[357]

[7 Jun 2017]

(...)
Poszliśmy do kina zażyć popkultury.
Zobaczyć tę popkulturę już trzy tygodnie po premierze, w sali hojnie obsianej popcornem, użyźnionej nachos o smaku czosnkowym, spływającej irygacją litrowych napojów ze słomką, to rzecz tak niewiarygodnie nieprawdopodobna, że do teraz drżę z podniecenia i z trudem trafiam palcami w klawisze.
I jeszcze w dodatku film taki życiowy, że człowiek nie może się powstrzymać, roni łzy wzruszenia i dosala sobie mimochodem wiadro kukurydzy,  bo reżyser tak udatnie scharakteryzował ludzkość, że aż za serce ściska.
Otóż leci ta ludzkość kolonizować nową planetę, leci tak siedemnasty lub siedemsetny rok. Przygotowywali się do tej misji przez dekady. Siedem lat im zostało. Na pokładzie dwa tysiące zakonserwowanych osadników. Czyli, tak jakby, wożą się po tym kosmosie z zamrożoną wsią Dwikozy (powiat sandomierski).
I co robią? Na dźwięk karaoke z mijanej, podejrzanej planety w ciągu pięciu minut zmieniają zdanie zarzucają wszystkie dotychczasowe plany i protokoły  i decydują się osiedlić tam, gdzie usiądą.
Oczywiście (uwaga! spojler!) siadają na Obcych, bo Sigurney rozwlekła ich po całym wszechświecie.
Ale Obcy z pikseli to już nie ta finezja w porównaniu z pierwszymi częściami, gdy Ridley lepił ich z plasteliny, bakelitu i bitumitu.
Rzecz jasna są flaki, krew, wydzieliny oraz wydaliny rozmazane po ścianach i ekranie, ale w siódmym roku macierzyństwa trudno mnie w tym temacie zaskoczyć i zrobić tak, żebym się szczerze wzdrygnęła.
Nie zdziwiło mnie też przesadnie, że ludzkość gdy tylko wysiadła na tej nowej planecie natychmiast zaczęła snuć plany typu: tu postawimy supermarket, a tu gabinet odnowy biologicznej, i macając wszystko gołymi łapami z miejsca rozlazła się samotnie po krzakach, a to na siku, a to na papierosa.
Wysyłanie w tę podróż załogi, której zbiorowe IQ nie przekraczało (spojler! nieuniknione użycie czasu przeszłego) IQ naszego tostera, uzasadnia  przewodnią myśl produkcji, że jako ludzkość nie zasługujemy na drugą szansę. Że o pierwszej nie wspomnę.
Ale film ten ma też bardzo pozytywne przesłanie, maleńki zdroik optymizmu.
Otóż jeśli kapitan statku kosmicznego, który przed chwilą dowiedział się, że Fassbender jest nieśmiertelnym psychopatą grającym na fujarce i produkującym genetyczne hybrydy w wilgotnej i zagrzybionej (ha!) piwnicy, jeśli tenże kapitan, który stracił najpierw statek, a potem swoją załogą wykarmił Obcych, lezie z własnej woli do tej piwnicy za Fassbenderem i  wierzy Fassbenderowi na słowo, że nic go tam  nie zeżre (spojler! a jednak zeżarło)...
No więc, jeśli taki człowiek został wybrany do misji przetransportowania wsi Dwikozy (powiat sandomierski) na drugi koniec wszechświata to uważam, że nawet ja miałabym szansę na posadę w branży kosmicznej.
Ni chybi biorą wszystkich.


©kaczka

[356]

[31 May 2017]

(...)
Czyż nie jest tak, że człowiek całą zimę wzywa ostrych jak żyletki słonecznych promieni UV, tęskni do orgii świeżego chlorofilu, fantazjuje o pływaniu z delfinami  na miejskiej, nadrzecznej plaży i śni o tych wszystkich koktajlach z palemką, które wysączy systemem połączonych słomek, gdyż rzecz jasna, ani mu w głowie zwlekać swój hedonizm z leżaka.
I rok w rok człowiek ów zapomina, że pakiet ten oprócz glamouru i lazuru ma również całą listę objawów ubocznych.
Alergeny, sterydy wziewne, astma, delfiny nie dopłynęły, na plaży salmonella i że nikt nie ma siły co pięć minut zbierać suchego prania ze sznurków.
(Stąd też i rzędy Biskwicich desusów tygodniami łopocą na wietrze jak buddyjskie flagi w Katmandu.)
To, że pranie schnie błyskawicznie ma jedną zaletę.
Sukienka Biskwita, ta jedyna z tysiąca sukienek, która ma kieszenie, jest po upraniu natychmiast gotowa do założenia. Ponieważ w miesiące z literą eM Biskwit nosi wyłącznie sukienki z kieszeniami  (oraz zimowe kozaki) w maju ta jedyna, która odpowiada specyfikacji, schnie samoczynnie. (A w marcu, bywało, trzeba ją było o świcie suszyć suszarką do włosów.)
W tych kieszeniach, uprzedzając pytania, Biskwit wynosi z placówki kamienie i piasek, a nawet i szyszki.
(Idę o zakład, że chodzi o podkop.)
Człowiek przypomina sobie, by sprawdzić te kieszenie,  gdy z pralki wydobywa się dźwięk kruszonych skał osadowych, po domyty żwir zgłasza się obsesyjno-kompulsywna cementownia, a z upranych nasion wyrastają samochodowe odświeżacze powietrza w kształcie choinek.

