromych i wąskich jak Matterhorn. Biskwit trochę szedł, trochę ‘robił ściankę’ zwisając z barierki. Dynia najpierw sugerowała, że jest już dorosła i odpowiedzialna, więc o co ten huk... ale embargo na mrożonki (... I ŻADNYCH LODÓW DO MATURY! [1]) spowodowało nagłą zmianę zeznań na: ‘TO BISKWIT MI KAZAŁ!’  i w ryk.
Patrząc w harde, błękitnopruskie Biskwicie oczy, obawiam się, że to prawda [2].


[1] Biskwit wzruszył ramionem na wieść o embargu na mrożonki. Dynia zajrzała mi w źrenice smutnym wzrokiem i rzekła, że jeśli mama Łukaszka kiedykolwiek poda lody to ona, Dynia, odsunie miseczkę na brzeg stołu (chlip, chlip... pauza na teatralne otarcie łzy wyciśniętej z oka... chlip, chlip) i powie, że jej nie wolno (a broda jej się tak przy tym trzęsła, że od wyrzutów sumienia Norweski  rozsypał się po podłodze i poturlał  się rozkładać moralnie w kąciku.)
Wynika z tego, że najprzykładniej ukarałam lodziarza.

[2] ... i mimowolnie sprawdzam, czy podczas poklepywania po pleckach Biskwit nie zawiesił mi na nich kartki ‘kopnij mnie!’

©kaczka