[143]

[18 Feb 2015]

(...)
Biskwit wstaje najpierwszy.
Taktyka ta pozwala mu w spokoju spożyć obfite pierwsze śniadanie.
Do obiadu zjada kolejne trzy.
Matce, ojcu, Dyni.
Biskwita nie da się nasycić jedzeniem. Wiem, bo przeprowadziłam stosowne eksperymenty.
Obiad. Cztery mielone, miska ryżu, dziesięć marchewek w plastrach, siedemset dwadzieścia cztery kulki zielonego groszku.
Dla Biskwita to przystawka. Dania główne, mniema Biskwit, są ukryte na cudzych talerzach i trzeba je zdobywać sprytem, podchodem oraz podstępem.
Fakt ten bez skrupułów wykorzystuje Dynia pozostawiając bez opieki szpinak lub brukselkę albo dyskretnie zrzucając pod stół naręcza brokułów.
Gorzej, gdy ręka spod stołu uprowadzi frytkę tudzież zasadzi się na pęto kiełbasy podsuszanej.
Stan wojenny, krwawa jatka, w obdukcji wyraźne ślady zębów nie tylko na kiełbasie.
Podwieczorki wydawane w formie bufetu samoobsługowego –  nie przewidział tego organizator małej wyobraźni – okazały się festiwalem atawizmów. Ci z niższych gałęzi drzewa filogenetycznego skakali zeń prosto w talerz starając się jak najszybciej wypchać sobie spyżą policzki. Ci z wyższych, znakowali swoją własność oblizując produkty spożywcze w nadziei, że ustali to nieprzekraczalne granice i wywrze wrażenie. Nie wywarło, a granice prawdopodobnie zjedzono.
Obecnie podwieczorki wydaje się odseparowawszy konsumentów przestrzennie.
Opóźnienia w wydawaniu posiłków są, dodajmy, bardzo źle widziane.
Zniecierpliwieni i konający z głodu przekąszają wtedy tym, co mają pod ręką.
Wczoraj była to zielona kredka woskowa w drewnianej oprawie.
(Do wieczora Biskwit wyglądał jak poirytowany Hulk.)

(...)
Dynia.
Nagle zaczęła liczyć do dwudziestu, mówić 'telefon' zamiast 'teFELON', wiązać węzły płaskie, obsługiwać nożyczki bez bezpośredniego zagrożenia dekapitacją, ogrywać Norweskiego w 'Memory' i  poprawnie artykułować miejscowe rrrrr... (to samo, po którym rozpoznać Niemca nim jeszcze się odezwie).
Jednak dopiero, ludzka pani, gdy pewnego poranka sama wzuła rajstopy, wyraziła przypuszczenie, że nie jestem jej już tak bardzo potrzebna i że mogłaby beze mnie się obyć. A może obuć. W stanie szoku pourazowego trudno skupić się na detalu.
Na szczęście nim skoczyłam z mostu, pokrzepiła mnie dobrym słowem:  'But do not you worry! You have Biskwit to need you’...

(...)
Niekoniecznie.
Szesnastego lutego Biskwit odspawał się od rączki od piekarnika, przy której zwykł stać i gibać się jak pasażer w miniaturowym tramwaju.
Odspawał się i poszedł.
Szedł tak przez trzy setne sekundy, odrywawszy nogi od ziemi jak Basil Fawlty w końcowych scenach 'The Germans', potem gwałtownie przyspieszył, włączył nadświetlną, wpadł w poślizg i rymnął w objęcia grawitacji. Grawitacja okazała się chuda i koścista, co chwilowo zniechęciło Biskwita do dalszych eksperymentów.
Ale nie mam złudzeń.
Zaraz ogłosi autonomię.
Będzie liczyć do dwudziestu i samodzielnie wzuwać rajstopy.

©kaczka