(...)
W tym tygodniu nadszedł list, w którym Dyrekcja Placówki imienia Ofiar Holocaustu przypomina, że rok szkolny kończy się lada moment. Niby ten moment wypada za sześć tygodni, ale mam wrażenie, że mój zbiornik czasu ma jakieś uszkodzone uszczelki i przecieka.
Dałabym bowiem głowę, że ta szkoła zaczęła się, góra, przedwczoraj.
Na szczęście, zanim odpaliłam na tym tle kompleksową depresję ('zasnęłam w grudniu, budzę się jest czerwiec?!?') okazało się, że w dalszych słowach swojego listu  Dyrekcja wyjaśnia, że placówka zmuszona jest przeprowadzić dwieście egzaminów ustnych w klasach końcowych i że do każdego egzaminu wymagana jest ustawowa obecność dwóch nauczycieli. Logistycznie jest to zatem przedsięwzięcie porównywane z podniesieniem z dna Titanica widelcem, odkopaniem Atlantydy przy użyciu jednego psa rasy jamnik i osobistym polizaniem własnego łokcia, zatem proszeni jesteśmy, aby się nie dziwić, że w te ostatnie tygodnie pani od religii przejmie lekcje geografii politycznej, woźny poprowadzi aerobic, a w ramach zajęć z matematyki dzieciny wypuści się na podwórko i każe sprzątać świat, żeby już było zaocznie za wrzesień.

Dziwić się?
Mua?
Takimi drobiazgami? Taką ledwie zmarszczoną falbanką na gaciach rzeczywistości?
Po pierwsze, nie mam czym się dziwić! Mój ośrodek zdziwienia uległ atrofii. Słońce przytrzasnęło mi mózg w gigantycznej maszynie do gofrów i prawdopodobnie nie otworzy jej póki nie wygładzi mi fałd i zwojów i nie wypiecze resztek w regularny, kratkowany, bezmyślny rzucik. Na chrupiąco.

Po drugie, od kilku tygodni jestem targetem fascynujących Przypadków, kaczką zbiegów okoliczności, drobiem zrządzeń losu. Na to wyprztykałam wszystkie nadwyżki zdziwień. Napisałabym już o tym dawno w detalu, ale muszę się powstrzymać, z obawy, że ta dopamina z euforyną to halucynacje wywołane przedawkowaniem leków przeciwhistaminowych.
Zatem ...cliffhanger!

©kaczka

[355]

[27 May 2017]

