[170]

[15 May 2015]

(...)
Wiosna.
Drzewo.
Ptak.
Robak.
Guano.

(...)
Zmiany zaskakują, choć przecież człowiek waruje pod dziecięcym łóżeczkiem i czeka w gotowości, żeby taką zmianę przyłapać na gorącym uczynku.
Biskwit chodzi.
Jeszcze sztywno, jak miniaturowy Golem na toczonych, drożdżowych nogach, ale grawitacja nie podcina już Biskwitowi nóg zarzucając niewidzialnym lassem.
Stało się.
Jak w czołówce ‘Było sobie życie’, Biskwit wyszedł z wody, wspiął się na drzewo, a gdy się zeń ześlizgnął ruszył przed siebie spionizowany.
Machając przy tym srebrną, wieczorową torebką prababki.
Odtąd idzie.
Bywa że przystanie, aby nagrodzić swój przemarsz rzęsistymi brawami i gromką owacją.
Głównie jednak idzie. Krąży po kwaterze jak sprężysta cząsteczka w nieustannym, chaotycznym ruchu.
Niby jestem zaskoczona, że tak nagle, znienacka, a przecież były przesłanki.
Kilka dni temu na placu zabaw raczkujący Biskwit – adrenalinowy junkie - wdrapał się pod prąd rynną zjeżdżalni na wysokość dwóch metrów nad poziomem morza i sruuuuuu... zjechał na brzuchu kwicząc ze szczęścia.
W tej wspinaczce na szczyt nogi wyprzedzały tułów.
Widać było, że rwą się do czynów.

(...)
Otóż dramat.
Batman nie ożeni się z Dynią.
Tak jej ponoć powiedział, skurczynietoperz: ‘nie ożenię się z tobą, bo jesteś za chuda!’
To on, pytam, zwisielec jeden,chciał ją jeść, a może turlać?

(...)
Wieża Babel.
Aneks kuchenny.
Dynia wybiera widelec pod względem urody i przymiotów charakteru. Czas mija. Dynia wybiera. Obiad stygnie.
[Dynia, prowadząc monolog zewnętrzny] – Welche Gabel...?
[kaczka zniecierpliwiona] – Ten!
[Norweski zdziwiony] – Den?
[kaczka na oparach fonetycznej cierpliwości] – TEN!
[Dynia wstrząśnięta] – But I need ONE! Not ten!

(...)
Freski.
(Razem! W ciszy! Chwilo trwaj!)

 ©kaczka