(...)
Główny plac miasta to całoroczny teren łowiecki.
Polują tam deweloperzy Królestw Bożych o najrozmaitszej denominacji. Członkowie lokalnych oddziałów partii politycznych wabią ofiary solowym śpiewem kupletów przy akompaniamencie gitary unplugged. Przyjaciele Ziemi  pozwalają głaskać trzygłowe ryby karmione glifosfatem i nabłyszczane DDT, a zwolennicy legalizacji substancji odurzających zbierają podpisy pod petycją ZA motywując, że znają szybsze sposoby, by zobaczyć trzygłową rybę w dowolnych dekoracjach.
Jednocześnie wszyscy oni chcą pieniędzy, jednorazowych datków, chronicznych  składek, zapisu nieruchomości w testamencie lub przynajmniej dwóch ojro, gdyż brakuje im pieniędzy na lekarstwo dla babci albo na bilet autobusowy do domu.
Główna zasada przetrwania – biec przez ten plac nieprzewidywalnym zygzakiem, nie nawiązując z nikim kontaktu wzrokowego.
Dziś się nie udało.
Zdeterminowany domokrążca UNICEFu rzucił się pod wózek z Biskwitem, a jego towarzysze okrążywszy nas, odcięli nam drogę ucieczki i zaczęli wyjaśniać, że celem zbiórki jest dożywianie głodujących, afrykańskich dzieci.
Są takie słowa, z którymi Biskwit łatwo się identyfikuje.
Jednym z nich jest ‘głód’.
Głód zawsze prześladuje Biskwita. Nawet jeśli  zaraz po obiedzie zjadł cztery precle z masłem, szesnaście rurek z kremem i dwadzieścia osiem bułek z dżemem. Zatem, gdy w narracji padło: ‘głód’, Biskwit przypomniał sobie, że od zjedzenia dwudziestej ósmej bułki z dżemem minęło już dziesięć minut, co usprawiedliwia rozpaczliwy ryk o treści ‘Nie jadłem cały dzień! Umieram z głodu!’ rzucony przez Biskwita prosto w twarz przedstawicieli UNICEFu.
Był to prawdopodobnie ten rzadki i wyjątkowy przypadek, gdy zbierający na rzecz, rzucili się przeszukiwać własne kieszenie, żeby złożyć datek na dożywianie potencjalnego dawcy.
W tym czasie Dynia przyniosła garść ulotek z sąsiedniego stoiska, w których Jezus zapewniał, że oto niebawem przyjdzie (Apokalipsa 22,7), co Dynię bardzo skonfundowało, zmarszczyło jej czoło procesem myślowym i wywołało wyrzuty sumienia odnośnie lekceważonych, domowych czynności porządkowych:
- Aleeeeeeeemaaaaaaaaaaamo?!? Jezus?! TEN JEZUS?! Do nas przyjdzie? ŻE DO DOMU? NIEBAWEM?
Biskwit zaś, który zwykle przymuszany jest, by odstępować swój lokal gościom, wyczuł niebezpieczeństwo i postanowił zawczasu się zabezpieczyć spazmem i jeszcze głośniejszym rykiem:
- Nie będzie spał w moim pokoju! Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!
No, a do tego bułką to już na bank Biskwit się nie podzieli.
Nie ma takiej siły.
Toteż lojalnie uprzedzam, że w Dzień Pański, nie zapewniamy bufetu.

Może jedynie suchy chleb dla koni jeźdźców Apokalipsy?

©kaczka

[354]

[18 May 2017]

(...)
Przerzucałam nocą kanały w telewizorze w poszukiwaniu jakiejś wartościowej wizji i fonii. Na przykład, filmu o katastrofie Hindenburga czy fabularyzowanej opowieści o produkcji mąki kukurydzianej...
Klik.
Wiadomości.
Klik.
Reklamy.
Klik.
Zombie kontra wampiry kontra Frankenstein kontra wilkołaki kontra kanibale kontra ludzie, którzy obgryzają paznokcie u stóp przy obiedzie...
Klik.
Reklamy.
Klik.
Kup komplet garnków kup krem pod oczy kup fontannę do salonu kup tysiąc kulek na mole. Drapaczka do pleców GRATIS! Kup kup kup!
Klik.
Wróż Gunther obnaży przed tobą twoją przyszłość za 4,99/min plus VAT.
Klik.
Goli ludzie w probówkach.
Kli...
Wróć.
GOLI LUDZIE bez pikseli?!
O rany! Faktycznie nudyści w probówkach!
- Norweeeeeeeeeeeeski – krzyknęłam. – Chonotu! Roswell to prawda. Kosmici przybyli na ziemię, pobrali próbki gatunku i robią na tych próbkach eksperymenty! I jeszcze przez przypadek jest live stream w naszej satelicie.
(Czasem, gdy na naszej satelicie usiądzie orzeł bielik albo dorodniejszy kruk to ona się obraca jak kogutek na wieży ratuszowej i przez tydzień odbieramy wiadomości z Istambułu. Na trzystu trzydziestu kanałach.)
Norweski przyszedł, rzucił okiem i powiedział, że to nie kosmici, tylko niemiecka TV tydzień temu wymyśliła taki nowy, szałowy i rewolucyjny format rozrywki.
Tłum ochotników włazi do szklanych rur i stopniowo na wizji eksponuje swoje drugorzędowe i trzeciorzędowe cechy płciowe. Najpierw do pasa, potem po szyję, a na końcu to nawet i twarz.
Ubrany uczestnik programu drogą eliminacji wybiera sobie spośród tychże ochotników partnera na ubraną (!) randkę, w stronę której odchodzą już wspólnie rozebrani (!).
- Norweski – powiedziałam, gdy minął mi szok pourazowy i gdy dysonans poznawczy udało mi się znów zagnieść w jedną gładką i homogeniczną kulkę swawolnej bezmyślności. – Myślę, że w takim razie widziałam już wszystko. Pora umierać!
Ale zaledwie chwilę później życie zweryfikowało moją pochopną opinię.
- Jestem panseksualistką – ujawniła uczestniczka programu i nim zdążyłam dobiec do Wikipedii wyjaśniła, że nie liczy się płeć, wiek, gatunek, ani nawet stan skupienia obiektu pożądania, liczy się wyłącznie uczucie.
- W takim razie teraz widziałam już wszystko! – rzuciłam hardo w twarz Wszechświatu, ale znów jak się okazało popełniłam falstart.
- Do programu zgłosiłam się, bo najbardziej cenię w ludziach... charakter. - wyznała uczestniczka, a ja natychmiast przełączyłam na przepowiednie wróża Gunthera .
Wiadomo, po co ryzykować, może i ten charakter dałoby się jakoś przebić?

(...)
I gdy wstałam rano myśląc, że widziałam już wszystko widziałam to okazało się, że jednak nie.
Ledwie skosztowałam porannej kawy, a oślepił mnie sygnał świetlny nadawany stroboskopem z podwórka.
Zanim dostałam ataku epilepsji,  zidentyfikowałam źródło.
Zła wiadomość jest taka, że to sąsiad z Drugiego Naprzeciwka ustawił sobie w ogródku uroczy wiatraczek ulepiony własnymi rękami z potłuczonych  lusterek.
Dobra wiadomość to ta, że słońce jednak odpaliło i działa. Dwadzieścia osiem w cieniu. Wiosna przeszła bokiem. Mamy od razu lato.
Zła wiadomosć to ta, że co mi po tym słońcu? Póki ten wiatraczek tam jest wkopany na siedem metrów w głąb gruntu to do zimy nie podniosę kuchennych żaluzji w obawie przed urazem neurologicznym.

(...)
Gdyśmy się ostatnio z naszpanią od Mastodontów zderzyły na trasie do placówki (ja szczęśliwie właśnie zdeponowałam dziecko, ona mniej szczęśliwie bieżyła by ponosić tego konsekwencje) tośmy się wymieniły informacjami. Ja o pogodzie, w skrócie, że beznadziejna. Ona, w skrócie, że Dynia uprawia na przerwach mezalians z Dawidkiem z klasy Oposów. Że Dawidek przychodzi po Dynię na każdej długiej przerwie i wspólnie idą na betonowo-cementowy spacerniak, gdzie oddają się rozmaitym rozrywkom.  I że absolutnie nie powinnam się niepokoić, bo Dawidek jest synem pana od wszelakich sztuk walki. Tych, co to Dynia je również pobiera i do których potrzebowała kija od szczotki.
Powiadam wam, słodycz zalała moje matczyne serce.
Młody ninja!
Syn pana od wszelakich sztuk walki!
Tego przystojnego pana, który od niechcenia, kantem dłoni, narąbie opału do kominka, a małym palcem u stopy obezwładni przestępcę wyrywającego staruszce torebkę.
O ileż to bardziej obiecująca partia niż szesnaście kilo metrowego Łukaszka, którego Dynia może nosić w torebce jak yorka!
I radowałam się tym romansem do ubiegłego czwartku, gdy po treningu Dynia przedstawiła mi Dawidka.
Metr wzrostu. Góra szesnaście kilo.
W tym formacie, w sztukach walki można go chyba wykorzystać wyłącznie do ciskania w przeciwnika.
Nabój do procy przeciw Goliatowi!
Z tego mi wynika, że w naszym domu też ceni się w ludziach charakter.

(...)
Tymczasem Biskwit, dzięki Szwabskim Kluseczkom,  rozwija się społecznie.
Nadzwyczajnie się rozwija.
Gdyby Obcy (TEN Obcy Ridleya) ewoluował społecznie tak szybko jak Biskwit to od tygodnia miałby już kartę do biblioteki miejskiej, a do tego  podpisany kredyt na mieszkanie w apartamentowcu oraz dyplom ukończenia (z wyróżnieniem) rocznego programu ‘Advanced Anger Management’.
- Nikola mnie popchnęła. Dwa razy – powiedział kilka dni temu Biskwit gdym go odbierała z placówki. Powiedział to jednak tonem wskazującym na to, że już zrobił sobie tabelkę w Excelu i analizuje trendy.
Przez kolejne dwa dni Nikola nie zaprzestała procederu, a wręcz zwiększyła częstotliwość.
Zanim zdążyłam wyrwać Nikoli serce, Biskwit wziął sprawy we własne ręce.
- Ale że co? – nie zrozumiałam, bo Biskwit pod wieszaczkiem tłumaczył mi pantomimą scenariusz tej konsumowanej na zimno zemsty. Wyglądało to tak, że wetknął sobie palec w nos, a po wyjęciu rysował nim kółka w powietrzu.
- Mnie się wydaje –Dynia, specjalistka w dziedzinie kontaktów z obcymi cywilizacjami, przetłumaczyła na ludzki – że Biskwit wetknął sobie ten palec w nos, a potem nim zamieszał w jogurcie Nikoli.
Biskwit nie potwierdził, ale niestety, również i nie zaprzeczył.
Uznałam, że nie będę drążyć tematu.
Grunt, że już podobno nie popycha.

©kaczka

[353]

[15 May 2017]

(...)
Życie to się chyba swoich strategii marketingu, dystrybucji dóbr, a szczególnie orientacji na nabywcę uczy w sklepach z odzieżą używaną.
W takim sklepie, wiadomo, można znaleźć niejedno.
Podobno byli tacy, co znaleźli Rolex przez x a nie przez ks.
Albo sukienkę Marylin Monroe z Marylin Monroe w środku, co pozwoliło im sprzedać komplet na aukcji w Sotheby’s a za uzyskane fundusze kupić sobie cały Nowy Jork. Dwa razy. A Oklahomę to im nawet dorzucono gratis.
Dziwnym trafem, innym, w kategorii: Niebywałe Okazje, zwykle trafia się Chanel przez dwa L, który obejrzany pod światło ostatecznie okazuje się chińską ściereczką do naczyń przedstawiającą ENGLISH CHANNEL (!) i klify Dover.
Albo jeden but z pary od Manolo Blachnika w dodatku trzy numery przyciasny.
I ze złamanym obcasem.
Otóż Biskwit dostał się do Montessorian.(TU i TU)
Chciałabym móc napisać, że w tym wyścigu pokonaliśmy bazylion innych, zdeterminowanych rodziców, że ujęliśmy Komisję wdziękiem i szarmem osobistym, a Biskwit to nawet przypadkowo rozsądkiem, nienagannymi manierami i dojrzałością. I że z pewnością nie przeszło niezauważone, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej  z mej torebki wypadł (przynajmniej dwanaście razy) egzemplarz Dzieł Zebranych Montessori, który wieczór wcześniej cynicznie przekładałam niezliczonymi zakładkami i który z premedytacją gniotłam w rękach, by wyglądał na moją codzienną lekturę i źródło wychowawczych inspiracji.
Tymczasem, pewnie większość korporantów w krawatach i eko-wojowników z bio-jarmużem na sztandarach, których wabił glamour placówki w centrum miasta, zmieniła zdanie na widok warunków lokalowych w filii i tak, zostaliśmy sami na placu boju z przyciasną obórką i kącikiem zabaw wydzielonym w wychodku.
- Patrz na to optymistycznie – zaskoczył mnie Norweski. – Im bliżej wychodka, tym większe szanse, że nasze dziecko dobiegnie do toalety.
Tę ofertę życie przedstawiło oczywiście zaraz po tym, gdy dzień wcześniej powiedziałam, że w sumie to mi już naprawdęserioprzysięgam wszystko jedno.
Naszpanie ze świętego Maurycjusza von Knotke jedzą Biskwitowi z ręki. Biskwit realizuje tam sobie jakieś niecne własne cele i nie zraża go do instytucji nawet ta cykliczna konieczność uprawiania publicznych występów artystycznych.
No i brzdęk.
Na drugi dzień, życie dzwoni i oferuje mi pół Manolo Blachnika, niby w moim rozmiarze, ale piętę nieznacznie obciera.
A bo placówka jedynie do szesnastej, wozić trzeba pociągiem, a za foie gras z buraków i ciecierzycy płacić osobno...
A w dodatku, gdzie teraz nie pójdziemy to zewsząd wyskakują naszpanie od Maurycjusza, czy to lada chłodnicza w sklepie, czy kolejka po bułki, i opowiadają jakim to pazłotkiem w bombonierkach ich żywota jest nasze dziecko i jak jaśnieje na firmamencie Szwabskich Kluseczek. No tak jaśnieje, że lada moment wszyscy tam będą zmuszeni zakładać okulary przeciwsłoneczne. Nawet zimą.
- ... i kto im w takim razie wyrwie serce i powie, że zimą już nie będą potrzebować?
Ja się nie wyrywam.
Norweski mówi, że jest zbyt wrażliwy.
Może wynajmiemy sobowtóra?

Trochę czuję, że na końcu tej edukacyjnej tęczy tak naprawdę nie ma wcale garnca ze złotem, a jedynie – jak zwykle – skserowane pliki banknotów z Monopoly i zgaga po ciecierzycy.

©kaczka

[352]

[8 May 2017]

(...)
Ledwie skończyłam drwić z pisanek nabitych na pal, które Ryfka niosła w szkolnym pochodzie ku czci wiosny, a już karma przysłała mi telegram zwrotny, w którym kategorycznym głosem naszpani wyjaśniła czule, że tradycją placówki imienia Ofiar Holokaustu jest pochód ku czci lata – niedziela, obecność obowiązkowa. I że każde dziecko ma przynieść kij, na który nabije pszczołę.
Przez moment, przyznaję, pomyślałam, że naszpani od Mastodontów poszła z tym szałem artystycznym jeszcze dalej niż naszpani Ryfki i że dzieciny będą na te kije nabijać żywe pszczoły wydłubane z ula albo, na przykład, przywiązywać insekty do kija na nitkach. Za odnóża.
Na szczęście, okazało się, że pszczoły mają być z papieru. Mastodonty machną je sobie w ramach zajęć z religii przy okazji omawiania plag egipskich, a jedynym zadaniem rodziców jest ten kij ‘na jutro’.
Z czasów, gdy dziewczęta znosiły do domu chrust wierząc, że to magiczne różdżki, mamy na balkonie kopiec patyków wystarczający na podpałkę Dziewicy Orleańskiej średniego wzrostu. Mamy też szwajcarski  scyzoryk z mikroskopijną piłką, zatem raz-dwa, w cztery godziny Norweski ociosał coś z kolekcji tak, żeby prezentowało się jak godna, metrowa wykałaczka.
Gdyśmy odprowadzili Dynię do szkoły, na miejsce zbiórki, część Mastodontów akurat naparzała swoimi kijami przedstawicieli klasy Tygrysów. Był to konflikt międzygatunkowy: pszczoły kontra biedronki. Dynia wysłuchała naszych uwag na temat zasad unikania bezmyślnych konfliktów zbrojnych, pokiwała głową, przytaknęła i z okrzykiem: WRRRRRRRRRRROAAAAAAAAAAAAAH! rzuciła się ze swoją pszczołą bronić honoru Mastodontów.
W tym czasie reprezentacja mieszkańców naszej ulicy deliberowała nad zagadnieniem, czy Mastodonty mają na kijach pszczoły, czy może, jak wskazywałyby wszystkie poszlaki, są to jednak osy?
(Odkąd odkryłam, że klasa Ryb ma na sztandarze delfina nie pokładam szczególnej nadziei w szkolnej interpretacji filogenezy i żyje mi się już o wiele spokojniej.)
Kres rzezi biedronek położył Burmistrz, który dał znak do wymarszu.
Na początku pochodu szedł Węgierski Woźny, który, gdyby go zapuścić wyglądałby jak gajowy w Hogwarcie.
Woźny niósł pal z zafoliowanym preclem.
Potem przejechało kilka choinek na wrotkach.
Przemaszerowała orkiestra dęta i Burmistrz z Małżonką.
W dalszej kolejności paradowały przedszkolaki i tu ktoś popełnił  taktyczny błąd.
Przedszkolaki w ilości ponad czterdziestu miały najwyraźniej triumfalnie przejechać na udekorowanych krepiną hulajnogach. Rzecz w tym, że gdy czołówka tego peletonu już na pierwszym zakręcie wywaliła się na nierównej drodze nastąpił efekt domina i wkrótce na asfalcie leżały dwie grupy przedszkolne przysypane hulajnogami i kwieciem z bibułki. To znacząco obniżyło morale i zdezorientowało napierających z tyłu kolejnych uczestników parady (w tym członków Koła Hodowców Drobiu Egzotycznego z klatkami żywych eksponatów).
Kiedyśmy wspólnymi siłami oczyścili drogę z czterolatków i kur, pojawiła się młodzież i lokalne kluby sportowe.
I wtedy reprezentacja naszej ulicy zaczęła dość histerycznie wykrzykiwać ‘Jochen, Jochen! Tu! Patrz! Tu! W obiektyw! JOCHEN!!!’. Para niezrzeszonych staruszków stojących obok rozczuliła się niezmiernie. ‘Oh, du Lieber Gott... jak państwo musicie to dziecko kochać, że tak dopingujecie mu tłumnie i całą rodziną. Jakie szczęście ma ten Jochen! Precelek mamusiny! Kluseczka tatusiowa!’
Nikt nie miał serca zaprzeczyć, choć Jochen ma lat czterdzieści, mieszka pod ósmym i oddelegowano go do ciągnięcia zaprzęgu wagoników wypełnionego czterdziestką dzieci z klubu sportowego. (Jochen prosił, by zrobić mu zdjęcie, na wypadek, gdyby żywy nie dotarł do mety.)
Potem przeszły Mastodonty z resztkami pszczółos. I Tygrysy z sieczką z biedronek.
I wtedy sąsiedzi – siedemnasty raz na pochodzie -  powiedzieli, że teraz jest właśnie ten najlepszy moment, żeby skoczyć skrótem do bufetu, bo pochód będzie się błąkał po wsi jeszcze ze trzy kwadranse, a potem wszyscy rzucą się na ciasto i jak zwykle zostanie tylko tort z marchewki, w którym klasa cukiernicza corocznie utylizuje obwiędłe warzywa z ziemianki. A pod ten tort zacznie przygrywać orkiestra dęta.
Tak zrobiliśmy i zaiste, trzeba słuchać profesjonalistów.
W rozkosznie przyjemnej atmosferze (nie licząc Biskwita wykłócającego się o ilość placków przeznaczonych do konsumpcji) spędziliśmy w ciepłym, cichym i suchym bufecie następne kwadranse.
Gdy pochód powrócił, co dało się zauważyć po narastających dźwiękach orkiestry dętej, wyszłam w deszcz, by odebrać Dynię.
Był to ten moment, w którym Dynia, jak reszta cherubinów, odbierała z rąk Burmistrza mokry precel za zasługi w marszu. I chciała poprosić o jeszcze jeden dla Biskwita, ale naszpani od Tygrysów jej zabroniła. (Zapewne w zemście za rzeź biedronek.)
Och, w tym momencie wróciła trauma z pochodu pierwszomajowego, gdy sekretarka Związku Młodzieży Polskiej dystrybuująca dekoracje z przyczepy Jelcza odmówiła mi kwiatka z bibuły motywując to mym niedojrzałym światopoglądem ideologicznym oraz jakoby nieumiejętnością pisemnego pokwitowania odbioru kwiecia.
Mam nadzieję, że naszpani od Tygrysów dostał się już tylko tort z marchewki i Oda do Radości rozpisana na instrumenty dęte i perkusyjne.

©kaczka

[351]

[4 May 2017]
 
(...)
Pośród siąpliwych, oślizgłych, porosłych pleśnią, mchem i glonem dni minionego weekendu trafił się jeden jak złoto.
I ten właśnie chemicy wybrali sobie, zupełnie przypadkiem, na grillowanie.
Och, jak się Norweski cieszył, że to grill u chemików, bo do dziś prześladują go koszmarne wspomnienia z BBQ z mikrobiologami.
... i nie tylko, że do każdego rodzaju zamarynowanego jestestwa był osobny ruszt. – zwierzał się już z tego Norweski na kozetce niejednemu psychoterapeucie. – Nie tylko, że osobno do wieprzowiny, osobno do pstrągów, osobno  do przepiórek, osobno do fondue z wiewiórek, a do kurczaków to nawet postawili w sąsiednim ogródku i pod przenośną lampą UV. I nie tylko, że każdy dobrowolnie przyniósł termometr kuchenny ze szpikulcem i nie tylko, że mierzyli temperaturę w Celsjuszach i przeliczali na Fahrenheity, ale mierzyli ją nawet w pieczonej cukinii (osobny ruszt)! A w dodatku każdy średnio wysmażony stek był tam dla bezpieczeństwa zwęglonym kawałkiem tkanki!

To wszystko podobno Norweski może byłby nawet i zdzierżył, ale gdy okazało się, że po sałatki trzeba za każdym razem chodzić do lodówki w mieszkaniu na szóstym piętrze bez windy, i gdy Norweski poszedł, i gdy wrócił, nałożywszy sobie zapasową porcję na ten sam papierowy talerzyk, z którego przed chwilą zjadł polędwicę z oposa (osobny ruszt!) i szaszłyk z tofu (osobny ruszt!), i gdy z tym talerzykiem przedefilował  wśród tłumu mikrobiologów to nagle wszyscy porzucili przeliczanie Celsjuszy na Fahrenheity, ucięli rozmowy o współczynnikach zapadalności na czerwonkę, oderwali się od oglądania w internecie śmiesznych filmów o zatruciach pokarmowych na weselach i zatchnąwszy się zbiorowo (jedni:  YYYYYYYYYYYYYYYYYYYYch! Inni: OHMYGOOOOOOOOOOD-on-używa-tego-samego –talerzyka-do-sałatki-a-przed-chwilą-jadł-na-nim-oposa!) zastygli, tak jak stali, w niemym przerażeniu wgapieni w Norweskiego i w to samobójstwo, jakie popełniał na ich oczach zastawą stołową.
Zapadła tak przeraźliwa cisza, że było słychać wyłącznie orgię rozmnażających się na talerzyku bakterii i mlaskanie Norweskiego.
Wreszcie ktoś z tłumu przerwał ten horror słowami: 'TO CHEMIK! Trzeba mu wybaczyć, bo nie wie co czyni!' i zebrani z wyraźną ulgą, choć nadal w szoku pourazowym powrócili do Fahrenheitów, czerwonki i do sceny, gdy ratownicy medyczni próbują upchnąć pierwszą partię zatrutych salmonellą gości weselnych w karetce, ale karetkę wypełnia po dach suknia panny młodej.
Czy chodziło wyłącznie o histeryczną reakcję mikrobiologów, czy może dołożył się do tego również walor smakowy zwęglonego steku z oposa, trudno dziś ustalić, ale Norweski na samo wspomnienie wydarzenia reaguje mentalną zgagą.

Tak, Norweski woli smażyć z chemikami, ale chemicy też mają swoje grillowe sentymenty. (W podręcznikach psychiatrii definiowane jako natręctwa lub urojenia).
Chemicy, na przykład, lubią modyfikować paliwo do grilla. Podpalać patyczki nitrogliceryną, krzesać ogień trotylem, wzbogacać oktan octanem, a pentan – eksplodanem. W wyniku takich eksperymentów zwęglił się już niejeden kawałek tkanki. Czasem nawet takiej żywej, bezpośrednio przytwierdzonej do operatora rusztu.
Tym razem, nie odnotowano przesadnych ofiar w ludziach.
Chemicy trochę podrośli i zaczęli inwestować w posrebrzane kombajny do grillowania Ultimate Über Hell Fire Deluxe Extra Premium Super Turbo 2000 Platinium Edition, które po rozłożeniu zajmują cały ogródek do wysokości pierwszego piętra.
Trochę z tego powodu, a trochę, dlatego, że przeraźliwie wiało, impreza chemików przeniosła się w zakątek przynajmniej z jednej strony osłonięty od przelatujących kubłów na śmieci i latających wurstów z grilla.
Zakątek zlokalizowany był na środku publicznego parkingu obok ogródka i to było trochę niewygodne, bo wymagało przenoszenia stołów i ławek za każdym razem, gdy ktoś chciał zaparkować albo wyjechać.  A wiele osób chciało nagle wyjechać, być może dlatego, że ubezpieczenie nie pokrywa uszkodzeń samochodu spowodowanych eksplozją wurstów. Albo uszkodzeń wywołanych trzyletnim dzieckiem grającym w Boule według reguł atletycznej dyscypliny miotania kulą.
Główną ofiarą imprezy była Dynia i o dziwo, wbrew rachunkowi prawdopodobieństwa, nie trafiła jej latająca, metalowa kula ciskana przez Biskwita.
Dynię zaatakowała rozżarzona cukrowa pianka opieczona w płomieniach Ultimate Über Hell Fire Deluxe Extra Premium Super Turbo 2000 Platinium Edition w przystawce (!) do opiekania cukrowych pianek (!).
(A ostrzegałam, że na moim termometrze ze szpikulcem zawsze schowanym na dnie torebki, temperatura różowego karbohydratu osiągnęła temperaturę powierzchni Słońca!)
Biskwita tym razem nic nie zaatakowało, ani kula, ani pianki, bo na tej imprezie Biskwit udawał, że gardzi węglowodanami, a jego pasją jest wyłącznie chlorofil zmaterializowany w sałacie, jarmużu i ogórkach.
(W domu Biskwit brzydzi się chlorofilem do tego stopnia, że potrafi rozłożyć  kotlet z mielonej ryby na atomy i wydłubać zeń kwanty trzech liści pietruszki, które przypadkowo wpadły do masy. Biskwit rozdziela je wydajniej niż jakikolwiek amatorski chromatograf lub jakikolwiek profesjonalny Kopciuszek.)
I nie jest prawdą, że zemdlałam, gdy zobaczyłam, że Biskwit je chlorofil z tego samego talerzyka, na którym Norweski jadł przed chwilą stek z pancernika medium rare.
Co najwyżej, trochę się zachwiałam.

©kaczka